Καλοκαίρι του 1991, ο Σταύρος και η Νίκη Ανδρεάδη ταξιδεύουν στη Σικελία. Στην Κατάνια πραγματοποιείται ένα φεστιβάλ τζαζ, το οποίο παρακολουθούν και αναρωτιούνται εάν θα μπορούσαν να οργανώσουν κάτι αντίστοιχο στη Σάνη. Ένα χρόνο μετά, το 1992, πραγματοποιείται για πρώτη φορά μία τζαζ συνάντηση, η οποία εξελίχθηκε σε φεστιβάλ. Τριάντα χρόνια αργότερα, το Sani Festival αποτελεί μία σφραγίδα πολιτισμού για τα ελληνικά καλοκαίρια, με διεθνή ταυτότητα και ισχυρό στίγμα. Στα τριάντα αυτά χρόνια, πέρα από την ενότητα Jazz on the Hill, ήρθαν να προστεθούν κι άλλες, με ήχους του κόσμου, ελληνική μουσική, αλλά και χοροθέατρο. Η πολυδιάστατη οντότητα του θεσμού κάθε καλοκαίρι συνεχίζει να μας εκπλήσσει και να μας τροφοδοτεί με μουσικές και ήχους που γεννούν ενθουσιασμό και αναμνήσεις. Το όραμα του Σταύρου και της Νίκης Ανδρεάδη πήρε σάρκα και οστά, φωτίζοντας τα καλοκαίρια της Χαλκιδικής, με χωροταξικό όχημα – landmark τον ιστορικό Λόφο της Σάνης. 

Το Σάββατο, 20 Αυγούστου, αναρωτιέμαι ειλικρινά πόσο συγκινημένοι πρέπει να ένιωθαν, όταν η «ιδέα» τους συναντήθηκε στη φετινή επετειακή διοργάνωση με την παρουσία του πιο κοσμαγάπητου Ιταλού ερμηνευτή όπερας, Andrea Bocelli.

Ο Bocelli δεν είναι μόνο ο θνητός με τη θεϊκή φωνή, όπως δημοσίως είχε εκφράσει η Celine Dion, αλλά και ένας εμβληματικός καλλιτέχνης που αποτελεί παγκόσμιο σύμβολο. Πέρα από το φιλανθρωπικό του έργο, αρκούσε μία κίνησή του για να εντυπωθεί για πάντα μέσα μας, τόσο η φωνή του όσο και η παρουσία του, καθώς το Πάσχα του 2020, όταν ο πλανήτης βρισκόταν υπό τον ασφυκτικό κλοιό των lockdowns, η λυτρωτική φωνή του έφτασε από το ερημωμένο Duomo του Μιλάνο σε κάθε γωνιά του πλανήτη, καθώς αποδέχτηκε την πρόσκληση να τραγουδήσει για την ελπίδα. Σήμερα, η εμφάνισή του εκείνη θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά live streams όλων των εποχών, με 2,8 εκατομμύρια ταυτόχρονες προβολές.

Μόνο που το περασμένο Σάββατο ήταν η δική μας σειρά να τον απολαύσουμε στο μαγικό τοπίο της Σάνης, όπου η φωνή του αποτέλεσε ουράνια «σκάλα» ακουστικής και ψυχικής ανύψωσης. Μία άρτια οργανωμένη παραγωγή, της οποίας είχαν φυσικά προηγηθεί πολλές ώρες συνομιλιών και σχεδιασμού. Το πρόγραμμα του Bocelli είναι σκληρό και δεν του επιτρέπει να πάρει πολλές ανάσες. Στο Sani Resort έφτασε τα ξημερώματα του Σαββάτου, κατευθείαν από τη Βαρσοβία, όπου έδωσε συναυλία το προηγούμενο βράδυ της 19^ης Αυγούστου. Λόγω της ασφυκτικής ατζέντας του, η σύζυγός του και η μικρή τους κόρη ταξιδεύουν συχνά μαζί του, για κερδίζουν όσο το δυνατόν περισσότερες οικογενειακές στιγμές. Διέμειναν στον Asteria, αλλά δυστυχώς δεν είχαν χρόνο στη διάθεσή τους για να απολαύσουν το μοναδικό resort, καθώς αναχώρησαν την επομένη της συναυλίας.

Η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης έκανε εκτενή πρόβα την προηγούμενη ακριβώς μέρα Παρασκευή 19 Αυγούστου στο Λόφο, ενώ ο Andrea Bocelli, έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στην ομάδα του που είχε κυριολεκτικά «κουρδίσει» μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, ανέβηκε στο Λόφο νωρίς το απόγευμα για έναν τελευταίο έλεγχο.

