Στο ιστορικό Marais, ένα πρώην αρχοντικό αναγεννιέται σε ένα φωτεινό, ατμοσφαιρικό καταφύγιο, σχεδιασμένο για να στεγάσει την τέχνη και την ηρεμία. Στην καρδιά της παριζιάνικης συνοικίας Marais, λίγα βήματα από το Μουσείο Πικάσο, βρίσκεται το Hôtel de Bonneval - ένα κτήριο με ιστορία αιώνων, που μεταμορφώθηκε σε ένα διαμέρισμα εκλεπτυσμένης λιτότητας. Ανήκει σε μια ιδιοκτήτρια με πάθος για την ασιατική τέχνη και φέρει την υπογραφή του Clément Lesnoff-Rocard, αρχιτέκτονα με ιδιαίτερη προσέγγιση στην έννοια του χώρου και του φωτός.

Ένας λευκός καμβάς έτοιμος να ζωγραφιστεί

Η είσοδος του κτιρίου σε προετοιμάζει για ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα. Εξωτερικά, η ανακαινισμένη πρόσοψη αποπνέει την ατμόσφαιρα του παλιού Παρισιού, εσωτερικά, όμως, ανοίγεται ένας κόσμος μοντέρνας καθαρότητας, όπου κυριαρχεί το λευκό. Όχι ένα, αλλά πέντε διαφορετικά λευκά – από το ματ του παρκέ μέχρι το στιλπνό των κουρτινών και του μαρμάρου – συνθέτουν μια πολυεπίπεδη, σχεδόν φουτουριστική ατμόσφαιρα.

Το διαμέρισμα, 135 τετραγωνικών μέτρων, ακολουθεί μια ανοιχτή, ελεύθερη διάταξη, ιδανική για την εναλλαγή έργων τέχνης και τη ροή του φωτός. Δεν υπάρχουν πόρτες - οι χώροι επικοινωνούν μεταξύ τους, δημιουργώντας μια αίσθηση χωρικής ρευστότητας. Ένας τσιμεντένιος τοίχος μεταμορφώνεται με τη χρήση καθρεπτών, εξαφανίζεται οπτικά και αντανακλά το φως με κομψότητα.

Στο κατώφλι, ένα τεχνικό άνοιγμα ντύνεται με καμπύλες και αποκτά γλυπτική μορφή, δίνοντας στο δάπεδο την αίσθηση γκαλερί. Ολόλευκο, γεωμετρικό και λιτό, θυμίζει έργο μοντέρνας τέχνης. Οι καθαρές γραμμές και η απουσία περιττών λεπτομερειών προσφέρουν στον χώρο έναν σχεδόν αφαιρετικό χαρακτήρα - αλλά ποτέ ψυχρό.

Από το 1960 έως το 2040

Ο Lesnoff-Rocard εμπνέεται από την αρχιτεκτονική των δεκαετιών του '60 και '70, τονίζοντας στοιχεία όπως το εμφανές σκυρόδεμα και η αυξημένη χρήση γυαλιού. Παράλληλα, ενσωματώνει σύγχρονα υλικά και σχεδιαστικές λεπτομέρειες, δημιουργώντας ένα υβρίδιο εποχών. «Αυτό το διαμέρισμα θα μπορούσε να υπάρχει στη δεκαετία του 1970 ή το ίδιο εύκολα στο 2040. Αυτή η ασάφεια είναι που το κάνει διαχρονικό», λέει χαρακτηριστικά.

Η επιλογή των επίπλων και των αντικειμένων τονίζει αυτήν την αισθητική: φωτιστικά της δεκαετίας του '50, ένα εντυπωσιακό κομμάτι του Pierre Chareau στην κουζίνα, έργα της Diama David και vintage λεπτομέρειες, όπως ένας καθρέφτης Louis XIV στο λουτρό. Πίσω από τη φαινομενική μονοχρωμία, το σπίτι αποκαλύπτει κάτι το ξεχωριστό. Το λευκό διακόπτεται από το ξύλο, που με τα κάθετα πάνελ του προσδίδει μια πιο ζεστή ατμόσφαιρα, ειδικά στην κρεβατοκάμαρα. Ένα κομοδίνο της Eileen Grey και ένα πορτρέτο εποχής πλαισιώνουν το κρεβάτι, ενισχύοντας την αίσθηση ιδιωτικότητας και ηρεμίας.

Παρά τη σχεδιαστική του αυστηρότητα, το σπίτι δεν είναι αποστειρωμένο, αλλά διακρίνεται για τη ζεστασιά και τη λειτουργικότητά του. Στο φουαγιέ, το ξύλο δίνει αρχικά τη σκυτάλη σε ένα περιβάλλον από σκυρόδεμα, μάρμαρο και καθρέφτες, για να επιστρέψει αργότερα με τη μορφή τροπικής αναφοράς: «Το ξύλο, το χαλί της τραπεζαρίας που μοιάζει με νησί στον ωκεανό, οι βραζιλιάνικες καρέκλες και τα φυτά που γεμίζουν τη βιβλιοθήκη προσθέτουν μια μοναδική εξωτική νότα», σημειώνει ο αρχιτέκτονας.

Ένα interior σκηνικό σχεδιασμένο για να εμπνέει, να φιλοξενεί την τέχνη και να επιτρέπει στον χρόνο να κυλά ομαλά. Ένα λευκό σκηνικό που μεταμορφώνεται από το φως, τις σκιές και τις λεπτές αντιθέσεις.

Φωτογραφίες: James Nelson | Με πληροφορίες από AD España