Μια ανοιχτή συζήτηση γεμάτη καινοτόμες προτάσεις για τη Θεσσαλονίκη του αύριο ξεκινά! Στο meeting συμμετέχουν:

«Πιστεύω ότι πρέπει να γίνει μητροπολιτική η Θεσσαλονίκη, για να έχει προοπτική και να παίρνει αυτόνομες αποφάσεις για το brand της, για το πού θα επενδύσει»

«Βλέπω μια πόλη που ανοίγει. Είναι πολλές οι προκλήσεις την ίδια στιγμή, γι’ αυτό κι επιμένω στο κομμάτι της επικοινωνίας με τις εκάστοτε πολιτικές εξουσίες»

«Τα μέσα ενημέρωσης φέρουμε ευθύνη για τον τρόπο που διαμορφώνουμε την εικόνα του μέλλοντος. Εμείς επιλέγουμε να βλέπουμε τη Θεσσαλονίκη με την πιο θετική ματιά»

«Η Θεσσαλονίκη θα έχει πάντα φωτεινές πηγές. Και όσο περισσότερο επιτρέπεις σε αυτούς τους ανθρώπους να δημιουργήσουν, τόσο καλύτερο κι αυτό που θα φτιάχνουν γύρω τους»

«Η Θεσσαλονίκη είναι ένα ωραίο μυστικό που, με κατάλληλες κινήσεις, έχει πολλά να δώσει. Μπορεί να είναι άνετα το επόμενο μεγάλο project στη χώρα γενικότερα»

«Στην πόλη πια παρατηρώ τουρίστες που δεν είχα δει ποτέ ξανά πριν. Αυτό έκανε και εμάς να εκμεταλλευόμαστε συγκυρίες, υιοθετώντας μια τάση ανάπτυξης»

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Mαρία Αραμπατζίδου: Είστε μια πολύ δυναμική ομάδα και σήμερα θα μιλήσουμε για τη Θεσσαλονίκη, για το λεγόμενο "rebranding" στο οποίο προχωρά. Ας ξεκινήσουμε από τη βάση. Τι είναι αυτό που βλέπετε αρχικά να επικρατεί σήμερα στην πόλη και τι λείπει ενδεχόμενα από αυτήν;

Μαρία Τσαυτάρη: Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία δύο τρία χρόνια είναι η πόλη να χρειάζεται πολλούς γραφειακούς χώρους - γεγονός εξαιρετικά θετικό. Πολλές εταιρίες, οι οποίες έχουν ήδη γραφεία στην Αθήνα, προτιμούν τα δεύτερά τους να τα φτιάξουν εδώ. Αυτό ξαφνικά μεγαλώνει τη ζήτηση σε ακίνητα και κινεί μια ολόκληρη διαδικασία - κάποιοι να τα σχεδιάσουν, άλλοι να τα κατασκευάσουν, άλλοι να πουλήσουν έπιπλα. Τι κόσμος έρχεται; Πιτσιρικάδες κυρίως, οι οποίοι θέλουν να ζήσουν σε μικρές πόλεις, ζωντανές. Είναι ένα κομμάτι πληθυσμού, καλά αμειβόμενο, που βγαίνει πολύ. Σαν φοιτητές μεγάλης ηλικίας. Το άλλο που συμβαίνει αρκετά είναι μια προσπάθεια, κυρίως στη Χαλκιδική, με ξενοδοχειακές μονάδες, που τραβάει και κόσμο στη Θεσσαλονίκη.

