Αθεράπευτα ερωτευμένη με τη ζωή, ο χρόνος -ως σύμμαχός της- την έχει συστήσει με τον βαθύτερό της εαυτό. Όνειρο νοσταλγικό της Κόρας Καρβούνη ήταν να γίνει χορεύτρια, όμως η υποκριτική την κυρίευσε εξίσου, την ώρα που εμείς προσδοκούμε να τη δούμε να κατακτά και τις επιδιώξεις της στη σκηνοθεσία. Πρώτα πρώτα, όμως, αυτό το καλοκαίρι θα την απολαύσουμε στις μεγάλες ανοιχτές θεατρικές σκηνές να βρίσκεται στο ζενίθ της.

O κόσμος μπορεί να κινείται με γοργούς ρυθμούς, όμως η ίδια σταματά, τον θαυμάζει, τον απολαμβάνει, ενώ παραδέχεται πως φοβάται για το πού μας οδηγεί αυτή η δήθεν τέλεια εποχή που ζούμε. Φέτος, η εμφάνισή της στην καλοκουρδισμένη σειρά του Alpha «Αυτή η νύχτα μένει» ήρθε ως έκπληξη, αφού η ίδια, αν και μετρά χιλιόμετρα στο θεατρικό σανίδι, χρειάστηκε να δει τα ταμπού περί λεγόμενων «ποιοτικών και εμπορικών» ηθοποιών να σπάνε για να κατακτήσει μια θέση στην τηλεόραση. Αυτός είναι και ο λόγος που είχε στρέψει το βλέμμα της στον κινηματογράφο, με αποκορύφωμα τη συμμετοχή της στο «Έτερος Εγώ». Μια συγκινητική ηθοποιός, με χορευτικές φλέβες και σκηνοθετική ματιά, την οποία και αυτό το καλοκαίρι τη συναντάμε ξανά σ’ ένα μεγάλο θεατρικό ταξίδι ανά την Ελλάδα με τον «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη από το Εθνικό Θέατρο, που ανοίγει και το φετινό Φεστιβάλ στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου - μια τιμητική συνεργασία που από καιρό επιζητούσε, όπως παραδέχεται. Και επειδή η αρχή πια έγινε, τη νέα τηλεοπτική σεζόν έχει πει ήδη το «ναι» στους «Πανθέους», μία εμβληματική σειρά του ’70, στην οποία πρωταγωνιστούσε η Κάτια Δανδουλάκη, από το βιβλίο του Τάσου Αθανασιάδη, που κάνει remake στον ΣΚΑΪ.

Bunch of Happiness

«Κόρα, όνομα σπάνιο», θα σκεφτείτε. «Βγαίνει από το Kora May, η κόρη του Μάη, δηλαδή η Περσεφόνη», έχει εξηγήσει στο παρελθόν. Ο πατέρας της ήταν Αμερικανός και η μητέρα της Ελληνίδα, και γνωρίστηκαν στη χώρα μας. Η ίδια έχει την ευλογία να ζει τον ορισμό του big Greek family, αφού ο πατέρας της είχε ήδη τρία παιδιά, η μητέρα της ένα, ενώ απέκτησαν εκείνη και τη δίδυμη αδερφή της, με την οποία παλιά την μπέρδευαν απόλυτα. «Είχα πολύ ευχάριστα παιδικά χρόνια, γιατί ήταν διαφορετικές οι εποχές τότε. Μεγάλωσα σε γειτονιά στη Νέα Σμύρνη, όπου ήμασταν πολύ ελεύθερα ως παιδιά, δεν υπήρχε αυτός ο φόβος που επικρατεί τώρα. Παίζαμε στον δρόμο μέχρι να νυχτώσει, πολύ ξέγνοιαστα. Τώρα βλέπω ότι αυτό είναι πολύ σπάνιο. Σήμερα οι γονείς έχουν βάλει μέχρι και στο κινητό τους app για να μπορούν να εντοπίζουν τα παιδιά τους. Αργότερα, πέρασα στη Γαλλική Φιλολογία, διότι ήταν ρήτρα το να μπω στο πανεπιστήμιο ώστε να προσπαθήσω στο θέατρο. Και αργότερα έδωσα εξετάσεις για το Εθνικό, όπου όλο αυτό το πάθος για την υποκριτική ξεκίνησε αφού πέρασα στη σχολή, γιατί εκεί συνειδητοποίησα από τους σπουδαίους δασκάλους που είχα τη σημαντικότητα αυτής της Τέχνης. Μπορεί να το έλεγα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός, αλλά δεν είχα καταλάβει την ευθύνη. Αυτοί οι άνθρωποι με ενέπνευσαν και με γαλούχησαν με τον σωστό τρόπο. Έτσι ξεκίνησε όλο αυτό. Και είχα την τύχη, επειδή ήταν δάσκαλός μου ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος που έχει το θέατρο του Νέου Κόσμου, να με απορροφήσει κατευθείαν στο δυναμικό του», θυμάται.

