Το παράδοξο της εποχής μας είναι ότι έχουμε μάθει να επιβιώνουμε και όχι να ζούμε. Έχουμε ταξιδέψει στο φεγγάρι, αλλά διστάζουμε να μιλήσουμε στον γείτονά μας. Έχουμε κατακτήσει το διάστημα, αλλά δεν έχουμε συμφιλιωθεί με τον εαυτό μας. Σχεδιάζουμε περισσότερο, αλλά υλοποιούμε λιγότερο. Μάθαμε να «τρέχουμε», να αναζητούμε από τη γρήγορη μόδα, το γρήγορο φαγητό μέχρι τη γρήγορη επιτυχία και τις γρήγορες σχέσεις.

Ζούμε στην εποχή της απελευθέρωσης, αλλά όχι της ειλικρινής υιοθέτησής της, των εύπεπτων συζητήσεων και του online dating. Η τεχνολογία μάς δίνει τη δυνατότητα να μοιραστούμε κάτι ή να το διαγράψουμε με την ίδια ακριβώς ευκολία. Να πλάσουμε καινούριες προσωπικότητες και να σχηματίσουμε έναν κύκλο γύρω μας με βάση τα κουτάκια στο Instagram.

Υπάρχει πληθώρα εφαρμογών και ιστοσελίδων αποκλειστικά για dating, casual sex ή φιλικές γνωριμίες. Apps που διαμορφώνουν την εικόνα και τα χαρακτηριστικά σας όπως επιθυμείτε εσείς, με φίλτρα που κατηγοριοποιούν τα πρόσωπα που αναζητάτε. Από intellectual επιχειρηματίες που έχουν για χόμπι τους τις καταδύσεις και το σκάκι μέχρι amateur ηθοποιούς που λατρεύουν να διαβάζουν αστυνομικά μυθιστορήματα. Αυτές οι εφαρμογές περιέχουν κάθε είδος προσωπικότητας, με λεπτομέρειες, φωτογραφίες και bullets, ώστε να διαλέξετε από τον επόμενο σύντροφό σας μέχρι τον ερωτικό σας παρτενέρ για το επόμενο Σάββατο.

Βέβαια, δε χρειάζεται πάντα να εγγραφείτε σε κάποιο dating app για να προβείτε σε μια διαδικτυακή αναζήτηση συντρόφου. Πλέον το Instagram, έχει μεταμορφωθεί αθόρυβα σε μια τέτοια εφαρμογή, καμουφλαρισμένη και λιγότερο παρεξηγήσιμη. Όταν ακολουθούμε άτομα με βάση το bio τους –που πλέον έχει μετατραπεί σε ένα mini βιογραφικό, τους followers και τις εικόνες που δημοσιεύουν, μπαίνουμε αυτόματα σε μια σύνδεση των δικών τους ενδιαφερόντων και εικόνας με τα δικά μας. Αυτό δε σημαίνει πως θα εξελιχθεί σε φλερτ ή ερωτική συναναστροφή, αλλά είναι αναμφίβολα πιο εύκολο να προσεγγίσουμε ή να μας προσεγγίσουν, με βάση τους κοινούς, διαδικτυακούς παρονομαστές που παρουσιάζουμε online.

Ανέκαθεν η έλξη ξεκινούσε με την εικόνα, το διαδίκτυο δεν έφερε αυτή την παραδοχή στην επιφάνεια, αλλά τη διεύρυνε. Πλέον, δε χρειάζεται να βγούμε έξω για να βρούμε την επόμενη αγάπη μας. Αρκεί ένα γρήγορο search στο Instagram, μέσω κοινών φίλων, τοποθεσίας, ακόμα και μέσα από τους ακολούθους του αγαπημένου μας bar –«δείτε, μας αρέσουν τα ίδια πράγματα, έχουμε τα ίδια αγαπημένα μαγαζιά», θα πείτε αργότερα στις φίλες σας. Ακόμα κι αν φλερτάρετε έξω, τις περισσότερες φορές η συνθήκη δε θα αλλάξει. Πιθανότατα θα αναζητήσετε ο ένας τον άλλον την επόμενη μέρα στο Instagram κι εκεί θα ξεκινήσει επίσημα η πρώτη επικοινωνία.