Βαγγέλης Λιάκος: Συμφωνώ με όλα, αλλά να συμπληρώσω ότι η λογική τού να μιλάμε όλοι στις δουλειές μας για τον τουρισμό είναι αυτό που έχει καταστρέψει τις πόλεις τελικά. Γιατί έρχεται ένα μεγάλο κομμάτι οικονομικής ανάπτυξης, αλλά αυτό είναι παροδικό. Μπορεί να κάνει ένα τόξο, μετά όμως ο πολίτης θα απομακρυνθεί από το κέντρο, θα φύγει η «ψυχή» της πόλης, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει αυθεντικότητα. Οπότε, το να χτίσεις μια πόλη που θα εξυπηρετεί κυρίως τη σωστή διαβίωση του ίδιου του πολίτη, αυτό είναι που θα την κάνει και προορισμό. Κατερίνα Δουδούμη: Εγώ αυτό που ήθελα να πω είναι ότι, ναι μεν, αλλάζει η πόλη, αλλά από διάφορες κατευθύνσεις. Ο καθένας βάζει ένα λιθαράκι, προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε συγκυρίες, όμως αισθάνομαι ότι λείπει ένα συνολικό όραμα, ότι η ανάπτυξη δε συμβαίνει στο πλαίσιο μιας στρατηγικής. Είναι λίγο τυχαίο το πώς αναπτύσσεται και βασίζεται στις διάφορες πρωτοβουλίες.

Θούλη Μισιρλόγλου: Δε θα συμφωνήσω ακριβώς. Το καταλαβαίνω απολύτως, βέβαια, αλλά νομίζω ότι ζούμε σε μια στιγμή που η Θεσσαλονίκη όντως αλλάζει. Τα μεγάλα έργα που γίνονται έχουν ένα όραμα από πίσω, ακόμα κι αν ολοκληρώνονται σπασμωδικά. Στην περίπτωση της καθημερινότητας, ο κίνδυνος για μένα δεν είναι να χαθεί η αυθεντικότητα, αλλά ότι οι τιμές του real estate, για παράδειγμα, έχουν ξεφύγει. Είναι για επενδυτές, όχι για πολίτες, γεγονός που δημιουργεί προβλήματα στην ποιότητα ζωής εντέλει. Πάλι, όμως, στο μεγάλο κομμάτι είναι μια αρκετά κομβική στιγμή, κατά την οποία συνδυάζονται έργα που τελειώνουν και θα έχουν φτιάξει μια άλλη πόλη.

Μαρία Τσαυτάρη: Εννοείται, η ανάγκη των υποδομών είναι κολοσσιαίας σημασίας, προφανώς. Αλλά εγώ δε θα έλεγα ότι η υλοποίησή
τους ανήκει σε μια οραματική τοποθέτηση. Και δε χρειάζεται κιόλας. Δηλαδή, δεν πιστεύω ότι οι πόλεις χρειάζονται οράματα.

Βαγγέλης Λιάκος: Δεν έχει να κάνει, όμως, και με το πώς έχεις γαλουχηθεί να τοποθετείσαι μέσα στην πόλη σου ή στη χώρα σου; Δηλαδή, δεν έχουμε
καμία σχέση με την ταυτότητα του παρελθόντος. Χρειάζεται μια άλλη αναγνώριση, νομίζω.

Αναστάσιος Διολατζής: Εγώ θα συμφωνήσω. Εμένα δε μου βγαίνει μπούσουλας, αλλά σπασμωδικές κινήσεις. Κάνει τώρα κάτι booming, πάμε όλοι μαζί να επενδύσουμε σε αυτό. Δε νιώθω ότι υπάρχει πλάνο. Δεν ξέρω αν πρέπει να χρησιμοποιήσω τη λέξη «όραμα». Στο κομμάτι του πολιτισμού, είμαι προβληματισμένος, γιατί -μέρα με τη μέρα- χάνονται σημεία πολιτισμού. Δεν προστίθενται. Αφαιρούνται. Δεν έχω κανένα θέμα με τις επενδύσεις, πρέπει όμως να δημιουργούνται και εστίες πολιτισμού. Αυτό λιγάκι για την ώρα δεν απασχολεί. Θέλουμε ξενοδοχεία τώρα. Τα θέατρα είναι γεμάτα, δεν έρχονται όμως περισσότερες παραστάσεις, γιατί δεν υπάρχουν χώροι. Για να το κλείσω, θεωρώ ότι, αν υπήρχε ένα πλάνο σε διάφορα segments, θα ήταν τα πράγματα πολύ καλύτερα. Ένα άλλο πράγμα το οποίο παρατηρώ είναι ότι όλοι μας κάνουμε τις προσπάθειές μας ατομικά. Σαν φαναράκια τα οποία δουλεύουν, ωστόσο δεν υπάρχει σύνδεση. Η σημερινή συζήτηση, ας πούμε, μου είναι πάρα πολύ ευχάριστη για τον λόγο ότι μας έφερε κοντά και όλο και κάποια ιδέα μπορεί να προκύψει.

