Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Μικρός πήγαινε στο ωδείο, άκουγε ξένη μουσική, έβλεπε όλα τα παιδικά προγράμματα στην τηλεόραση, έγραφε παιδικά παραμύθια κι έφτιαχνε αυτοσχέδιες εφημερίδες. Όταν μεγάλωσε, αποφάσισε να ασχοληθεί με το γράψιμο κι έγινε δημοσιογράφος επειδή του αρέσουν οι αληθινές ιστορίες αλλά και συγγραφέας, επειδή του αρέσουν και φανταστικές περιπέτειες. Είναι η ψυχή του site ΜΙΚΡΟΠΡΑΓΜΑΤΑ LIFO και γράφει παιδικά και εφηβικά βιβλία.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αρετσού. Ήταν μια ήσυχη γειτονιά με θέα τη θάλασσα και οι γονείς μου πήγαιναν την αδερφή μου κι εμένα συχνά στην πλαζ και τη μαρίνα.
Στην εφηβεία μου κατάλαβα ότι όλη η περιοχή (που λανθασμένα πολλοί ακόμα αποκαλούν «Νέα Κρήνη») ήταν πολύ της μόδας με δεκάδες στέκια, όμως τα δικά μου στέκια ήταν λιγότερο φανταχτερά: Αγαπούσα πολύ μια μικρή πίστα για πατίνια πάνω απ' την πλατεία Σκρα, ένα μπεργκεράδικο στα '80s που λεγόταν Αλέγκρο, που ακόμα και σήμερα είναι μέτρο σύγκρισης για κάθε μπέργκερ που έφαγα έκτοτε, το γυμναστήριο του Αυγίδη που πήγαινα στο Δημοτικό, το σινεμά Όλγα τους χειμώνες και το θερινό Αύρα τα καλοκαίρια, και τέλος, η ταράτσα της τριώροφης οικοδομής που μέναμε στην οποία έκανα τα πάρτι γενεθλίων μου αλλά και περνούσα πολλά απογεύματα διαβάζοντας, παίζοντας φλογέρα και αρμόνιο και χαζεύοντας όσα συνέβαιναν στη γειτονιά.
Διάφορα πράγματα άλλαξαν έκτοτε. Τη δεκαετία του '90 και για καμιά δεκαπενταριά χρόνια η περιοχή έγινε ακόμα περισσότερο της μόδας και γέμισε με θορυβώδη μπαρ που έπαιζαν ελληνικά και είχαν μοντέλα στην πόρτα για υποδοχή. Μετά, με το που ξεκίνησε η κρίση όλα ξανάλλαξαν: απόλυτη ησυχία, ελάχιστη κίνηση, τα θορυβώδη μαγαζιά έκλεισαν το ένα μετά το άλλο. Τώρα είμαστε σε μια ενδιάμεση φάση, με λιγότερα (αλλά ποιοτικότερα) φαγάδικα και καφέ, με την περιοχή να παραμένει ελαφρώς παρατημένη στη μοίρα της.
Όταν πήγαινα γυμνάσιο φύγαμε απ' την Αρετσού και μετακομίσαμε σε μεγαλύτερο (και ολοκαίνουργιο) σπίτι, πάλι στην Καλαμαριά αλλά πιο προς Σοφούλη, στο Καραμπουρνάκι. Εκεί ήταν ακόμα πιο ήσυχα και στη γειτονιά υπήρχαν ακροβολισμένα σε διάφορες πολυκατοικίες πολλοί συγγενείς μας. Το καλύτερο ήταν πως η αγαπημένη μου ξαδέρφη, με την οποία είχαμε φτιάξει ένα συγκρότημα, έμενε δυο λεπτά από μένα.
Έκτοτε έζησα σε 2-3 διαφορετικές περιοχές στο Λονδίνο όπου σπούδασα και δούλεψα για περίπου έξι χρόνια. Κι ενώ θα μπορούσα να συνεχίσω να δουλεύω εκεί, υπήρχε μια αόρατη κλωστή που με τραβούσε πίσω στη Θεσσαλονίκη –πίσω στην παιδική μου ηλικία. Εδώ ήταν η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, οι συνήθειές μου, όλα αυτά που με πρωτοενθουσίασαν. Κι ενώ οι γονείς μου μετακόμισαν στο κέντρο (Αγία Σοφία), η αόρατη κλωστή και η τύχη με τράβηξαν πίσω στην πρώτη γειτονιά που γνώρισα κι αγάπησα, την Αρετσού.