Α Ballet Dancer

Με μια ματιά, όμως, στο φωτογραφικό υλικό της εντοπίζω βελούδινα χέρια, ένα βλέμμα με πάθος, πειθαρχημένη κίνηση. «Άραγε, γνωρίζει πόσο πολύ της πάει ο χορός;» αναρωτιέμαι. «Εγώ καταρχάς ήθελα να γίνω χορεύτρια, όχι ηθοποιός», παραδέχεται, λέγοντας ότι είχε πάθος για το μπαλέτο και το σύγχρονο. «Μπίνγκο!», σκέφτομαι. «Είχα πολύ καλή σχέση με τον χορό από παιδί, αλλά δεν ευδοκίμησε. Όταν μπήκα στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, είχα πάρα πολλές σπουδαίες γυναίκες χορογράφους και την τύχη να συνεργαστώ και με πολύ μεγάλα ονόματα και ομάδες αργότερα σε παραστάσεις. Και έτσι, πάντοτε στην υποκριτική ξεκινάω από το σώμα. Γιατί έτσι μπορείς να βρεις και τη φωνή. Έχω κάνει και χοροθέατρο, καταφέρνοντας να συνδυάσω τις δυο αγάπες μου. Ουσιαστικά δουλεύω κινησιολογικά», εξηγεί.

Let’s Talk About Talent

Καθώς η κουβέντα μας εξελίσσεται, καταλαβαίνω ότι έχω απέναντί μου έναν άνθρωπο ο οποίος δε διστάζει να πει τα πράγματα ως έχουν. Στην ερώτηση, λοιπόν, αν πίστευε ότι είχε ταλέντο, η απάντησή της με εκπλήσσει θετικά: «Το ταλέντο θεωρώ ότι είναι υποδεέστερο. Καθόλου πρωταρχικό για έναν ηθοποιό. Δεν ξέρω αν είχα ταλέντο, αλλά διέθετα κάποια καλά προσόντα. Αυτό που έκανα είναι ότι δούλεψα πάρα πολύ. Ο ηθοποιός χρειάζεται να έχει οξύνοια, να είναι ευφυής. Και, πιστέψτε με, ηθοποιός μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε. Το θέμα είναι να θέλει και να κατανοεί τι είναι υποκριτική, γιατί αυτή αποτελεί κάτι το επίκτητο. Δε γεννιέται κανείς ηθοποιός, αλλά μίμος. Εμείς, ως ηθοποιοί, από την άλλη, δεν καλούμαστε να μιμούμαστε, αλλά να είμαστε αληθινοί - όχι αληθοφανείς. Έτσι, λοιπόν, το πρώτο πράγμα που πρέπει να συνειδητοποιήσει ο ηθοποιός είναι ότι θα πρέπει να γίνει ψεύτης. Και θα πρέπει να παλεύει να βρει την αλήθεια σε κάθε ρόλο, κάθε μέρα, κάθε στιγμή, γιατί μας ξεφεύγει η ψευτιά. Αν έχει την εντιμότητα να παραδεχτεί ότι δεν είναι αληθινός, θα κατακτήσει το 90% της υποκριτικής, που είναι η αλήθεια και δε θα έχει και ενοχές φυσικά. Η υποκριτική είναι μία Τέχνη που πρέπει να τη μάθεις, να δουλέψεις για την αλήθεια. Είναι αέναη η διαδικασία τού να μπορέσεις να το κατακτήσεις και να το εξελίξεις αυτό. Και φυσικά αλλάζεις με τα χρόνια. Αν δω τον εαυτό μου πώς έπαιζε στα 25, δεν έχει καμία σχέση με τώρα. Έχω καταλάβει ότι η υποκριτική θα πρέπει να είναι αβίαστη και ξεκούραστη. Να έχει μια μαλακότητα, να ρέει. Η δυσκολία είναι στην επανάληψη μίας παράστασης με τα χρόνια. Εκεί είναι που μπαίνει και η τεχνική, ώστε εσύ να μην έχεις αλλάξει το πλαίσιο της σκηνοθεσίας, αλλά να είσαι ανανεωμένος στον ρόλο σου πάνω στη σκηνή και αυτό να φτάνει στο κοινό».

