Eδώ και σχεδόν 15 χρόνια, ο εικαστικός Γιάννης Αργυριάδης είναι ο άνθρωπος πίσω από τις Βιτρίνες Τέχνης ΟΤΕ στην Καρόλου Ντηλ, συστήνοντας στο κοινό της πόλης τη δουλειά ταλαντούχων καλλιτεχνών. Ο χώρος της τέχνης αποτελούσε από πάντα μονόδρομο για εκείνον, ενώ πρόσφατα διακρίθηκε για το έργο του «Καρέκλες Εξουσίας», το οποίο κέρδισε το πρώτο βραβείο στον Ευρωπαϊκό Διαγωνισμό του Ευρωπαϊκού Δικτύου Δημιουργικών Hub Χειροτεχνίας.

Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σου με τον χώρο της τέχνης;

Από το πάθος μου για την ομορφιά, τη δημιουργία και την έκφραση. Από μικρή ηλικία δημιουργώ κι εκφράζω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου μέσα από τον κόσμο της τέχνης. Ανακαλύπτοντας τις διάφορες τεχνικές και τις διαφορετικές μορφές έκφρασης, συνειδητοποίησα πόσο μεγάλη είναι η δύναμη που κρύβεται πίσω από κάθε έργο.

Μιλήσέ μου για τις βιτρίνες Τέχνης ΟΤΕ... Τι ακριβώς εκτίθεται αυτήν την περίοδο;

Ένα μουσείο στη Θεσσαλονίκη στις Βιτρίνες Τέχνης ΟΤΕ. Μια συνεργασία με το μουσείο του Sorolla και τις Βιτρίνες Τέχνης ΟΤΕ και το Ινστιτούτο Θερβάντες. Μια έκθεση που συγκεντρώνει μερικά από τα αριστουργήματα του Joaquín Sorolla. Η έκθεση αντανακλά την αγάπη του για τη φύση, το φως και τη ζωή. Ήταν ένας από τους μεγάλους δεξιοτέχνες της ισπανικής τέχνης, γνωστός για την εξαιρετική του μαεστρία στο φως και το χρώμα. Αυτή η έκθεση συγκεντρώνει μερικά από τα αριστουργήματά του που επικεντρώνονται σε δύο βασικά θέματα: τη θάλασσα και τους κήπους.

Μια συνεργασία που έχει μείνει χαραγμένη στην καρδιά σου;

Η συνεργασία με καλλιτέχνες αποτελεί έναν μοναδικό και εμπνευσμένο τρόπο να εξερευνήσουμε τον κόσμο της τέχνης και της δημιουργικότητας. Κάθε καλλιτέχνης φέρνει μαζί του τη δική του μοναδική προσωπικότητα. Αυτή που με σημάδεψε είναι η συνεργασία με τη Σοφία Ζαράρη που παρουσιάσει την κοινωνική υπόσταση των κοσμημάτων της, με φωνή και με σκηνική παρουσία.

Και μια που αποτελεί όνειρό σου;

Θα ήθελα μια εγκατάσταση στις Βιτρίνες τέχνης ΟΤΕ της Yayoi Kusama, και όπως λέει η ίδια «Η γη μας δεν είναι παρά μια βούλα ανάμεσα σε εκατομμύρια αστέρια στο σύμπαν... Τα πουά είναι ένας δρόμος για το άπειρο».

Υπάρχει κάποιος άνθρωπος του χώρου τη δουλειά του οποίου θαυμάζεις;

Όπως είναι φυσικό, υπάρχουν πολλοί εξαιρετικοί καλλιτέχνες του χώρου των εικαστικών που θαυμάζω. Νομίζω, όσο και να ακούγεται παράξενο, όταν είδα τα έργα του μαρμαρογλύπτη Φίλιππου-Άγγελου Βαλέρα, είπα «ο νέος Χαλεπάς»!

Η αγαπημένη μου γειτονιά στη Θεσσαλονίκη είναι η περιοχή των Δώδεκα Αποστόλων, η νέα εναλλακτική Θεσσαλονίκη για φαγητό και ποτό.