Σχεδόν 15 χρόνια από τότε που την είχα παρατήσει, βρέθηκα να ξαναζώ εδώ -έχοντας γνωρίσει τον έρωτα της ζωής μου που κατά σύμπτωση έμενε λίγους δρόμους παρακάτω απ' το σπίτι που είχα μεγαλώσει. Ίσως θα βόλευε περισσότερο για τη δουλειά μου να μετακομίσουμε στην Αθήνα, όμως η ιδέα αυτή έχει απορριφθεί. Δουλεύω μέσω ίντερνετ οπότε μπορώ να βρίσκομαι παντού, και το σπίτι μου είναι το μέρος στο οποίο θέλω να βρίσκομαι.
Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω κάτι που δεν υπάρχει τώρα, εισπράκτορας λεωφορείου, γιατί έβρισκα πολύ ωραίο το να κάθεσαι στην υπερυψωμένη θέση, να κόβεις εισιτήρια και να παίρνεις λεφτά. Επίσης, ήθελα να γίνω σκουπιδιάρης γιατί θεωρούσα πολύ τυχερούς αυτούς που πηδούσαν πάνω στη σκουπιδιάρα κι αυτή τους πήγαινε υπαίθρια βόλτα στην πόλη. (Προφανώς δεν ήξερα περισσότερα για τη δουλειά, και μεγαλώνοντας μου κόπηκε η όρεξη.)
Πάντα όμως ήθελα να κάνω κάτι που να έχει σχέση με το γράψιμο. Έφτιαχνα αυτοσχέδιες εφημερίδες, έγραφα ιστορίες, και τελικά συνδύασα και τα δύο κι έγινα δημοσιογράφος (το οποίο και σπούδασα) και συγγραφέας. Ως δημοσιογράφος ασχολούμαι με υπαρκτά θέματα και προσπαθώ να βεβαιώνομαι πάντα ότι γράφω με ακρίβεια και σαφήνεια, ενώ, αντιθέτως, ως συγγραφέας και μάλιστα παιδικών βιβλίων αφήνω τη φαντασία μου ελεύθερη, χωρίς καθόλου περιορισμούς.
Αποφάσισα να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία κυρίως γιατί είχα μια έμφυτη περιέργεια για τα πάντα. Συχνά οι μεγάλοι μου έλεγαν ότι τους οι ερωτήσεις που τους έκανα τους θύμιζαν συνέντευξη και ενώ μπορεί να το έλεγαν αρνητικά εγώ χαιρόμουν. Ήθελα πολύ να μάθω να παίρνω ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις, και είναι δύο βιβλία που με επηρέασαν πολύ στην εφηβεία μου. Το «Έτσι απλά χωρίς πρόγραμμα» της Μαρίας Ρεζάν με τις απομαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις μεγαθηρίων στη ραδιοφωνική της εκπομπή, και το «Αντίο Παλιέ Κόσμε» με τις συνεντεύξεις που είχε πάρει από αξιοσημείωτους ανθρώπους ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος.
Ο Τσαγκαρουσιάνος ήταν το μεγάλο μου ίνδαλμα. Ήμουν γύρω στα 15 όταν έβγαλε το περιοδικό 01 και ενώ διάβαζα όλα τα περιοδικά δεν είχα ξανασυναντήσει κάτι τέτοιο –ήταν απίστευτα μπροστά απ' την εποχή του. Χάρη στο 01 έμαθα σχεδόν ό,τι ξέρω, και ό,τι άξιζε να μάθω. Συνέχισα να διαβάζω ό,τι έβγαζε, κι όταν ο Τσαγκαρουσιάνος πρωτοεξέδωσε τη LIFO ονειρεύτηκα, ότι κάποτε θα δούλευα κι εγώ εκεί.
Ήμουν ντροπαλός και ούτε βιογραφικό δεν τολμούσα να στείλω, οπότε πέρασαν αρκετά χρόνια, μέχρι που τον γνώρισα από κοντά, χάρη στη συνάδελφο Μερόπη Κοκκίνη. Ξεκίνησα να γράφω κάποιες στήλες στο έντυπο και στη συνέχεια μια ιντερνετική στήλη στο σάιτ. Έπειτα επικεντρώθηκα στο σάιτ για 7-8 χρόνια, μέχρι που δημιουργήσαμε, πάντα στο LIFO.gr, το μικρο-σάιτ μου που λέγεται ΜΙΚΡΟΠΡΑΓΜΑΤΑ και το οποίο γεμίζω καθημερινά με χρήσιμα και άχρηστα πράγματα που μου τραβούν το ενδιαφέρον.
Με αφορμή το 60ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αποφασίσαμε να ετοιμάσουμε ένα συλλεκτικό τεύχος που θα είναι αφιερωμένο στην πόλη. Ανυπομονώ να συνεισφέρω σε αυτό –δεν ξέρω ακόμα πώς ακριβώς θα μοιάζει ή τι θα έχει. Επίσης, ανυπομονώ να έρθουν όλοι οι Αθηναίοι της LIFO στην πόλη μου για το πάρτι που ετοιμάζουμε με αφορμή τα 15 μας χρόνια, ώστε να τους φροντίσω εγώ, για αλλαγή.