The Unfair Labeling

Η Κόρα έχει κάνει σπάνιες εμφανίσεις στην τηλεόραση, κι αυτό έχει συμβεί, διότι, επί χρόνια, η βαρύτητά της ως θεατρικής ηθοποιού δεν της χάριζε όση πρόσβαση επιθυμούσε σε αυτήν. Μαζί μιλήσαμε για τον διαχωρισμό που υπήρχε στον χώρο, ανάμεσα στους χαρακτηριζόμενους ως «εμπορικούς» και «ποιοτικούς» ηθοποιούς. «Όπως εμένα δε μου δινόταν η ευκαιρία να κάνω τηλεόραση τόσο συχνά, αντίστοιχα άλλοι δεν ήταν εύκολο να παίξουν στα λεγόμενα “πιο ποιοτικά” θέατρα. Μέγα πρόβλημα, που ξεκινούσε από τις σχολές. Το είχα ακούσει κι εγώ ότι, “αν θες να παίξεις στην Επίδαυρο, δεν πρέπει να πας στην τηλεόραση”, ή “αν θες να δουλέψεις με τον τάδε σκηνοθέτη, καλό είναι να μην κάνεις διαφημιστικό”. Μας βάζουν διάφορες ταμπέλες, οι οποίες είναι καταστροφικές και για την καριέρα μας και για όσα έχουμε τις δυνατότητες να κάνουμε. Υπήρχε πολλά χρόνια αυτή η νοοτροπία, η οποία ευτυχώς καταρρίφθηκε, διότι όλοι μας την ίδια δουλειά κάνουμε, το κοινό θέλουμε να ψυχαγωγήσουμε. Και για μένα το θέατρο και η τηλεόραση πρέπει να είναι εμπορικά, γιατί πρωτίστως λειτουργούν για το κοινό. Δεν μπορούν να είναι κάτι ναρκισσιστικό, το οποίο δεν έχει αντίκτυπο. Το ότι θα είναι εμπορικά, όμως, δε σημαίνει ότι θα ρίχνουν το επίπεδό τους. Δε με έχουν προτιμήσει πολλοί λόγω του ότι είχα επιλέξει να κάνω σε μεγαλύτερο βαθμό θέατρο. Γι’ αυτό και στράφηκα στον κινηματογράφο, γιατί αγαπώ την κάμερα -για τον ηθοποιό είναι μία άλλη διαδικασία- και ήθελα να μάθω. Κι έχω πει και “όχι” φυσικά σε δουλειές στην τηλεόραση από μικρό παιδί, από φόβο. Ευτυχώς, και μέσω πανδημίας και λόγω των “Άγριων μελισσών”, αυτή η νοοτροπία έχει σταματήσει να υφίσταται», αποκαλύπτει.

Time is Yours

Η ίδια πιστεύει ότι στη ζωή πρέπει να προχωράς με όσα αυτή σου δίνει και να τα δέχεσαι. «Δεν είναι όλοι γεννημένοι για όλα και ούτε όλοι έχουν τη δύναμη να τα κάνουν όλα. Για τη γυναίκα είναι πάρα πολύ απαιτητική η εποχή που ζούμε, με την έννοια ότι θα πρέπει να είναι επαγγελματίας, να κάνει καριέρα, να παντρευτεί, να γίνει μάνα, νοικοκυρά, σύζυγος, πολλά. Γι’ αυτό είμαι υπέρ του “κάνε όσα αντέχεις και ό,τι σου δίνει ζωή δέξου το και συνέχισε με αυτό”. Νομίζω ότι είναι ανόητο να ασχοληθώ με τα κοινωνικά πρέπει, δε με βοηθάνε», μου λέει.

