Όλα ξεκίνησαν πριν από αρκετά χρόνια, σε μια μικρή πόλη της Νότιας Ιταλίας, στο Vibo Valentia. Λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων των γονιών της, η Δωροθέα γυρνώντας από το σχολείο ετοίμαζε να φάνε με την αδερφή της. «Όταν δεν τρώγαμε στο σχολείο -όπου ακόμη και σήμερα θυμάμαι πόσο εκπληκτικό και νόστιμο ήταν το φαγητό- μαγείρευα εγώ. Έπειτα, τρώγαμε πολύ νόστιμα φαγητά και στη γιαγιά και στους συγγενείς μας τις Κυριακές. Εμείς μαγειρεύουμε όλοι στην οικογένεια πάρα πολύ καλά. Ο μπαμπάς μου ήταν ο Νο 1 μάγειρας κι αυτός που έμαθε και σε μένα. Έτσι, από μικρή έχω συνηθίσει να τρώω πολύ καλά».

Το φαγητό είναι ιερό και η μαγειρική μια μορφή εκτόνωσης. Με το φαγητό έχω μια πολύ στενή σχέση. Αγαπάω το καλό φαγητό και μαγειρεύω από πολύ μικρή. Μαγείρευα επίσης όταν σπούδαζα, αλλά και σε όλους τους φίλους μας στη Νέα Υόρκη, όταν δούλευα ως μοντέλο. Όλοι έρχονταν σε μένα, για να φάμε. Στη συνέχεια, μαγείρευα για τις κόρες μου. Για μένα είναι ό,τι πιο ωραίο μπορώ να κάνω, ειδικά όταν θέλω ν’ αδειάσει το μυαλό μου. Κι αν μετά στην κουζίνα γίνεται χαμός, δε μ’ ενδιαφέρει, γιατί, αν έχω φτιάξει και φάει ένα πολύ ωραίο φαγητό με τους φίλους μου, αυτό έχει σημασία.

Μου αρέσει να μαγειρεύω και να μαθαίνω. Είμαι άνθρωπος που θέλω να μαθαίνω από αυτούς που μαγειρεύουν, γιατί πάντα υπάρχει κάτι ακόμη που δεν το ξέρω. Τους παρακολουθώ, «κλέβω» με ματιές τι κάνουν και στη συνέχεια ρωτάω. Έτσι έχω μάθει κάποια μυστικά από chefs. Για παράδειγμα, όταν βάζω το σκόρδο στο λάδι, δεν το τσιγαρίζω, δεν αφήνω, δηλαδή, να κάψει το λάδι. Το ζεσταίνω και μετά σβήνω το μάτι για 2΄, το αφήνω να πάρει τη μυρωδιά του σκόρδου. Αυτό και άλλα τόσα μικρά μυστικά τα έμαθα όλα αυτά τα χρόνια που κάθομαι και παρακολουθώ όσους μαγειρεύουν. Και συγκεκριμένα, φίλους μου ιταλούς.

Οι συνταγές μου είναι απλές και δημιουργικές. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που έχουν γεμάτο ψυγείο. Μένω στο κέντρο της Αθήνας, οπότε ό,τι χρειάζομαι το παίρνω εκείνη τη στιγμή. Δεν μου αρέσει να έχω τρόφιμα στην κατάψυξη. Το μόνο που θα βρει κάποιος είναι αρακάς. Φυσικά, δε λείπουν ποτέ από την κουζίνα τα μακαρόνια. Μου αρέσει να ψάχνω και ν’ αγοράζω διαφορετικά είδη pasta και να δοκιμάζω. Από τα «εναλλακτικά», προτιμώ τα Kamut pasta, από ένα άλλο είδος σιταριού, όπως, επίσης, και αυτά από αλεύρι ρεβιθιού. Γενικά, όταν τρώω μακαρόνια (σχεδόν μέρα παρά μέρα), τρώω πολύ λίγο, γιατί, όπως λέω, «μπορούμε να φάμε ξανά μετά και να φτιάξουμε συνταγές με ό,τι έχουμε στην κουζίνα, με 3 ή 4 υλικά». Μη φοβάστε να δοκιμάσετε να μαγειρέψετε.

Πολύ βασικό κομμάτι της όλης διαδικασίας είναι η απόλαυση και η ευχαρίστηση που σου προσφέρει το φαγητό. Όταν τρώω, θέλω να με ευχαριστεί αυτό που γεύομαι και να είμαι χαρούμενη. Υπάρχουν άνθρωποι που ενώ τρώνε λένε συνεχώς στον εαυτό τους: «Τι ωραίο αυτό, αλλά παχαίνει τόσο πολύ». Αυτό είναι πολύ άσχημο για τους ίδιους, να δίνουν μια τέτοια «εντολή», πως θα παχύνουν με αυτό που τρώνε. Οι τύψεις είναι η αιτία του πάχους κι αυτό που καταλαβαίνω είναι πως εξαιτίας αυτών ο οργανισμός δεν αποβάλλει το φαγητό όπως πρέπει.

