Ζαλισμένοι πολλές φορές από το lifestyle του συρμού – βάζω και τον εαυτό μου μέσα, ουδείς αναμάρτητος! – εμμένουμε σε πράγματα και καταστάσεις, που μας δημιουργούν περιοριστικές αντιλήψεις. Θύμα τέτοιων εμμονών, τουλάχιστον σε ό,τι με αφορά, είχε πέσει και το Ζάντε, το Φιόρο του Λεβάντε, ήτοι η Ζάκυνθος. Ένα τηλεφώνημα της καλής και ανήσυχης συνεργάτιδας, Φλώρας Παρασκευοπούλου, μας ξεσήκωσε, εμένα και την παρέα, για ένα τριήμερο στο νησί.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Οι καταστροφικοί σεισμοί στο Ιόνιο το 1953 στέρησαν αρκετή από την αρχιτεκτονική ομορφιά της Ζακύνθου, η οποία θρήνησε θύματα και κτήρια. Στη θέση τους χτίστηκαν νέα, αντισεισμικά μεν, όχι το ίδιο καλαίσθητα δε. Σε συνδυασμό μάλιστα με τα μαζικά ρεύματα τουρισμού που κατέφταναν στο νησί με απώτερο στόχο την ακραία κατανάλωση αλκοόλ, δε χρειάστηκε και πολύ για να πληγεί, όχι ανεπανόρθωτα – το τονίζω! – η εικόνα του. Αλλά η Ζάκυνθος δεν είναι καθόλου αυτό, σας το εγγυώμαι. Είναι ένα πανέμορφο νησί, με πολλά κρυμμένα μυστικά, τα οποία έφτασε η ώρα να βγουν στο φως και να αξιοποιηθούν.

Ήρθα σε επαφή με μια νέα γενιά κοινωνικά μορφωμένων ανθρώπων – προσωπικά, μόνο αυτή η μόρφωση με αφορά και εννοώ την κοινωνική αγωγή και κανένα πανεπιστήμιο –, οι οποίοι αγαπάνε τον τόπο τους, επενδύουν σε αυτόν και καλώς πράττουν. Το αγαπημένο ζευγάρι της κεντρικής φωτογραφίας είναι οι νέοι Ζακύνθιοι φίλοι μου: ο Λευτέρης Μωραΐτης και η Λήδα Γιατρά, μαζί με το καμάρι τους, τον Charlie.

Πολυταξιδεμένοι μεν, αλλά το νησί τους πάνω απ’ όλα. Ο Λευτέρης, ευγενής και χαμηλών τόνων, δημιούργησε εκεί το adults only boutique hotel, Contessina Suites & Spa, καθώς «βάλθηκε» να αποδείξει πως η εκλεπτυσμένη φιλοξενία και οι luxury παροχές θα προσδώσουν στο καταπράσινο καταφύγιο ένα νέο allure. Με την αρχιτεκτονική υπογραφή των Block722 Αrchitects (Σωτήρης Τσέργας & Κάτια Μαργαρίτογλου), το boutique hotel είναι δομημένο γύρω από την κεντρική πισίνα, φέρει έναν αέρα εσωτερικού προσανατολισμού, δημιουργώντας συνθήκες απόλυτου privacy για τους επισκέπτες του, αλλά παράλληλα και ενός urban μικρόκοσμου.

Ο σύγχρονος μινιμαλισμός συναντάει την αγάπη για τη Ζάκυνθο μέσα από την υδάτινη όαση, τα μπαλκόνια, τις στοές και τις αψίδες. Στο spa, πέρα από την ευγένεια του προσωπικού και τις tailor made θεραπείες, ο χώρος της εσωτερικής πισίνας με τις κρεμαστές πολυθρόνες, τον μελετημένο φωτισμό και τις αρχιτεκτονικές «καμπύλες» κερδίζει τις εντυπώσεις. Στο multi – culti πρωινό μπουφέ, έπαθα εμμονή με τα χειροποίητα, energy mini balls, φτιαγμένα, φυσικά, από super foods. Το fine dining υπογράφει ο πάντα εφευρετικός, Χριστόφορος Πέσκιας, ο οποίος αγκαλιάζει γαστρονομικά το Ιόνιο, μεταμορφώνοντάς το σε haute cuisine, όπου η σάλτσα μπουρδέτο συναντάει το ceviche από ντόπιο ψάρι και ο σπιτικός ντοματοκεφτές γίνεται μία σφαίρα απόλαυσης. Στο ανέμελο roof garden και σε ρομαντικό mood αξίζει να δοκιμάσει κανείς το menu degustation των επτά πιάτων.

Δεν ξέχασα τη Λήδα, η οποία είναι η πιο εξωστρεφής του ζευγαριού, έχει σπουδάσει διατροφολόγος και εξασκεί το επάγγελμα στη Ζάκυνθο. Ωστόσο, άλλο είναι το μυστικό της Λήδας, θυμίζοντας κάτι από σύγχρονη Κιβωτό του Νώε. Εξηγούμαι…

Tο 2000, σε έναν καταπράσινο ελαιώνα, στο χωριό Λιθακιά, οι γονείς της, Διονύσης και Μαρία, δημιούργησαν, με πολύ μεράκι και σεβασμό στη φύση, ένα πέτρινο χωριό, δίνοντάς του το όνομα της κόρης τους, Λήδας. Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία του Leeda’s Village, ενός συγκροτήματος καλόγουστων πέτρινων κατοικιών, που μοιάζει με παραδοσιακό χωριό. Εμένα μου έκλεψε την καρδιά η μεγάλη prive βίλα με την ιδιωτική πισίνα: όνειρο! Στη δε ταβέρνα του χωριού, ετοιμάζονται καθημερινά παραδοσιακά ελληνικά και ζακυνθινά φαγητά. Και φυσικά είναι αναζωογονητική η εμπειρία να τρως με θέα τη θάλασσα, περικυκλωμένος από βουκαμβίλιες, καταπράσινα οπωροφόρα δέντρα όπως λεμονιές και πορτοκαλιές αλλά και βότανα, όπως ρίγανη, δυόσμο και δεντρολίβανο. Δεν έφτασα όμως στην Κιβωτό του Νώε.

