Αν και μια συλλογή του Marc Jacobs σπάνια απογοητεύει, η φθινοπωρινή του συλλογή έρχεται μετά από μια ιδιαίτερα υψηλή νότα για την ανοιξιάτικη του, η οποία έπαιξε με τις υπερμεγέθεις αναλογίες και τις κουκλίστικες σιλουέτες.

Ο Jacobs, λοιπόν, κατάφερε να αφήσει ένα μοναδικό impression και για τη συλλογή Fall'24. Υποστήριξε τη δήλωσή του "Joy, Period", κάνοντας λόγο για απεριόριστη ελευθερία έκφρασης στη μόδα στο όνομα της "χαράς, της ομορφιάς και της προσωπικής μεταμόρφωσης". Προώθησε την πεποίθησή του επιβεβαιώνοντας την επιδίωξή του για αγάπη, πίστη και προβληματισμό, δηλώνοντας: "Πιστεύω στο να ζω με αυθεντικότητα, χωρίς την επικύρωση και την άδεια του παράλογου συντηρητισμού και των κοινωνικών προτύπων".

Τέσσερα crispy white φορέματα από ποπλίνα και eyelet και σμιλευμένα με ρετρό διάθεση και τα μπικίνι που ακολούθησαν και άνοιξαν την επίδειξη, έδειξαν ότι ο Jacobs δεν αισθάνθηκε την υποχρέωση να προσφέρει παραδοσιακά υφάσματα που είναι συνήθως ενδεικτικά της φθινοπωρινής σεζόν ή να παίξει εκ του ασφαλούς όταν πρόκειται για συμβατικές έννοιες κολακευτικών σιλουετών που θα ήταν λιγότερο τολμηρές και συναρπαστικές.

Αντ' αυτού, ο Jacobs επανεξέτασε τις ρετρό πινελιές, δίνοντάς τους ένα cartoon-chic twist. Τα μπούστα είχαν τσιμπημένες μυτερές γραμμές στήθους à la bullet bras της δεκαετίας του 1950- ένα πλαϊνό στρίφωμα στο φόρεμα της εναρκτήριας εμφάνισης ήταν η Μέριλιν Μονρόε στο "Seven Year Itch"- τα εμπνευσμένα από τον 19ο αιώνα κρινολίνα ήταν ορατά κάτω από τα διάφανα φορέματα από παγιέτα ή έδιναν στις μίνι φούστες μια φρέσκια εμφάνιση. Υπήρχε ένα "κίτρινο πουά μπικίνι" -το μοτίβο εμφανιζόταν μεγάλο και έντονο παντού- και ένα μωβ με λευκές μανσέτες και κολάρο φόρεμα κούκλας, το οποίο αναπαρήγαγε το πάνω μισό της στολής της Barbra Streisand για τα Όσκαρ του 1969.

Όσον αφορά τα αξεσουάρ, το υπερβολικό σχήμα παπουτσιών της ανοιξιάτικης συλλογής εξελίχθηκε σε στιλ σανδαλιών, και οι μαλακές τσάντες satchel με μονό χερούλι και λεπτομέρεια από αλυσίδα φορέθηκαν μπροστά και στο κέντρο σε πολλά στιλ- μια έξυπνη κίνηση αν αναλογιστεί κανείς τη σημασία της κατηγορίας για το brand.

Γενικότερα, οι αναλογίες έπαιζαν περίεργα παιχνίδια καθώς τα μοντέλα περπατούσαν στον απίστευτα μακρύ, στενό διάδρομο της Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Νέας Υόρκης. Το εξαιρετικά κοντό μήκος των μίνι φούστων και τα τοξωτά τελειώματα των φούστων μέχρι το γόνατο, ειδικά όταν ήταν ψηλότερα μπροστά από ό,τι πίσω, έκαναν άλλα μοντέλα να έχουν γιγάντιες αναλογίες. Ήταν σαφές σε όλη τη διάρκεια ότι ο Jacobs απολάμβανε τη διαδικασία, ωθώντας τη μόδα στον ονειρικό χώρο που μας επιτρέπει να μεταμορφώσουμε τον εαυτό μας. Ενώ τα τρέχοντα παγκόσμια κοινωνικά γεγονότα γύρω μας δεν μπορούν να ελεγχθούν, ρούχα όπως αυτά προσφέρουν παιχνιδιάρικο καταφύγιο.