Θούλη Μισιρλόγλου: Χρειάζεται ένα πιο πιεστικό lobbying, ακόμα και από τις ιδιωτικές πρωτοβουλίες με κάποιες δομές εξουσίας. Προσθέτοντας μια άλλη διάσταση ενδεχομένως, γιατί μου φαίνονται λίγο πιο σύνθετα τα πράγματα. Γνωρίζοντας από αυτοδιοίκηση, θα πω ότι πρέπει να δημιουργηθεί ένα κοινό ημερολόγιο για κάποια μεγάλα γεγονότα της πόλης τουλάχιστον, για να ρυθμίσουμε τι χρειάζεται, πώς μπορεί να φτιαχτεί το προφίλ της και να συνδυαστεί με όλη αυτήν την εικόνα αλλαγής που υπάρχει.

«Στο μεγάλο κομμάτι είναι μια αρκετά κομβική στιγμή, κατά την οποία συνδυάζονται έργα που τελειώνουν και θα έχουν φτιάξει μια άλλη πόλη» - Θούλη Μισιρλόγλου

ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Μαρία Αραμπατζίδου: Αν βλέπαμε την εξέλιξη της πόλης σε ορίζοντα δεκαετίας, τι θα έπρεπε να περιμένουμε, τι θα έπρεπε να έχει η Θεσσαλονίκη, ώστε να καταφέρει να είναι μια σύγχρονη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, για να μπορούμε να πούμε κι εμείς ότι είμαστε περήφανοι και πώς πηγαίνει μπροστά; 

Βαγγέλης Λιάκος: Πρέπει να έχει επαφή πολύ πιο άμεση με την Ευρώπη. Δηλαδή, το ότι έχουν ανοίξει τα σύνορα τώρα με Βουλγαρία και Ρουμανία είναι πάρα πολύ θετικό. Θα πρέπει να ενοποιηθεί με την υπόλοιπη Ευρώπη πολύ πιο άμεσα, σίγουρα με τρένα, να ανοίξει το αεροδρόμιο, να
έρθουν περισσότερες πτήσεις. 

Μαρία Τσαυτάρη: Κι εγώ γενικά το connectivity θα το έβαζα νούμερο 1 στόχο για τη Θεσσαλονίκη. Θεωρώ τα ζητήματα των μετακινήσεων, και κυρίως για τη δουλειά, πολύ σημαντικά. Το να φτάνω εύκολα, όλο τον χρόνο, σ’ έναν προορισμό, είναι απαραίτητο για την ανάπτυξη και το μέγεθος της πόλης. Υπάρχουν τρόποι που αρμόζουν στα μεγέθη των πόλεων, πώς να το κάνουμε... Πάντα έχω στον νου τη Λυών. Έχει μια ευκολία. Φλωρεντία, εξίσου.

Μαρία Αραμπατζίδου: Το να αποκτήσει η πόλη τις σωστές υποδομές, ώστε να εξυπηρετεί αυτούς που έρχονται, που δουλεύουν, που ζουν εδώ, μπαίνει σε πρώτο πλάνο. Τι άλλο θα χρειαζόταν η Θεσσαλονίκη σε δέκα χρόνια;

Αναστάσιος Διολατζής: Εγώ διακρίνω μια μεγάλη ευκαιρία για τη Θεσσαλονίκη, η οποία -μέχρι πρότινος- ήταν λίγο κλειστή. Δεν τη γνώριζε πολύς κόσμος. Η πόλη μπορεί να κάνει ένα rebranding, λύνοντας κάποια σοβαρά ζητήματα. Έχει πολύ θετικά χαρακτηριστικά. Έγινε μια αναφορά στις μεγάλες εταιρίες που θα έρθουν... Οι nomads που θα τις στελεχώσουν θα φέρουν έναν άλλον αέρα. Ένα άλλο στοιχείο, για μένα σημαντικό, είναι οι φοιτητές, στους οποίους η πόλη δεν πρέπει να γυρίσει την πλάτη. Είναι vibrant, δίνουν παλμό. Επίσης, πιστεύω ότι πληθυσμιακά θα αυξηθούμε. Ήδη πια, πηγαίνεις στη Θέρμη και πλέον βλέπεις μία άλλη πόλη. Το ίδιο και δυτικά. Εάν καταφέρει η Θεσσαλονίκη και αρπάξει την
ευκαιρία και κάνει μία ανανέωση, θα βγει νικήτρια.

