Η πρωτοποριακή σχεδιάστρια κοσμημάτων μας ξεναγεί στη Θεσσαλονίκη μέσα από τα μάτια της...

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη σε μία κλινική στην οδό Στρατηγού Καλλάρη, που σήμερα είναι σχολή χορού! Πέρασα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου στους Ελαιώνες Πυλαίας και μετά τον χωρισμό των γονιών μου έζησα μεταξύ του κέντρου της πόλης και του Νόμου 751, δύο πολύ διαφορετικές περιοχές με ξεχωριστές συνθήκες και συνήθειες. Δεν μπορούσα ποτέ να διαλέξω μεταξύ των δύο περιοχών, γιατί περνούσα υπέροχα παντού με διαφορετικό τρόπο. Ο Νόμος 751 στις αρχές του ενενήντα ήταν πολύ αραιοκατοικημένη περιοχή, ήμασταν μία όμορφη παρέα από σχεδόν συνομήλικα παιδιά και όταν δεν είχαμε σχολείο είχαμε πολύ παιχνίδι και χαρά. Ως παιδί λάτρευα το ποδήλατο και τα πατίνια, ευτυχώς πρόσεχα αρκετά και δεν είχα συχνά ατυχήματα. Με τις ρόδες περνούσα τον ελεύθερό μου χρόνο και στο κέντρο. Αυτές οι βόλτες στην παραλία μάλλον είναι ο λόγος που αγάπησα τόσο την επαφή με τη θάλασσα και τη θέα του ορίζοντα.

Δεν θα μπορούσα να μείνω σε άλλη γειτονιά της Θεσσαλονίκης από αυτές που έχω ζήσει. Όμως μέχρι σήμερα δεν μπορώ να διαλέξω αν προτιμώ... θάλασσα ή βουνό! Είναι υπέροχο να μένεις στο κέντρο, το κέντρο της δράσης, να μετακινείσαι με ποδήλατο, να συναναστρέφεσαι με πολύ κόσμο, να έχεις όλες τις δραστηριότητες και τα θεάματα κοντά σου, τον ορίζοντα δίπλα σου. Στον Λευκό Πύργο έζησα όλη την ενήλικη ζωή μου, με κάποια διαλείμματα που πέρασα στο Λονδίνο. Στο λόφο της πόλης, το Πανόραμα, όπου ζω μετά τα τριάντα, μπορεί να είσαι εξαρτημένος από το αυτοκίνητό σου, όμως έχεις μία συναρπαστική επαφή με τη φύση, έχεις περισσότερο χώρο, ησυχία και μπορείς να έχεις περισσότερα ζώα.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω σκηνοθέτης κινηματογράφου. Μου άρεσε να παρατηρώ τους ανθρώπους τόσο στην πραγματική ζωή όσο και στον φανταστικό κόσμο της οθόνης, παρατηρώντας την άμεση εξάρτηση των ανθρωπίνων συμπεριφορών ανάλογα με τις διαφορετικές κοινωνίες, συνήθειες, τοποθεσίες, την οικονομική κατάσταση, τις χρονικές περιόδους, το επίπεδο μόρφωσης, τις καιρικές συνθήκες, την αρχιτεκτονική. Γενικότερα πάντα εντυπωσιαζόμουν από το πώς ο χώρος και ο χρόνος διαμορφώνουν τη ζωή. Από μικρή λάτρευα το σινεμά, μάλλον ήθελα να ζήσω πολλές ζωές και να δημιουργήσω κόσμους από το μηδέν. Στο σχολείο ήμουν πολύ καλή και αγαπούσα τη φυσική και τα μαθηματικά. Κι έτσι, διάλεξα να σπουδάσω φυσική, χωρίς όμως να έχω διαλέξει ακόμη επάγγελμα. Ταυτόχρονα έμαθα πολλά για την τέχνη και μετά από πολλά άλλα γεγονότα, σπουδές και χρόνια... βρήκα έναν τρόπο να ενοποιηθούν όλα όσα αγαπώ. Σήμερα, είμαι μία χαρούμενη σχεδιάστρια κοσμημάτων.