Την περίοδο του lockdown έγινε η αρχή για τα videos με τις συνταγές. Η Gaia -η μικρή της κόρη- έχει ταλέντο στο video και της αρέσει πολύ. Οπότε κατά τη διάρκεια της καραντίνας μού ήρθε η ιδέα για τις συνταγές και τα videos. Εγώ, άλλωστε, μαγείρευα καθημερινά, οπότε το μόνο που έμενε ήταν το video. Αυτό -όπως και όλα αυτά με τα οποία καταπιάνομαι- το κάνω με αγάπη. Αυτήν τη στιγμή είναι ένα hobby. Η αλήθεια είναι πως είχα σκεφτεί μια εκπομπή μαγειρικής πριν από το lockdown και την είχα προτείνει, με concept να μαγειρεύω με φίλους μου στην Ιταλία και να την κάνω για την Ελλάδα. Δεν ξέρω αν θα γίνει, θα δούμε… Πιστεύω πως στην κουζίνα και μέσα από τη διαδικασία της μαγειρικής, αλλά και την ώρα που τρώμε, λέμε πολλά πράγματα. Μ’ ενδιαφέρει έτσι και αυτό το κομμάτι και πώς το τραπέζι ενώνει τους ανθρώπους, καθώς και πόσο σημαντικό είναι.

Αυτό που μου λείπει στην Ελλάδα είναι… ότι τα τελευταία χρόνια στις μεγάλες πόλεις οι άνθρωποι δεν τρώνε όλοι μαζί. Έχει χαθεί το να καθόμαστε γύρω από ένα τραπέζι. Οι Ιταλοί συνεχίζουν και το κάνουν, έχουν αυτό το έθιμο, και είναι κάτι που μου αρέσει και μένα πολύ και προσπαθώ να το κάνω στην καθημερινότητά μου. Στην ιταλική κουλτούρα είναι ένα στοιχείο πολύ έντονο, που έχει μείνει ακόμη και σήμερα, κι έτσι καταλαβαίνεις πως το τραπέζι λειτουργεί ενωτικά, για να βρεθούν όλοι μαζί, οικογένεια και φίλοι.

Στην Ελλάδα μετά το lockdown πολλοί επέστρεψαν στις κουζίνες κι άρχισαν να μαγειρεύουν και να κάθονται στο τραπέζι. Ελπίζω πως αυτό θα μείνει. Θα γίνει και πάλι μια συνήθεια. Τα παιδιά πρέπει να τρώνε μαζί με τους γονείς τους, όχι ο καθένας μόνος του μπροστά σε μια οθόνη. Ας ξεκινήσουμε να μαγειρεύουμε, να τρώμε όλοι μαζί, παρέα με τα παιδιά μας… Κι από αυτό μπορεί ν’ αρχίσουν να γίνονται μικρά θαύματα. Γιατί είναι πολύ σημαντική η ένωση της οικογένειας ή των φίλων γύρω από ένα τραπέζι.

Όταν βρίσκομαι με φίλους στο σπίτι, η ερώτηση που θα κάνω πάντα είναι: «Πεινάς; Πάμε να μαγειρέψουμε; Θέλεις να φας;» Αυτό είναι κάτι που έμαθα από τον μπαμπά μου, που όταν ερχόταν κάποιος στο σπίτι, έμπαινε αμέσως στην κουζίνα, κι είναι τόσο ωραίο… Κι εγώ αυτήν τη στιγμή αυτό έχω να δώσω στους φίλους μου και χαίρομαι πολύ όταν τους αρέσει το φαγητό μου. Εκεί βγαίνει όλη η ικανοποίηση και η ευχαρίστηση.

Ένα βιβλίο, της Julia Cameron με τίτλο «Ο δρόμος του καλλιτέχνη», μ’ έκανε να μαγειρεύω καλύτερα, γιατί αφέθηκα, και στη συνέχεια, έκανα τα videos και γράφω κι ένα βιβλίο μαγειρικής. Τελικά, διαπίστωσα πως μου αρέσει να μαγειρεύω, γιατί μου αρέσει η παρέα, να ενώνομαι με τους ανθρώπους και να δίνω... Μου αρέσει η ζωή, γιατί είναι απλά υπέροχη!

Credits

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΣ (D TALES)

HAIR & MAKE UP ARTIST KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΚΚΑΣ (D TALES)

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2020