Κατερίνα Δουδούμη: Στα θέματα στα οποία εστιάζουμε θα ήθελα να προσθέσω -ίσως και με τις καταβολές μου από την Αρχιτεκτονική- τη σημασία του δημόσιου χώρου, που είναι η εικόνα της πόλης. Λείπει το πράσινο. Χρειάζεται μια ανάπλαση σε αυτό το κομμάτι. Επίσης, έχουμε διάσπαρτα τόσα μνημεία. Δεν απαιτούνται διαδρομές, για να τα αναδείξουμε;

Θούλη Μισιρλόγλου: Εγώ ιδανικά, σε 10 χρόνια, θα ήθελα να μπορώ να φανταστώ τη Θεσσαλονίκη όχι στη διάσταση του κέντρου της. Οι περιοχές που ήταν παρασκηνιακές ήδη αναβαθμίζονται. Θέλω να δω να εφαρμόζεται η αντίληψη μιας πιο διευρυμένης πόλης. Το κέντρο να παραμείνει η σκηνή, αλλά οι γύρω περιοχές να γίνουν ζωτικό κομμάτι της.

Βαγγέλης Λιάκος: Πάντως, οι παγκόσμιες τάσεις δείχνουν ότι πάμε ξανά σε πόλεις-κράτη. Θα γίνουν mega cities. Στην Αφρική, βλέπουμε
ότι πλέον όλοι συγκεντρώνονται σε τεράστιες πόλεις που θα ξεπεράσουν τα 50 εκατομμύρια. Στην επαρχία δεν υπάρχει πια ζωή. Το χωριό είναι πλέον ένας τουριστικός προορισμός. Άρα, οι μεγάλες πόλεις θα συνεχίσουν να επεκτείνονται. Οπότε η κατεύθυνση στη Θεσσαλονίκη πρέπει να έχει γνώμονα αυτό, αν θέλουμε να αναπτυχθούμε βάσει όσων είπατε προηγουμένως, με σχεδιασμό, με υποδομή.

Αναστάσιος Διολατζής: Δεν πρέπει να συγκρίνουμε τη Θεσσαλονίκη με τη Μαδρίτη, αλλά με τη Βαρκελώνη, τη Λυών που αναφέραμε. Σε αυτές τις πόλεις, εγώ δεν έχω διακρίνει ότι το κέντρο έχει αποσπαστεί από την περιφέρεια. Έχω δει μια ωραία χρυσή τομή, συνυπάρχουν. Αλλά το κέντρο
είναι πάντα ο πνεύμονας. 

Μαρία Τσαυτάρη: Πράγματι, οι πόλεις χρειάζονται τους μόνιμους κατοίκους και στο κέντρο τους, αλλιώς είναι φαντάσματα, έχουν ζητήματα συντήρησης των ίδιων των κτιρίων, αν μείνουν μόνο οι τουρίστες και μετατραπεί κάθε πολυκατοικία σε Airbnb.

Κατερίνα Δουδούμη: Ωστόσο, σε κάποιες άλλες ευρωπαϊκές πόλεις τα προάστια σου δίνουν κάποιες άλλες ποιότητες, που εδώ θα πρέπει να τις διαμορφώσουμε. Αυτό θέλω να δω στη Θεσσαλονίκη να συμβαίνει.

