Την ώρα που άρχισα να γράφω για την πόλη που λατρεύω ο καιρός μου έκανε μια ιδιαίτερη έκπληξη. Ξεκίνησε να βρέχει. Η αλήθεια είναι πως οι φθινοπωρινές ημέρες και τα μαγευτικά σκηνικά που φέρνουν μαζί τους αποτελούν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της γοητείας της Θεσσαλονίκης. Τα ηλιοβασιλέματα έρχονται νωρίτερα και έχουν πιο έντονα χρώματα, άλλοτε χάνονται μέσα στα σύννεφα και μερικές φορές θυμίζουν -ψευδώς- τη νιότη του καλοκαιριού που πέρασε. Εάν μετά από τα αρκετά χρόνια που βρίσκομαι εδώ μου ζητούσε κάποιος να περιγράψω την αίσθηση που αφήνει αυτή η κουκκίδα στον χάρτη θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω μόνο ένα επίθετο: μεθυστική.

Πολλά τραγούδια έχουν γραφτεί, πολλοί έρωτες έχουν γίνει πραγματικότητα και αρκετά πολιτισμικά σταυροδρόμια συναντώνται εδώ, θυμίζοντας σε όλους όσους ζουν μέσα στον ιστό αυτής της πόλης, πως καμία άλλη δε θα αποτελέσει σημείο αναφοράς. Θα μπορούσε εύκολα κανείς να με κατηγορήσει για τους ισχυρισμούς μου, να πει πως για όλα όσα λέω ευθύνεται πως πέρασα εδώ τα φοιτητικά μου χρόνια. 

Νομίζω, παρόλα αυτά, πως όλα όσα θα διαβάσετε παρακάτω θα σας πείσουν ότι, ζείτε στο ομορφότερο μέρος στην Ελλάδα. Αν δεν ζείτε εδώ, θα σας κάνουν να αναπολήσετε -κρυφά- τις μέρες που απολαμβάνατε τον πιο φωτεινό ήλιο. Του Θερμαϊκού! 

Το νέο Βερολίνο

H πόλη ζει σε ρυθμούς που θυμίζουν Ευρώπη. Αν και προσωπικά είμαι λάτρης της urdan ζούγκλας που προσφέρει απλόχερα η Αθήνα, αυτό που θα συναντήσει κανείς εδώ είναι κάτι παραπάνω από εναλλακτικό. Ο κόσμος βιώνει μια καθημερινότητα περισσότερο βασισμένη στην επαρχία -με την έννοια της γειτονιάς να είναι ριζωμένη στις ψυχές των locals- αλλά έχοντας ταυτόχρονα μια νότα διεθνισμού. Η αδιαφορία λείπει, οι νέοι κατακλύζουν τους δρόμους, τα μαγαζιά είναι στέκια και κάθε βράδυ στην προβλήτα του λιμανιού στήνεται ένα μίνι πάρτι που κάνει τη φήμη του Βερολίνου να μοιάζει λίγη.  

Εδώ, μπορεί να κάνει κανείς οτιδήποτε θέλει είτε διαθέτει λίγα είτε πολλά χρήματα. Εδώ ο έρωτας ζει ακόμη χωρίς tinder και το φλέρτ είναι παρόν -στα όμορφα καφέ και στα μαγαζιά που μέχρι το βράδυ κρατούν με το ρυθμό τους ζωντανή την πόλη. 

Ανεξίτηλη γοητεία  

Η θάλασσα αποτελεί σημείο αναφοράς για τη Θεσσαλονίκη. Αποτελεί το μέρος που κάθε απόγευμα γίνεται ο τόπος συνάντησης για Έλληνες, ξένους, νέους, μεγαλύτερους και για οποιονδήποτε θέλει να ξεχάσει τα προβλήματά του ή να θυμηθεί όλους τους λόγους που τον κάνουν να είναι ερωτευμένος με αυτό το μέρος. Τη Θεσσαλονίκη τη λατρεύω γιατί αναμφίβολα μου έχει δώσει μερικά από τα ομορφότερα ηλιοβασιλέματα. Μπορεί να μην είναι τόσο φημισμένα όσο αυτά της Σαντορίνης αλλά όταν ο ήλιος πέφτει και τα χρώματα μπλέκονται με το βιομηχανικό σκηνικό που υπάρχει στο λιμάνι, το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό.

Θα μπορούσε κανείς να μιλάει αμέτρητες ώρες για τα φολκλόρ σκηνικά που εκτυλίσσονται καθημερινά. Για τα καραβάκια που περιμένουν τους επιβάτες τους καρτερικά, για τους φρέσκους λουκουμάδες αλλά και για τους μουσικούς -νέους και παλιούς- που ξετυλίγουν το ταλέντο τους περιμένοντας περισσότερο ένα βλέμμα ικανοποίησης από αυτούς που περνάνε, παρά τα χρήματά τους. Η Θεσσαλονίκη είναι ερωτική. Όχι γιατί κάποιος της κόλλησε αυτό τον τίτλο πριν από μερικά χρόνια, αλλά γιατί αποδεικνύει καθημερινά πως ξέρει καλά να τυλίγει μέσα της όποιον αφεθεί στα δίχτυα της. 

Άλλωστε, όποιος φεύγει της ορκίζεται ότι θα γυρίσει...

Το αιώνιο κέντρο

Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν καλά πως για εμένα το κέντρο έχει μια συγκεκριμένη μυρωδιά. Γιασεμί. Οι φιγούρες των ντόπιων, τα αμέτρητα γραφεία στις πολυκατοικίες, οι κυρίες που είναι περιποιημένες και θυμίζουν πως η γοητεία είναι θέμα επιλογής και τα νεοκλασικά κτίρια -όπου όλοι θα ήθελαν να περάσουν μερικές στιγμές μέσα στα διαμπερή διαμερίσματά τους- είναι μερικά μόνο από τα κομμάτια ενός μαγικού παζλ. Το κέντρο της πόλης, το downtown που λατρεύουμε, τα μαγαζιά, τα στενάκια με τα καφέ, οι boutiques με μοναδικά κομμάτια και τα εστιατόρια που είναι ιδανικά για lunch break κάνουν οποιονδήποτε βρίσκεται στο πιο πολυσύχναστο σημείο της Θεσσαλονίκης να βιώνει μια αλλιώτικη εμπειρία.

Φυσικά, όποιος θέλει να αλλάξει παραστάσεις μπορεί να ανηφορίσει από την Αγίου Δημητρίου και σε μερικά -μόλις- λεπτά να βρεθεί σε μια άλλη διάσταση -στην Άνω Πόλη. Ένα από τα πλέον μαγικά σημεία. Δεν ξέρω αν φταίνε τα χαμηλά περιποιημένα κτίρια, που θυμίζουν άλλη εποχή, ο κόσμος που κινείται σε διαφορετικούς ρυθμούς ή τα ταβερνάκια που μοιάζουν σαν να βγήκαν από άλλη εποχή, αλλά εδώ ο χρόνος έχει διαφορετική αξία και μοιάζει να σταματά, αποκαλύπτοντας έναν ακόμη λόγο που η συμπρωτεύουσα είναι το πιο καλά κρυμμένο μυστικό ολόκληρης της χώρας...

Τελειώνοντας -αν και θα μπορούσε κανείς να μιλάει για ώρες- σας αφήνουμε με μια ερώτηση που θα σας βάλει σε σκέψεις... «Πώς γίνεται να μην υπάρχει ούτε ένας που να ήρθε στη Θεσσαλονίκη και να είπε ότι δεν του άρεσε;». Τυχαίο; Σίγουρα όχι...