Αυτό που αγαπώ στον σχεδιασμό κοσμημάτων είναι η ιδέα της εφαρμοσμένης τέχνης. Η ένωση της σύγχρονης τεχνολογίας που χρησιμοποιώ με τη μόδα, που δημιουργούν ένα μικροσκοπικό έργο τέχνης που φοριέται.

Επέλεξα το εργαστήρι μου να είναι στην πιο ζωηρή περιοχή του κέντρου, στην Πλατεία Ελευθερίας γιατί, όχι μόνο βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα που αγαπώ, αλλά ήταν ανέκαθεν το κέντρο των δημιουργικών επαγγελμάτων της πόλης. Στεγάζομαι σε ένα κομψό και λιτό κτίριο του εβδομήντα, φανερά επηρεασμένο από το δεύτερο κύμα μοντερνισμού που αναπτύχθηκε στη Ελλάδα τον προηγούμενο αιώνα, ανάμεσα από πολλά διασωθέντα όμορφα κτίρια του μεσοπολέμου. Τις πρωινές ώρες σφύζει από ζωή ενώ αργότερα στην ημέρα έχει την ηρεμία που χρειάζομαι για τη δημιουργική διαδικασία. Όταν -επιτέλους- ο Δήμος πάρει πίσω το πάρκινγκ της πλατείας και δημιουργηθεί το περίφημο πάρκο/μνημείο, η ευρύτερη περιοχή θα ομορφύνει σίγουρα περισσότερο.  

Είμαι περήφανη συνολικά για όσα έχω καταφέρει στη δουλειά μου μέχρι τώρα, γιατί δεν τη βρήκα έτοιμη. Από το μηδέν και με μικρά βήματα, ενώνοντας τέχνη και καινοτομία, με πολλή αγάπη και επιμονή, δημιούργησα το πρώτο ελληνικό brand που χρησιμοποίησε την τεχνολογία 3D printing απευθείας στην κατασκευή κοσμημάτων. Είμαι περήφανη κάθε φορά που κάποιος φοράει και απολαμβάνει μία δημιουργία μου.

Το αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι το λιμάνι της. Αγαπώ κάθε γωνιά του· τις αποθήκες, τους γερανούς, τα αναπαλαιωμένα κτίρια, το λίθινο πεζοδρόμιο, τα ελαιόδεντρα, τα φορτηγά πλοία, τις αναμνήσεις από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου και φυσικά τη θάλασσα. Το εργαστήρι μου βρίσκεται δίπλα στο λιμάνι και τις μέρες που ο καιρός το επιτρέπει περνάω ώρες εκεί, δουλεύοντας ή παίζοντας με τα σκυλιά μου.

Από το λιμάνι έχεις, κατά τη γνώμη μου, την ομορφότερη θέα της πόλης, σχεδόν σαν να βρίσκεσαι μέσα σε ένα πλοίο στη θάλασσα, τουλάχιστον πέντε χιλιόμετρα αστικού τοπίου μέχρι το Μέγαρο Μουσικής και πιο πέρα η Καλαμαριά και μετά η Περαία, ο αγαπημένος μου ορίζοντας... Η αρχή ή το τέλος. Βέβαια, το παραλιακό μέτωπο θα μπορούσε να έχει ειδυλλιακή φυσιογνωμία, αν είχε υπάρξει μέριμνα για τη διατήρηση όλων των υπέροχων χαμηλών οικοδομών της παλιάς παραλίας, που γκρεμίστηκαν γύρω στο εξήντα. Κάθε φορά που κοιτάω προς τα εκεί συγκινούμαι, σκεπτόμενη ότι στις αρχές του περασμένου αιώνα σε ένα από τα μαγαζιά της παραλίας στεγαζόταν το φαρμακείο του προπάππου μου, που είχα τη χαρά να γνωρίσω λίγο πριν φύγει από τη ζωή.

Μπορεί να με συναντήσει κανείς αργά το βράδυ, πηγαίνοντας προς το σπίτι, κάνω συχνά μια στάση για “σβήσιμο” στο αγαπημένο μου The Bar στο Πανόραμα.

Ο “χώρος” τέχνης που αγαπώ περισσότερο είναι ένας περίπατος στην πόλη.