«Εγώ δε θα ήθελα σίγουρα η Θεσσαλονίκη να αντιγράψει κάποιο άλλο brand. Έχει τα φόντα να φτιάξει το δικό της» - Αναστάσιος Διολατζής

ΓΙΑ ΤΟ REBRANDING ΤΗΣ

Μαρία Αραμπατζίδου: Έχετε ρίξει στο τραπέζι πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες πάνω στο πώς θα πρέπει να κινηθεί η πόλη. Τι πιστεύετε ότι θα πρέπει να περιλαμβάνει το brand name της;

Αναστάσιος Διολατζής: Για μένα είναι πολύ σημαντικό ότι η πόλη είναι ζωντανή. Εγώ στο brand της αυτό θα έβαζα πολύ ψηλά. Επίσης, είναι όμορφη, σε πολύ καλή τοποθεσία, που μπορείς να τη συνδυάσεις με άλλες δραστηριότητες. Ακόμα, έχει μια πολύ δυνατή κοινότητα στο κομμάτι της γραφιστικής -και δεν το λέω τώρα επειδή είσαι εδώ, Βαγγέλη-, όπως και υπάρχουν λίγες αλλά ωραίες πολιτιστικές πρωτοβουλίες. Η απόσταση αεροδρόμιο-κέντρο είναι μικρή. Τη νιώθεις ανθρώπινη. Όλα αυτά είναι θετικά στοιχεία, τα οποία μπορεί να τα εκμεταλλευτεί η Θεσσαλονίκη. Κι ένα τελευταίο: υπάρχουν πολλά εγκαταλελειμμένα κτίρια που, αν τους δοθεί νέα ζωή, αυτό θα προσθέσει αξία στο brand της. Εγώ δε θα ήθελα σίγουρα η Θεσσαλονίκη να αντιγράψει κάποιο άλλο brand. Έχει τα φόντα να φτιάξει το δικό της.

Κατερίνα Δουδούμη: Και σε αυτό να μπλεχτεί φυσικά και η πολυπολιτισμικότητά της - ένα στοιχείο που το έχουν ελάχιστες πόλεις. Χρειάζεται μια σύνδεση του παρελθόντος, το οποίο πρέπει να το αναδείξεις, να το αξιοποιήσεις και να το φέρεις στο σήμερα. Θούλη Μισιρλόγλου: Πάντως χρειάζεται να σκεφτούμε τον τρόπο με τον οποίο η Θεσσαλονίκη θα γίνει κοινό κομμάτι πολλών. Φαίνεται να θέλουμε έναν πατερναλισμό, να μας πάρει κάποιος από το χέρι και να μας καθοδηγήσει. Στα μεγέθη της πόλης, με μεγαλύτερη και πιο συντονισμένη προσπάθεια, πρέπει να γίνουν κάποιες
διεργασίες για να βρεθούν όλοι όντως σ’ ένα τραπέζι και να συμφωνήσουν στην ταυτότητά της.

Κατερίνα Δουδούμη: Αυτό είναι το πιο βασικό. Αυτοί που παίρνουν αποφάσεις να έχουν κατά νου ποια είναι τα assets της πόλης. 

Βαγγέλης Λιάκος: Εγώ να πω ότι το branding, σε όλα αυτά τα χρόνια, με όλες τις εταιρίες που έχουμε δουλέψει, θεωρούμε ότι βγαίνει μέσα από την ίδια την εταιρία. Εν προκειμένω, από τη Θεσσαλονίκη, από τον ίδιο τον πολίτη. Είμαστε όλοι. Καταρχάς, πρέπει να αρχί- σουμε να είμαστε περήφανοι για την ίδια μας την πόλη. Οι άνθρωποι κουβαλάνε την υπεραξία μαζί τους. Δεν τη στέλνουν με βελάκια από μακριά. Δεν μπορείς να κάνεις brand name, αν δεν έχεις προτερήματα εδώ.

Μαρία Τσαυτάρη: Όταν βρίσκονται Θεσσαλονικείς στο ίδιο τραπέζι, είναι δεδομένο ότι θα ξεκινήσουν να συζητούν για τα προβλήματα. Όσα θετικά και να πιστεύω ότι έχει η πόλη. Τώρα, αν το μέλλον ενσωματώσει όλα αυτά που έχουμε αναφέρει, τότε θα ανοίξουν προοπτικές απίστευτες.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΚΤΟΡΑΣ ΝΊΚΟΛΑΚΗΣ – POV STUDIO

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΗΝ URBAN SOUL PROJECT ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΊΑ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΗΣ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΜΑΡΤΙΟΥ 2025