Παρασκευή νωρίς το μεσημέρι. Αποθήκη Γ', λιμάνι. Λευκές cozy καρέκλες στο ισόγειο που για κάποιον λόγο σε κάνουν να αισθάνεσαι άνετα να συζητήσεις τα πάντα! Πρώτο πλεονέκτημα. Και δεύτερο στη σειρά, όταν την είδα να έρχεται προς το μέρος μου με cool περπάτημα και πλατύ χαμόγελο. Ήταν η πρώτη φορά που θα συνομιλούσα μαζί της και η έντονη ανυπομονησία μαζί με το άγχος μου διασταυρώθηκαν επικίνδυνα, κάτι που ευτυχώς κράτησε για ελάχιστα δευτερόλεπτα. Γιατί όταν συστηθήκαμε, μου αποκάλυψε και αυτή τη δική της πρώτη φορά. Δεν είχε τύχει ποτέ να επισκεφθεί την Ελλάδα, πόσο μάλλον τη Θεσσαλονίκη. Είχε ήδη ερωτευτεί την τοπική κουζίνα και τους ανθρώπους της πόλης όμως, όπως μου παραδέχθηκε.

Η σπουδαία Αμερικανίδα σκηνοθέτρια και φωτογράφος, Lauren Greenfield, έχει κάτι το μαγικό. Κάτι που αποτυπώνεται έξυπνα στις φωτογραφίες και στα ντοκιμαντέρ της. To "#LikeAGirl", ένα από τα πιο δημοφιλή εμπορικά της video έχει γίνει viral στην πλατφόρμα του Instagram και σίγουρα πολλοί από εσάς θα έχετε παρακολουθήσει κάποιες δημιουργίες της, όπως τα film «Η γενιά του πλούτου» ή το "The King Maker", αν κάνουμε ένα flashback στο πρόσφατο παρελθόν. Η παρακμή της αμερικανικής νεόπλουτης κοινωνίας, η ωμή πραγματικότητα της άγριας νυχτερινής ζωής, οι διατροφικές διαταραχές των εφήβων καθώς και η καθημερινότητά τους, εντάσσονται στα ζητήματα που την αφορούν, την προβληματίζουν και θέλει να τα επικοινωνήσει μαζί μας. 

Το 27ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, τιμά την επιτυχημένη πορεία της στο παγκόσμιο σκηνικό της φωτογραφίας, παραγωγής και σκηνοθεσίας και εμείς είχαμε τη χαρά να απολαύσουμε ένα πολύ ενδιαφέρον masterclass της, αλλά και να συζητήσουμε μαζί της πιο ιδιωτικά την αμέσως επόμενη ημέρα. Όσα μάς αποκάλυψε, είναι τοποθετημένα στον παρακάτω εμπνευστικό μονόλογο. Ατάκες - «κλειδιά», που μας έκαναν να τη γνωρίσουμε καλύτερα, όντας η ίδια λίγες στιγμές μακριά από τον φωτογραφικό της φακό και τα χιλιάδες σενάρια και βιβλία του γραφείου της. 

Μέσα σε όσα συζητήσαμε, με εντυπωσίασε ένα από τα next big things της, που αφορά στη μεταφορά του ντοκιμαντέρ «Η Βασίλισσα των Βερσαλλιών» σε μορφή Broadway μιούζικαλ στο θεατρικό σανίδι τον Οκτώβριο με την ομάδα του δημοφιλούς συνθέτη Stephen Schwartz, τον συγγραφέα του βιβλίου "Wicked", και την ηθοποιό Kristen Chenoweth, που ενσαρκώνει τη Linda στο Rising wicked. Πέρα από το project αυτό, όπως μου ανέφερε, το διάστημα αυτό εργάζεται πάνω σε μια μουσειακή έκθεση κοινωνικών σπουδών που θα εγκαινιαστεί στο Βερολίνο το επόμενο φθινόπωρο, αλλά και στη συγγραφή ενός βιβλίου. Τα ταξίδια, στα οποία αφιερώνει μεγάλο μέρος του χρόνου της θα επεκταθούν φέτος σε Ευρώπη, Βερολίνο, Στοκχόλμη, Ταλίν, όπως φρόντισε να μου τονίσει με χαρά.

Φυσικά και υπήρξε κάτι που δεν μπόρεσε να μοιραστεί μαζί μου, ενώ υπό άλλες συνθήκες δε θα κρατιόταν να μου αποκαλύψει, όπως η ίδια μου ανέφερε, κάνοντάς με και μένα να παρασυρθώ από το πικάντικο γέλιο της. Και αυτό αφορούσε στην αγαπημένη της ταινία από τη φετινή διοργάνωση του Φεστιβάλ, καθώς ευτυχώς για τους δημιουργούς, δυστυχώς για εμένα, η ίδια ανήκει... στην κριτική επιτροπή του Διεθνούς Διαγωνιστικού προγράμματος.

Ας τη γνωρίσουμε καλύτερα μαζί!

Ξεκίνησα τις κοινωνικές μου σπουδές στο Χάρβαρντ, οι οποίες ήταν περισσότερο θεωρητικές, όπως η ανθρωπολογία, η κοινωνιολογία, τα οικονομικά, πεδία που πάντα αγαπούσα πολύ. Ήθελα όμως να τα εξερευνήσω πιο άμεσα με τους ανθρώπους, οπότε άρχισα να ασχολούμαι με τη φωτογραφία και ήθελα να συνδυάσω κατά κάποιο τρόπο και τα δύο. Πέρασα ένα χρόνο σπουδάζοντας οπτική ανθρωπολογία, γυρίζοντας τον κόσμο, και πραγματικά το λάτρεψα αυτό. Και έτσι πάντα με ενδιέφερε ο κινηματογράφος. Αλλά εκείνη την εποχή απορρίφθηκα από όλες τις σχολές κινηματογράφου. Ήταν πολύ δύσκολο να κάνεις τη δική σου ταινία. Και τότε ξεκίνησα ως φωτογράφος με το National Geographic. Ο σύζυγός μου, ο οποίος είναι ο παραγωγός και συνεργάτης μου, με συμβούλεψε: «Μέσω της φωτογραφίας σου μπορείς να κάνεις τα πάντα!». Και έτσι, ίσως 10 χρόνια αργότερα, αφού έγραψα ένα βιβλίο με τίτλο "Girl Culture", πρότεινα την πρώτη μου ταινία στο HBO και γύρισα το ντοκιμαντέρ "Τhin". 

Ποτέ δεν ξέρω πού θα καταλήξει μια ταινία. Όταν έκανα το "Τhin", πήγα να κινηματογραφήσω την εμπειρία της διατροφικής διαταραχής. Δεν ήξερα ποιοι ήταν οι χαρακτήρες μου. Το ίδιο και με τις κοινωνικές σπουδές. Ήξερα ότι ήθελα να εξετάσω τους εφήβους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά δεν ήξερα ποιοι θα ήταν οι χαρακτήρες μου μέχρι που βρήκα την ομάδα μου. Και ψάχνω για αυτήν την ανακάλυψη. Πάντα! Απλά θέλω να είμαι εκεί για να το απαθανατίσω. Αυτό είναι το ενδιαφέρον κομμάτι. Είναι σαν να γράφεις ένα βιβλίο. Μου αρέσει το απροσδόκητο!

Μέσα από την εμπειρία μου, οι πλούσιοι άνθρωποι δεν είναι «ανοιχτοί» και προσιτοί. Νομίζω ότι έχουν έναν τρόπο ζωής που θέλουν να διαφυλάξουν, χωρίς να αφήσουν άλλους ανθρώπους να μπουν μέσα. Είναι σαν κριτήριο ότι για να είσαι ελίτ, είναι σημαντικό να είσαι μακριά από τους υπόλοιπους.

