Ο Βασίλης Παπαδόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Το 2016 αποφοίτησε, μετά από αρκετές προσπάθειες όπως μας λέει ο ίδιος, από την Ανώτερη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ. Από τότε έχει συμμετάσχει σε πολλές παραστάσεις στο θέατρο με μεγάλη επιτυχία, ενώ πρόσφατα τον συναντήσαμε ως guest σε μία από τις πιο πολυσυζητημένες σειρές της σεζόν, «Η τούρτα της μαμάς» που προβάλλεται από την κρατική τηλεόραση. 

Ρεαλιστής, χωρίς όμως να είναι απαισιόδοξος έχει σταματήσει να κάνει σχέδια τον τελευταίο χρόνο, επιλέγοντας να αφήσει τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους χωρίς να πιέζει τις καταστάσεις. Ήρεμος και συνηδειτοποιημένος τονίζει ότι το θέατρο δεν έχει πάψει και δε θα πάψει να λάμπει -ό,τι κι αν έχει συμβεί. Δεν αποχωρίζεται ποτέ το σκυλί του, τη Φρίντα του, όπως την αποκαλεί, γεγονός που αποδεικνύει την αγάπη που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος μέσα του!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Συγκεκριμένα στην Πυλαία. Είναι κάπου στα 6 με 7 χιλιόμετρα από το κέντρο και μπορώ να σου πω, πως μ' αρέσει αυτό. Έχει αρκετό πράσινο, πολλά πάρκα, γενικά ησυχία. Νιώθω τυχερός που σε μια τέτοια περίοδο, με lockdown, απαγορεύσεις, περιορισμούς, εγώ βγαίνω και βλέπω όλη αυτή τη φύση, την ανοιχτωσιά. Μου δίνει κουράγιο.

Όταν ήμουν παιδί ονειρευόμουν να κάνω όσο το δυνατόν περισσότερα ταξίδια μπορώ.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι σίγουρα η γειτονιά που μεγάλωσα. Αλλά αν έπρεπε να διαλέξω μία δεύτερη, θα σου έλεγα τη Σβώλου. Μου αρέσει αυτός ο δρόμος.

Σπούδασα, μετά από πολλές «σφαλιάρες», στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου. Έτος του 2016. Κι όταν λέω πολλές σφαλιάρες, εννοώ ότι μπήκα στη σχολή με την τέταρτη φορά. Αν με ρώταγες κάποια χρόνια πριν, θα ψιλοντρεπόμουν να το αναφέρω, δεν το 'χα λύσει με τον εαυτό μου, αλλά πια, θεωρώ, ότι με σκληραγώγησε όλη αυτή η αποτυχία.

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση δεν είναι μόνο ένα! Αλλά μπορώ να σου πω πως ένα απ’ αυτά, είναι τα Κάστρα, πριν μπεις στη Πορτάρα, δεξιά μέσα στο πλακόστρωτο. Ψηλά όμως, στο τοίχος, όχι κάτω. Ωραίες αναμνήσεις εκεί...

Η καθημερινότητα μου είναι η ίδια τον τελευταίο χρόνο. Με μια εξαίρεση την περίοδο του καλοκαιριού. Προσπαθώ να σηκώνομαι μία φυσιολογική ώρα το πρωί. Για να μπορέσω να κοιμηθώ μια φυσιολογική ώρα το βράδυ! Κάνω γυμναστική, βγάζω βόλτα το σκυλί μου, τη Φρίντα, μπορεί να συναντηθώ με 1-2 φίλους που μένουν κοντά και μετά σπίτι, περνώντας πολλές ώρες ανάμεσα σε Netflix και Cinobo.

Τέχνη σημαίνει να μπορείς με μία σου πράξη να μετακινήσεις, έστω και ελάχιστα, τον κόσμο προς το καλύτερο. Να τον κάνεις πιο όμορφο!

Το θέατρο δε σταμάτησε ποτέ να λάμπει. Το θέατρο υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει, ασχέτως αν κάποιοι κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να το εξαφανίσουν. Ή να το διαβάλλουν.

Η διαφορά ανάμεσα σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα είναι μόλις στα 504 χιλιόμετρα...

Οι δουλειές που έχω ξεχωρίσει είναι οι «Όρνιθες» σε σκηνοθεσία του Γιάννη Ρήγα το καλοκαίρι που μας πέρασε και η «Ζωή Εν Τάφω» σε σκηνοθεσία της Ευτυχίας Σπυριδάκη. Τις ξεχωρίζω λόγω τον ανθρώπων που συναντηθήκαμε εκεί, του έργου και της σκηνικής δημιουργίας. Άσχετα αν πέτυχε ή όχι. Είναι σημαντικό να δουλεύουμε με ανθρώπους που εκτιμάμε, που έχουμε μία κοινή αισθητική, βάζοντας πάνω απ’ όλα το έργο και το σύνολο, αφήνοντας στην άκρη το «εγώ».

Αυτό που μου έχει λείψει περισσότερο τον τελευταίο χρόνο είναι η εργασία μου. Να μπορώ δηλαδή να εργάζομαι, χωρίς να αγχώνομαι για το αν και πότε θα σταματήσω.

Το πρώτο πράγμα που θα κάνω μόλις τελειώσει η καραντίνα είναι να πάρω 2-3 φίλους και να πάμε στο Residents να πιούμε ένα κοκτέιλ.

Μέσα στη περίοδο της καραντίνας έμαθα να μπορώ να μένω μόνος με τον εαυτό μου, και να με αντέχω.

Η τελευταία παράσταση που είδα και με συγκλόνισε είναι το «Ξύπνα Βασίλη», του Α. Μπινιάρη. Δεν με συγκλόνισε, αλλά μου άρεσε πολύ.

Δεν αποχωρίζομαι τη Φρίντα μου, τα τσιγάρα μου και το νερό.

Ο/Η διάσημος ηθοποιός που θα ήθελα να βγω για ένα βράδυ μαζί του και να πιω ένα ποτό είναι ο Robin Williams. Αλλά αφού δεν πρόλαβα, θα σου πω τον Anthony Hopkins. 

Δεν έχω μελλοντικά σχέδια. Σταμάτησα να κάνω σχέδια. Δεν το λέω απαισιόδοξα, αλλά ρεαλιστικά. Όπως έρθουν, όταν έρθουν και βλέπουμε.

Το αγαπημένο μου μέρος στη Θεσσαλονίκη είναι η Ρωμαϊκή Αγορά. Μου αρέσει όλος αυτός ο παλμός και ο τόσο διαφορετικός κόσμος που συναντώ εκεί.

Το κρυφό μου σημείο στην πόλη, δεν θα στο πω γιατί θα σταματήσει να είναι κρυφό!

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί έχει καλύτερη ποιότητα ζωής.

Αλλά με ενοχλεί γιατί όσο και αν θέλουμε να λειτουργούμε ως πρωτευουσιάνοι, κατά βάθος είμαστε επαρχιώτες.

Αν θα άλλαζα κάτι στη Θεσσαλονίκη θα ήταν να σταματήσω τα έργα του μετρό. Το θεωρώ αχρείαστο.

Θα ήθελα η πόλη μου να συμπεριφερόταν καλύτερα στους πολίτες της. Να άκουγε τις ανάγκες τους.

Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις, συμπρωτεύουσα (δική μας ανακάλυψη παγκοσμίως!), ερωτική, φιλόξενη.