Η προσέλευση των 1500 τυχερών θεατών ολοκληρώθηκε με συνέπεια και στις 21:10 ακριβώς η μαγική φωνή του τενόρου ακούγεται να ερμηνεύει “La donna e mobile”, από το Rigoletto του Verdi. Τα πρώτα θερμά χειροκροτήματα διακόπτονται από την έλευση στη σκηνή της Ρουμάνας σοπράνο και στενής του συνεργάτιδας, Cristina Pasaroiu. Ερμηνεύουν μαζί “Ιl sol dell’ anima” από την ίδια όπερα του Verdi, ενώ η Pasaroiu μας χαρίζει και μία εξαιρετική ερμηνεία του “Vissi D’ Arte”, από την Tosca του Puccini. Είναι μία προσφιλής συνήθεια του Bocelli και της ομάδας του να συνεργάζονται με εγχώριους καλλιτέχνες στις εμφανίσεις του. Έτσι, κάλεσε στη σκηνή την Ελληνοβρετανίδα σοπράνο, Αλίκη Χρυσοχού, η οποία απέκτησε διεθνή φήμη φτάνοντας στον ημιτελικό του “Britain’s Got Talent”, το 2013. Ερμήνευσαν μαζί το “Besame mucho” της Consuelo Velazquez.

Andrea Bocelli & Αθηνά Ανδρεάδη

Από τις συγκινητικότερες, ωστόσο, στιγμές της συναυλίας ήταν η εμφάνιση της Αθηνάς Ανδρεάδη, η οποία αφού εξέφρασε το θαυμασμό της για τον Andrea Bocelli και τιμώντας τις ελληνικές της ρίζες, μας προέτρεψε να αφεθούμε, να ονειρευτούμε και ουσιαστικά να επιτρέψουμε στην ψυχή μας να «ακουμπήσει» τις ψυχές των διπλανών μας. Η γεμάτη συναίσθημα φωνή της μας ταξίδεψε στο σύμπαν του Μάνου Χατζιδάκι, ερμηνεύοντας “All Alone am I” (Μην τον ρωτάς τον ουρανό), και κατόπιν συναντήθηκε με τον τενόρο σε δύο ντουέτα, “Can’t help falling in love”, των H. Peretti, L. Creatore & G.D. Weiss και “Canto della Terra”. Το δεύτερο ντουέτο προέρχεται από το υπερ-επιτυχημένο πέμπτο studio album του Bocelli, με τίτλο “Sogno”, το οποίο κυκλοφόρησε το 1999 και πούλησε 2,5 εκατομ. αντίτυπα στις ΗΠΑ και πάνω από 10 εκατομ. αντίτυπα παγκοσμίως. Είναι πράγματι πολύ προσωπική στιγμή, αλλά ένιωσα πως στο άκουσμα των στίχων του “Canto della Terra”, «Το ξέρω αγάπη μου πως ίσως οι δυο μας έχουμε ελάχιστες στιγμές για να είμαστε μαζί, σιωπηλοί, ακούγοντας από το παράθυρο τον ουρανό, αυτός είναι ο κόσμος που ξυπνάει και η νύχτα μοιάζει ήδη μακρινή…», ένιωσα πως η Όλγα μας – η Όλγα Ταμπουρή, η ψυχή του φεστιβάλ επί πολλά χρόνια που έφυγε τόσο νωρίς – ήταν εκεί μαζί μας και ανάσαινε δίπλα μας...

Αυτό ήταν και το τελευταίο τραγούδι της βραδιάς, πριν ο Bocelli «πνιγμένος» από τα χειροκροτήματα και τις επευφημίες επιστρέψει για τα δύο encore του. Πρώτο encore, “Con te partiro”, μαζί με τις Cristina Pasaroiu και Αλίκη Χρυσοχού και κατόπιν η απόλυτη μυσταγωγία με τη φωνή του να μας συνεπαίρνει στο “Nessun dorma”, από την όπερα Turandot του Giacomo Puccini. Μαγεία...

Διευθυντής ορχήστρας ήταν ο Carlo Bernini, σε σόλο φλάουτο ακούσαμε τον Andrea Griminelli και χορευτικά σόλο έκανε η Angelica Gismondo.

Μία αξέχαστη βραδιά, επιστέγασμα και κορωνίδα ενός φεστιβάλ που διέγραψε ήδη τα πρώτα τριάντα χρόνια λαμπρής πορείας. Ευχή όλων μας αυτή να είναι μονάχα η αρχή!

Κεντρική φωτογραφία: Luca Rossetti