Μήπως ερωτευόμαστε Instagram profiles;

Το παράδοξο αυτής της συνθήκης είναι ότι τις περισσότερες φορές καταλήγουμε να ερωτευόμαστε αυτό που γνωρίζουμε διαδικτυακά και όχι αυτό που συναντάμε στο πρώτο ραντεβού. «Στις φωτογραφίες φαίνεται ψηλότερος, πιο γυμνασμένος», «είδα story πως πήγαινε σε αγώνες μοτοσυκλέτας, αλλά τελικά δεν έχει ιδέα. Πήγαινε για support στον κολλητό του», «τον ενδιαφέρει πιο πολύ το τι θα ανεβάσει στο Instagram, παρά να συζητήσουμε», είναι μερικά μικρά παραδείγματα απογοήτευσης που βιώνουμε όταν συναντάμε και γνωρίζουμε πραγματικά τον άλλον. Ξεχνάμε πως η διαδικτυακή εικόνα είναι πάντα φιλτραρισμένη, με στόχο να προβάλλουμε την "cool" εκδοχή του εαυτού μας, τη λιγότερο προβληματική. Πλάθουμε έναν εαυτό και αντίστοιχα έναν σύντροφο που πρώτα εφάπτονται μεταξύ τους διαδικτυακά. Κινούμαστε με βάση την αισθητική παρά τη μεταξύ μας επικοινωνία.

Όσο γρήγορα συνάπτουμε σχέσεις με άτομα που «γνωρίζουμε» στο Instagram ή στα dating apps, τόσο γρήγορα σπάμε αυτούς τους δεσμούς και προχωράμε σε καινούριες γνωριμίες. Σε μια πρόσφατη συζήτηση σχετικά με αυτό το θέμα, μου είπε μια γυναίκα: «Παλαιότερα, όταν μια σχέση χαλούσε δεν τη λήγαμε, αλλά τη φτιάχναμε. Όταν χαλάει το αμάξι σου, το πετάς ή το επισκευάζεις;». Κι εκεί, συνειδητοποιώ πως βρίσκεται το πρόβλημα των σχέσεων της εποχής μας. Βρισκόμαστε σε ένα ατελείωτο κυνηγητό αγάπης και συντροφικότητας μέσα από pixels, stories και φωτογραφίες διακοπών. Όταν συνειδητοποιούμε, στην πρώτη δυσκολία, πως αυτό που ερωτευτήκαμε online δε συνάδει με την πραγματικότητα, αρνούμαστε να γνωρίσουμε τον άνθρωπο που βρίσκεται απέναντί μας και συνεχίζουμε τη διαδικτυακή αναζήτηση του prince charming.

Είτε από φόβο είτε από μοναξιά ή ντροπή, επιλέγουμε συνειδητά να συνεχίσουμε ένα ατελείωτο ταξίδι με προορισμό την αληθινή αγάπη, σε μια εποχή που υμνούμε την hook up culture. Αυτό, βέβαια, δεν αρμόζει σε όλες τις περιπτώσεις ούτε είναι κατακριτέο να αναζητά κανείς αποκλειστικά σωματική επαφή.

Το πρόβλημα έγκειται στη σύγχυση που οι ίδιοι δημιουργούμε ανάμεσα στην πραγματική και διαδικτυακή ζωή. Δεν έχουμε μάθει να τις διαχωρίζουμε, να εμβαθύνουμε και να βγαίνουμε έξω από το comfort zone μας. Έχουμε μάθει να κρίνουμε τα πάντα γύρω μας, αλλά όχι τις δικές μας επιλογές. Απαρνούμαστε τους συντρόφους που γνωρίζουμε online, αλλά όχι την ίδια τη συνήθεια του να αναζητούμε ανθρώπους διαδικτυακά με εύπεπτα κριτήρια.

Οι άνθρωποι που επιλέγουμε είναι ο καθρέπτης του εαυτού μας. Όταν, λοιπόν, βάζουμε πρώτο τον διαδικτυακό μας εαυτό, έναν εαυτό μη απτό και πραγματικό καταλήγουμε να ερωτευόμαστε κουτάκια στο Instagram. Κι αυτή, είναι μια συνθήκη που στην πραγματική ζωή απομυθοποιείται και καταρρέει, άδοξα.