«Έμαθα ότι μπορούσα να συνδέσω καλύτερα συναισθήματα με τη διαφορετικότητά μου», παραδέχεται... Μια φράση αρκεί για να νιώσουμε τον πόνο, τον αγώνα, τον φόβο και την προσπάθειά της να πατήσει γερά στη γη και να ενταχθεί σε μια κοινωνία, που έχει κατασκευάσει τους δικούς της περιοριστικούς κανόνες. Ένα παιχνίδι αντίθετο στην ισοτιμία και την προσωπική ελευθερία και έκφραση. Η Michelle Obama έχει αποδείξει ότι είναι ένας δυνατός λύτης των απλών και σύνθετων προβληματισμών της ζωής και τολμάει να προχωρά με ψηλά το κεφάλι, θάρρος και ειλικρίνεια. Στο καινούργιο αυτοβιογραφικό της βιβλίο με τίτλο "The Light We Carry", η ίδια εξομολογείται την πορεία της ζωής της και όλες εκείνες τις στιγμές, οι οποίες καθόρισαν το ποια είναι σήμερα. Με απλά, καθημερινά λόγια - όχι απλοϊκό όμως τρόπο- είναι σαν να μας έχει δώσει την άδεια να εισέλθουμε ελεύθερα στις σελίδες του ημερολογίου της και να γίνουμε συμμέτοχοι, αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες στις σκηνές που περιγράφει.
Αντλώντας έμπνευση από τις εμπειρίες της ως μητέρα, κόρη, σύζυγος, φίλη και Πρώτη Κυρία, μοιράζεται τις συνήθειες και τις αρχές που έχει αναπτύξει για να προσαρμόζεται με επιτυχία στην αλλαγή και να ξεπερνά διάφορα εμπόδια, την κερδισμένη σοφία που τη βοηθά να συνεχίσει να «γίνεται». Με το χιούμορ που την χαρακτηρίζει και τη συμπόνια, διερευνά επίσης θέματα που συνδέονται με τη φυλή, το φύλο και την ορατότητα, ενθαρρύνοντας κάθε αναγνώστη να ξεπεράσει το φόβο, να βρει δύναμη στην κοινωνία και να ζήσει με τόλμη.
Εμείς ξεχωρίσαμε πέντε σημαντικά αποφθέγματα του συγγραφικού της «παιδιού», που μας γεμίζουν με θετική διάθεση, αισιοδοξία για την ουσία της ζωής και δύναμη.
1. Όταν είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε το δικό μας φως, αποκτούμε τη δύναμη να το χρησιμοποιήσουμε.
2. Σχεδόν όλοι στη γη βιώνουν αυτού του είδους το συναίσθημα σε κάποια στιγμή - αυτή τη δύσκολη επίγνωση ότι κατά κάποιο τρόπο δεν ταιριάζεις στο περιβάλλον σου, ότι σε βλέπουν ως καταπατητή. Αλλά για όσους από εμάς θεωρούνται διαφορετικοί -είτε λόγω της φυλής, της εθνικότητας, του μεγέθους του σώματός μας, του φύλου, της αδελφοσύνης, της αναπηρίας, της νευροδιαφοροποίησης ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, σε οποιονδήποτε συνδυασμό- αυτά τα συναισθήματα δεν έρχονται και φεύγουν- μπορεί να είναι έντονα και αδυσώπητα. Το να ζει κανείς μαζί τους απαιτεί πολλή δουλειά. Το να προσπαθείς να καταλάβεις τι τα προκαλεί και τι να κάνεις γι' αυτά μπορεί να είναι τουλάχιστον αποθαρρυντικό.
3. Προσπαθούσα συνεχώς να χωρέσω τον εαυτό μου στους χώρους που βρισκόμουν. Όλοι μας προσπαθούσαμε να χωρέσουμε. Είναι μέρος του να είσαι έφηβος, συνειδητοποιώ τώρα. Είναι αυτό που δίνει σε πολλούς από εμάς τις πρώτες εμπειρίες αποτυχίας. Ακόμα και τα δημοφιλή, γεμάτα αυτοπεποίθηση παιδιά, συνήθιζα να λέω στις κόρες μου, φοβούνται ιδιαιτέρως - απλώς κρύβουν ελαφρώς καλύτερα τις δικές τους προσπάθειες να προσαρμοστούν. Σε αυτή την ηλικία, σχεδόν όλοι φορούν κάποιο είδος μάσκας.
4. Αντί να εστιάζετε στην προσπάθεια να λύσετε το μαθηματικό πρόβλημα στον πίνακα, ανησυχείτε για το πώς φαίνεστε. Σηκώνετε το χέρι σας για να κάνετε μια ερώτηση σε μια διάλεξη, αλλά ταυτόχρονα αναρωτιέστε πώς ακούγεται η φωνή σας σε μια αίθουσα γεμάτη από ανθρώπους που δεν είναι σαν εσάς. Κατευθύνεστε σε μια συνάντηση με το αφεντικό σας, αλλά αμφιβάλλετε για την εντύπωση που θα κάνετε, εκνευρίζεστε για το μήκος της φούστας σας και για το αν θα έπρεπε να έχετε φορέσει κραγιόν.
5. Στο παρελθόν δεν καταλάβαινα τίποτα από όλα αυτά. Δεν είχα ακόμη κατανοήσει την έννοια του δικαιώματος. Δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι η βεβαιότητα και η άνεση που επιδείκνυαν κάποιοι από τους συνομηλίκους μου τροφοδοτούνταν από μια υπόγεια πηγή πλούτου γενεών και βαθιά δίκτυα προνομίων. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι ένιωθα διαφορετική και περιστασιακά μειωμένη. Είχα γίνει δεκτή στη σχολή, αλλά αυτό δεν μου παρείχε απαραίτητα την αίσθηση ότι ανήκα.
«Cool αλλά όχι πολύ ψηλότερη»
Το στοιχείο που παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην παιδική και εφηβική της ηλικία είναι το θέμα της ύψους της. Η ίδια αποκαλύπτει σε πολλά σημεία ότι δεν αισθανόταν άνετα με αυτό και δεν της άρεσε να ξεχωρίζει από το πλήθος. Χαρακτηριστικά είναι τα εξής λόγια της: «Ξόδεψα χρόνο αγωνιώντας για το ύψος των τακουνιών, ελπίζοντας να φαίνομαι cool αλλά όχι πολύ ψηλότερη. Συχνά αποσυντονιζόμουν στην τάξη, τραβώντας τα πόδια του παντελονιού μου, προσπαθώντας να κρατήσω τους αστραγάλους μου με έξυπνο τρόπο εκτός οπτικής γωνίας. Και τα μανίκια στα πουκάμισα και τα σακάκια μου δεν ήταν ποτέ αρκετά μακριά για τα χέρια μου, οπότε τα κρατούσα μονίμως τυλιγμένα, ελπίζοντας ότι κανείς δεν θα το πρόσεχε. Ξόδευα ενέργεια για να κρύβομαι, να προσαρμόζομαι και να αντισταθμίζω αυτό που δεν ήμουν.»
Info:" The Light We Carry: Overcoming In Uncertain Times" από την Michelle Obama κυκλοφορεί από σήμερα, 15 Νοεμβρίου.