Ο πατέρας μου έζησε το αμερικανικό όνειρο. Μεγάλωσε σε ένα φτωχικό περιβάλλον. Ήταν μετανάστης που ήρθε από τη Ρωσία, πήγε στο κολέγιο και σπούδασε ιατρική. Οπότε νομίζω ότι για τη γενιά του, ήταν μια πραγματικότητα. Τώρα δεν είναι τόσο διαθέσιμο αυτό το όνειρο στους περισσότερους ανθρώπους. Δεν υπάρχει τόση κοινωνική κινητικότητα, κυριαρχεί ένα είδος ενός πολύ ακραίου πλούτου. Είναι ανέφικτο, ένα είδος ψευδαίσθησης... Αυτή ήταν η περίπτωση της Jackie Siegel στο ντοκιμαντέρ μου «Η βασίλισσα των Βερσαλιών». Υπήρχε κάτι στον τρόπο ζωής της και στην οικογένειά της που συσχετιζόταν άμεσα με το αμερικανικό όνειρο, επειδή αυτή και ο σύζυγός της προέρχονταν από πολύ ταπεινές καταβολές. Ήταν μια ενδιαφέρουσα ιστορία, καταλήγοντας και οι δύο να χάνουν τα πάντα εξαιτίας της υπερβολής.

Στα film μου προσπαθώ πάντα να βρω μια μεγαλύτερη αλήθεια. Για το πώς είμαστε ως άνθρωποι. Όπως «Η Βασίλισσα των Βερσαλλιών», δεν αφορούν μόνο σε μια οικογένεια. Μου αρέσει να ψάχνω για παγκόσμιες ιστορίες.

Αγαπώ την κινηματογραφική δημιουργία, το να συνδέεις εικόνας, να επιλέγεις τη μουσική... Είναι πολύ διασκεδαστικό. Είναι σαν ένα μεγάλο παζλ που πρέπει να συναρμολογήσεις.

Το στοιχείο που αναγάγει έναν κινηματογραφιστή ή φωτογράφο σε καλλιτέχνη σήμερα αφορά στην προσωπική επιλογή και αφήγηση. Ο καλλιτέχνης οδηγείται από το να λέει μια ιστορία. Έτσι πιστεύω ότι πρέπει να έχεις μια προσωπική κινητήρια δύναμη. Να έχεις ένα σκοπό!

Ως νέοι κινηματογραφιστές σας συμβουλεύω απλά να ακολουθήσετε την καρδιά σας και να βρείτε την ιστορία και τη φωνή σας. Ποια είναι αυτή η ιστορία που μόνο εσείς μπορείτε να πείτε και για την οποία νιώθετε πάθος;

Δε χρησιμοποιώ τεχνητή νοημοσύνη ή Photoshop στις δουλειές μου. Προέρχομαι από τη δημοσιογραφία και πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει μια αυστηρή γραμμή. Οι άνθρωποι πιστεύουν αυτό που βλέπουν. Αλλά είμαι ευτυχής που χρησιμοποιώ την τεχνολογία, όπως την ψηφιακή φωτογραφία που μου επιτρέπει να είμαι πολύ πιο αυθόρμητη, μου επιτρέπει να απαθανατίζω σε πολύ χαμηλότερο φωτισμό και έχει ενδιαφέρον.

Βρισκόμαστε σε μια εποχή που ο κόσμος είναι πολύ επιφυλακτικός με αυτά που βλέπει και είναι πολύ σημαντικό να έχουμε αξιόπιστους αφηγητές. Αισθάνομαι ότι εξαιτίας της τεχνητής νοημοσύνης, οι άνθρωποι εκτιμούν περισσότερο τα ντοκιμαντέρ και την αυθεντικότητα.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η παραπληροφόρηση και η προπαγάνδα είναι ένα τεράστιο πρόβλημα. Επίσης, από τα μεγαλύτερα προβλήματα που βλέπω είναι ότι δεν μοιράζονται μια κοινή κουλτούρα, είμαστε κατακερματισμένοι, γι' αυτό πρέπει να επιστρέψουμε στις ανθρώπινες ιστορίες να μας ενώνουν.