Αυτό που λίγοι κάτοικοι της πόλης γνωρίζουν είναι το έδικτο της Θεσσαλονίκης του 390 μ. Χ., του αυτοκράτορα Θεοδοσίου, που δηλώνει εμφατικά πως η αυτοκρατορία έχει μόνο μια θρησκεία: τον Χριστιανισμό. Προφανώς η ανάγνωσή του έγινε στη Μητρόπολη, στο σημείο που βρίσκεται η μεταγενέστερη Αγία Σοφία. Μοναδική στιγμή για τη Χριστιανική πίστη.

Ένα spot για φαγητό που αγαπώ είναι το μοναδικό KORU Inspired Cuisine, εστιατόριο ελληνικής δημιουργικής κουζίνας στην Ολύμπου.

Κάτι που καμιά άλλη πόλη δεν έχει είναι ο συνδυασμός ρωμαϊκών, βυζαντινών μνημείων (άρα και πόλη UNESCO με την αρίθμηση 456), με τα αντίστοιχα οθωμανικά κι εβραϊκά μνημεία και οι μυρωδιές και γεύσεις της πόλης (επίσης με UNESCO χαρακτήρα η θαυμάσια κουζίνα της πόλης μας).

Ένας δρόμος/μια γειτονιά όπου ο χρόνος μοιάζει σαν να σταματά είναι η Άνω Πόλη. Βρισκόμαστε πίσω από τις δύο εναπομείνασες πύλες του πύργου του Τριγωνίου ( ο κυλινδρικός πύργος είναι ο πύργος της Αλύσεως και δεν είναι ο πύργος του Τριγωνίου). Τα εξωτερικά τείχη της πόλεως μέχρι τον 12ο αιώνα αντικρίζουν σπίτια και ταβέρνες. Μια βόλτα λουσμένη στη σιωπή και στο μεγαλείο της Θεσσαλονίκης!

Τα καλύτερα parties τα έχω ζήσει στα σπίτια φοιτητών, στο Ακρόαμα, στο Κρόνος Disco και στο Amnesia στην περιοχή του αεροδρομίου.

12 το βράδυ σε μια πόλη άδεια. Περπατάω στον Φραγκομαχαλά, στις παρυφές των εβραϊκών συνοικιών. Η καθολική εκκλησία της Αμμώμου συλλήψεως, η Banque Ottoman (τέως οικία Abbott και νυν Κρατικό Ωδείο), η Τράπεζα Αλλατίνη και η Τράπεζα Μοδιάνο... μνημείο Λαμπράκη και Μπεζεστένι. Μετά, μπαίνω στο Μετρό στο σταθμό Βενιζέλου για να επιστρέψω στο σπίτι μου.

«Στην πόλη αυτή, όπου οι σκιές μιλούν μόνες τους, κρύβεται μια ιστορία που ποτέ δεν αποκαλύφθηκε»

Κάποιον γνωστό μου από άλλη πόλη θα τον ξεναγούσα -με τη βοήθεια του Κωνσταντίνου Σφίγκα, του καλύτερου ξεναγού της Ελλάδας- στη Ροτόντα και τη θριαμβική Αψίδα του Γαλερίου. Μετά, στη δυτική Θεσσαλονίκη, στους 12 Αποστόλους, τη Ληταία Πύλη και την πλατεία Μαβίλη, το πιο πρόσφατο hot spot της πόλης.

Δεν πρέπει να φύγει κανείς από τη Θεσσαλονίκη, αν δε επισκεφθεί το καλύτερο τσιπουράδικο στην πόλη, το Zeme στην Ολύμπου.

Αν αυτή η πόλη ήταν μια ιστορία, ένα μυθιστόρημα ή μια ταινία, θα είχε τίτλο «Το μαργαριτάρι δύο αυτοκρατοριών». Έτσι ονόμασαν τη Σελάνικ οι Οθωμανοί. Δεύτερη πόλη μετά την Κωνσταντινούπολη η Θεσσαλονίκη, με 2.300 χρόνια συνεχούς ιστορίας, πορεύεται στον χρόνο γεννώντας βλαστούς που φεύγουν για άλλους τόπους, αλλά δεν ξεχνούν ποτέ το θαλάσσιο μέτωπό της και τα υπέροχα ηλιοβασιλέματά της, έμπνευση για τους συγγραφείς της.

Κεντρική φωτογραφία: Vasilis Varsakelis