Τέσσερα, λοιπόν, χρόνια πριν, ένα παλιό αγροτόσπιτο στη φάρμα της οικογένειας, το οποίο χάθηκε από σεισμό, έδωσε την αφορμή για τη δημιουργία των Leeda’s Cοttages, δύο πολυτελών κατοικιών δηλαδή, οι οποίες βρίσκονται στα σύνορα της φάρμας. Σε αυτά τα πανέμορφα αγροτόσπιτα, ευχαρίστως θα περνούσα το υπόλοιπο της ζωής μου, καθώς έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στη γαλλική εξοχή. Και για να φτάσω στην Κιβωτό του Νώε που προανέφερα, 50 μέτρα πιο κάτω από τα πολυτελή αγροτόσπιτα και ακολουθώντας τις χρωματιστές ουρές των παγωνιών που συχνάζουν στην περιοχή (ω ναι!), συναντά κανείς τη Φάρμα της οικογένειας. Ένα πραγματικό παραμύθι που με κάνει να σκέφτομαι πόση αληθινή αγάπη δείχνει η οικογένεια της Λήδας για αυτά τα ζωάκια, τους μόνιμους κατοίκους της φάρμας, και ειδικά ο πατέρας της, Διονύσης, ο οποίος ξοδεύει εκεί τις μέρες και τις νύχτες του. Θαύμασα, ειλικρινά, την τρυφερότητα και τη γενναιοδωρία του ερωτευμένου αυτού ζευγαριού, του Λευτέρη και της Λήδας – τόσο μεταξύ τους, όσο και με τα μέλη της οικογένειάς τους.

Είχα εκπλαγεί τόσο πολύ με τα ξύλινα σπιτάκια, τα φιδογυριστά μονοπάτια, τα παγκάκια, τις κούνιες, την τεχνητή λίμνη, αλλά κυρίως από τα έμψυχα όντα της Φάρμας, που άρχισα να κάνω τα βίντεο που θα δείτε εδώ στο GLOW.GR, καθώς ό,τι απόθεμα παιδικότητας είχα μέσα μου, ήρθε στην επιφάνεια. Θυμάμαι ακόμη την Κάρμεν, το πανέμορφο γαϊδουράκι, τα πυγμαία προβατάκια Bo και Βi, τα πανέξυπνα πόνυ Τζούντι και Νερίνα, τη γίδα Κανέλα, τα γουρουνάκια, τις πάπιες. Μασκότ, φυσικά, ο bob tail τετράποδος Charlie της Λήδας και του Λευτέρη, ο οποίος ακόμη προσπαθεί να κατανοήσει πως υπάρχουν και άλλα ζωάκια στη φύση εκτός από τον ίδιο. Να γράψω ακόμη πως εδώ, στη Φάρμα, μπορεί κανείς να απολαύσει το πικ-νικ του ή το πρωϊνό του σε καλάθι – ακόμη και prive γεύμα μπορούν να σας ετοιμάσουν - με προϊόντα της φάρμας ή και προσεκτικά επιλεγμένα από τοπικούς παραγωγούς.

Αφήνοντας για λίγο πίσω τη φάρμα, αξίζει να αναφερθώ και στους νέους ανθρώπους, οι οποίοι έχοντας βιώσει αντίστοιχες επαγγελματικές εμπειρίες και «φορτωμένοι» με το know how μεγάλων αστικών κέντρων, επενδύουν στην περιφέρεια. Ένας από αυτούς – φαντάζομαι θα υπάρχουν κι άλλοι που δεν πρόλαβα να γνωρίσω – είναι ο Γιώργος Καμπίτσης. Wine expert ο ίδιος, δημιούργησε ένα μαγικό χώρο με κήπο, το Προσήλιο, μία ανάσα από την κεντρική πλατεία της Ζακύνθου, με άκρως ενημερωμένη κάβα, προσεγμένο κελάρι διατήρησης των φιαλών και φροντισμένο new age μενού, αλλά με ζακυνθινές αναφορές.

Κάτι που θα πρότεινα οπωσδήποτε, ώστε να δείτε μια διαφορετική εικόνα του νησιού – πέρα από τη ζωντανή διαφήμιση της παραλίας Ναυάγιο – είναι να νοικιάσετε ένα μικρό σκάφος και να κολυμπήσετε σε τιρκουάζ νερά, που θα «κάψουν» κυριολεκτικά τα ινσταγκραμικά ενσταντανέ σας. Εμείς, με τη βοήθεια του VIP Private Cruises, κολυμπήσαμε στις Σπηλιές – μαγεία! – και γνωρίσαμε δύο χελώνες Καρέτα – Καρέτα στη θαλάσσια διαδρομή, πριν φτάσουμε στο νησί τους, το Μαραθονήσι, εκεί όπου οι χελώνες είναι μόνιμοι και επίτιμοι κάτοικοι.

Δεν ξέρω αν κατάφερα να σας πείσω με όσα έγραψα, αλλά εν κατακλείδι θα το ξαναπώ: δώστε μια ευκαιρία σε τόπους, όπως η Ζάκυνθος, να σας αποκαλυφθούν. Μην προσπερνάτε τόσο εύκολα – το έχω κάνει κι εγώ και το ξέρω! – τις κουκίδες του χάρτη μας.

Εις το επανιδείν!

Άρης Καβατζίκης