Τα τελευταία χρόνια αγάπησα πολύ τους χειμώνες στη Χαλκιδική, οπότε παίρνουμε τις γάτες μας και πηγαίνουμε σε ένα εξοχικό κοντά στον Όρμο της Παναγίας και ξεχειμωνιάζουμε εκεί, στην απολαυστική ησυχία και απομόνωση. Πηγαινοέρχομαι φυσικά στη Θεσσαλονίκη για δουλειές, όμως δεν μπορώ να πω, ότι μου λείπει και τρομερά. Τα καλοκαίρια, όταν πλακώνει ο πολύς ο κόσμος στη Σιθωνία, επιστρέφουμε στην Αρετσού και καλοπερνάμε.
Ένα πρότζεκτ που μου έδωσε μεγάλη χαρά (πέρα φυσικά απ' τα ΜΙΚΡΟΠΡΑΓΜΑΤΑ) ήταν η σειρά βιβλίων με τις -μέχρι στιγμής πέντε- περιπέτειες των Αόρατων Ρεπόρτερ. Φέτος βγήκαν ξανά από το Μεταίχμιο σε νέα έκδοση, μαζί με μια καινούργια περιπέτεια που λέγεται Η Κατάρα της Χαμένης Ατλαντίδας και διαδραματίζεται στη Σαντορίνη. Μ' αρέσει πολύ να γράφω, γιατί νιώθω πως ξαναγίνομαι παιδί, αλλά ταυτόχρονα και σούπερ ήρωας. Το όνειρό μου είναι οι Αόρατοι Ρεπόρτερ να μεταφερθούν κάποτε στην οθόνη, είτε ως κινούμενα σχέδια είτε με ηθοποιούς.
Το αγαπημένο μου μέρος στη Θεσσαλονίκη είναι ο πύργος του ΟΤΕ που περιστρέφεται. Εκεί δηλαδή θα πάω κάποιον που θα έρθει από άλλη πόλη, γιατί μου αρέσει η πανοραμική θέα της πόλης από ψηλά.
Δεν έχω κάποιο στέκι πέρα απ' το σπίτι μου. Είμαι πολύ σπιτόγατος και χορτασμένος από εξόδους, οπότε πολύ σπάνια θα βγω έξω.
Μου αρέσουν οι εκθέσεις στα μουσεία και τις γκαλερί, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, πηγαίνω καμιά φορά στον Ιανό για βιβλία, αλλά η πιο πιθανή έξοδός μου μπορεί να είναι για φαγητό.
Εδώ στην Αρετσού έχει πολλά ωραία μέρη, απ' τον θρυλικό Χαμόδρακα μέχρι το πιο πρόσφατο ΖΑΚ, αλλά και στο κέντρο τρώω ωραία, στο ινδικό Ναργκίς, στο Μαιτρ και Μαργαρίτα, στον Ιπποπόταμο στην Πλατεία της Ροτόντας και αλλού.
Αυτό που αγαπώ περισσότερο στη Θεσσαλονίκη το φθινόπωρο είναι η μυρωδιά της. Ούτε αποπνικτική, όπως του καλοκαιριού, ούτε ψυχρή με αιθαλομίχλη, όπως το χειμώνα. Είναι μια μυρωδιά που από παιδί μου άρεσε γιατί συμβολίζει στο μυαλό μου τη νέα σεζόν. Τα καινούργια πράγματα που έρχονται, τις νέες ευκαιρίες και τις αλλαγές. Όλα είναι δυνατά και πιθανά με το που μπαίνει το φθινόπωρο.
Το μυστικό μου μέρος στην πόλη είναι η μαρίνα και η πλαζ Αρετσούς. Πηγαίνω εκεί όταν θέλω να σκεφτώ και κοιτάζω τη θάλασσα για ώρες. Με εμπνέει και με χαλαρώνει. Έχω λύσει πολλά προβλήματά μου εκεί.
Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει ότι υπάρχουν σχεδόν όλα όσα θέλω από μια πόλη (υποδομές, μαγαζιά κλπ) χωρίς όμως να είναι χαοτική, όπως πχ. η Αθήνα. Είναι πιο φιλική και οικογενειακή η ατμόσφαιρα και χωροταξικά πιο συμμαζεμένη. Επίσης, μου αρέσει ότι υπάρχουν οι άνθρωποι που αγαπώ, μαζεμένοι όλοι μέσα σε λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα.