Το φαγητό δεν είναι κάτι που με ξετρελαίνει, φαίνεται άλλωστε, όμως απολαμβάνω πραγματικά τα τραπέζια που μοιράζομαι με όμορφη παρέα. Αν και δεν πηγαίνω πολύ συχνά, έχω αναμνήσεις που με κάνουν να αγαπώ το εστιατόριο “Β” στο Βυζαντινό Μουσείο γιατί η οικοδέσποινα Χρύσα Κονιόρδου φροντίζει με πολύ μεράκι την καταπληκτική ποιότητα και τη λιτή ατμόσφαιρα. Με έχει κερδίσει η αφοσίωση στην ανάδειξη των τοπικών προϊόντων και των μικρών παραγωγών της “Νέας Φωλιάς” δίπλα στην Κασσάνδρου, που συγκεντρώνει σε ένα ημιυπόγειο όλες τις φυλές της Θεσσαλονίκης εδώ και χρόνια. Τελευταία αγάπησα τη “Μούργα” στην Αχειροποίητο, γιατί δημιουργεί αποκλειστικά θαλασσινά και ψάρια σε μία σεμνή τελετουργία υψηλού -πανελλαδικά- γαστρονομικού επίπεδου. Κάθε φορά εκπλήσσομαι από τις εκλεπτυσμένες γεύσεις στο νεοκλασσικό της Πλαστήρα στην Καλαμαριά, το κομψό “The Aficionados” της αγαπημένης Μαριαλένας Μηλιαρά.

Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ ξανά το “The Bar” στο Πανόραμα και γενικά όπου φτιάχνουν σωστή μαργαρίτα, δέχονται σκυλιά, με γοητεύει η μουσική και το σκηνικό. Πάντα, όμως, μου αρέσει να με “παρασύρουν” σε άγνωστα μαγαζιά και να γνωρίζω νέες γειτονιές.

Δεν ξεχωρίζω ποια μυρωδιά θυμίζει Θεσσαλονίκη, αυτό που λατρεύω όμως είναι ότι η πόλη έχει ξεκάθαρα τέσσερις εποχές, κάθε μία έχει τη δική της μυρωδιά και χαμογελάω κάθε φορά που «μυρίζω» την επόμενη.

Το μυστικό μου μέρος στην πόλη είναι... μυστικό! Η ηρεμία μου είναι το σπίτι μου, εκεί που συγκεντρώνονται όλα τα ερεθίσματα, οι ιδέες, οι εμπειρίες, όλοι όσοι αγαπώ.

Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει η ανάγλυφη ιστορία της, ζωντανή ακόμα σε κτίρια, εκκλησίες και γειτονιές, η νεανική της ταυτότητα, η ποιοτική σχέση των ανθρώπων με το χρόνο.

Θα ήθελα η πόλη να καθαρίσει κατεπειγόντως. Το πρόβλημα της καθαριότητας νομίζω πως έχει πλέον ξεφύγει και ο επόμενος Δήμαρχος θα πρέπει να βρει μία λύση άμεσα.

Είναι αδύνατο να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με τρεις μόνο λέξεις… Θα ήθελα να ήταν ακόμη όπως την περιγράφει ο Ναπολέων Λαπαθιώτης λίγο μετά το 1900 και έχω την ελπίδα, ότι κάποτε θα ξαναγίνει τόσο πολύχρωμη: «Και το πρωί που μπήκαμε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, τι θέαμα αλλόκοτο και αξέχαστο! Όλων των τυπών και των τόπων οι στολές σ' ένα μπέρδεμα μεγάλο και απερίγραπτο! Αεροπλάνα, μιναρέδες, Εβραιόκοσμος, χρυσά γαλόνια και φτερά των Βερσαλλιεργών, Άγγλοι, Σκωτσέζοι, Γάλλοι, Ιταλοί, Ρώσοι ναύτες και Συνεγαλέζοι, σαρίκια φέσια, διαδοχικά πηλίκια! Όλες οι φυλές και όλα τα ρούχα σ΄ένα συνοθύλευμα πολύχρωμο, φαντασμαγορικό οπερέτας και Βαβυλωνίας». Έτσι ήταν η Θεσσαλονίκη την αξέχαστη και μνημειώδη ιστορική εκείνη εποχή.