Και φυσικά με αυτήν τη στάση ζωής έχει κάνει και τον χρόνο τον καλύτερο φίλο της: «Η κάθε δεκαετία της ζωής μας είναι διαφορετική και διαφέρει η γυναίκα με τον άντρα στο πώς ωριμάζει - νομίζω ότι αυτό το ξέρουμε όλοι. Η γυναίκα μαθαίνει καλύτερα τον εαυτό της μεγαλώνοντας. Αυτό έχω συνειδητοποιήσει: ότι οι γυναίκες χρειάζονται χρόνο. Οι άντρες, από την άλλη, είναι πιο σίγουροι ή πιο παιδιά. Προσωπικά, αισθάνομαι ότι από τα 20 μέχρι τα 40, τώρα καταλαβαίνω το ποια είμαι. Χρειάστηκα 20 χρόνια! Δε με αγχώνει ο χρόνος. Εγώ θέλω να με δω να γερνάω. Δε λέω ότι είναι κάτι ευχάριστο, κανένας δε χαίρεται που μεγαλώνει και βλέπει να αλλάζει το δέρμα του, να αισθάνεται κουρασμένος πιο εύκολα, αλλά δε θέλω και να πάω κόντρα στη φύση μου, που είναι να γεράσω. Θέλω τις ρυτίδες μου, θέλω να υποδυθώ μία μεγάλη γυναίκα, χωρίς να έχω πειράξει το πρόσωπό μου. Δε θέλω να επέμβω σε αυτό που είναι φυσικό να συμβεί!»

One More Dream

Ο επόμενος στόχος της μου παραδέχεται πως είναι να σκηνοθετήσει, κάτι που ονειρεύεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια, γι’ αυτό και ξεκίνησε να διδάσκει πολύ νωρίς, όταν ήταν 26 χρονών, όντας personal coach ηθοποιών. Με αυτήν την αφορμή συζητήσαμε και για τη νέα γενιά ηθοποιών: «Δε βλέπω κάτι διαφορετικό από τη δική μου, απλά νομίζω ότι αυτό που έχουν να αντιμετωπίσουν αυτήν τη στιγμή είναι η δυσκολία που υπάρχει με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έχουν αρχίσει οι παραγωγοί να βλέπουν πόσους followers έχει ο καθένας, που αυτό δε συνάδει με την υποκριτική δεινότητα. Εκεί είναι που αρχίζουν να δυσκολεύονται τα νέα παιδιά. Γιατί έχει αλλάξει η εποχή. Αν ο αριθμός των followers είναι αυτός που καθορίζει άμα θα παίξεις σε μία παραγωγή, τότε καταλύεται και η έννοια της σκηνοθεσίας. Και ταυτόχρονα αυτή η νέα γενιά ηθοποιών αδικείται μέσα από αυτό τρομερά, που σημαίνει ότι θα γίνει πιο σκληρή και πιο τυχοδιωκτική. Αυτό είναι που με τρομάζει. Γιατί, πού είναι η σκηνοθεσία, όταν η παρουσία στο TikTok καθορίζει το ποιος θα παίξει σε ένα έργο; Είναι ένα φαινόμενο το οποίο το βλέπουμε να συμβαίνει, και μάλιστα έγινε και σχετική καταγγελία από το Σωματείο Ηθοποιών, καθότι επιλέγονταν ηθοποιοί για δουλειές ανάλογα με το πόσο επιδραστικοί είναι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτό είναι κάτι που το έχουμε παρατηρήσει και το έχουμε ακούσει κιόλας, και όλοι πλέον το γνωρίζουμε ότι συμβαίνει. Για μένα η λύση είναι να κλείσουμε όλοι τα social media. Αλλά δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί, διότι αυτό επιτάσσει η εποχή και δεν μπορείς να είσαι και εκτός αυτής. Απλά θα πρέπει να μάθεις εσύ να τα χειρίζεσαι και όχι αυτά εσένα».

Όσον αφορά στις επιδιώξεις της ως σκηνοθέτριας και στο ποια διαφορετική προσέγγιση οραματίζεται να προσφέρει, η ίδια παραδέχεται ότι θα ήθελε να φέρει στο θέατρο ξανά τη μαγεία, «όπως ένα παιδί βλέπει ένα ταχυδακτυλουργικό κόλπο και ενθουσιάζεται και δεν αναρωτιέται να μάθει πώς αυτό έχει γίνει, αλλά το απολαμβάνει αγνά, με τον ίδιο τρόπο ο θεατής να μην μπορεί καν να αντιληφθεί πώς τον μάγεψες έτσι». «Να γυρίσουμε, λοιπόν, σε μια αθωότητα, σε μια παιδικότητα μέσα από τη μεγάλη ευθύνη που έχει να αναπαριστά κανείς ένα έργο», μου λέει για goodbye.

Credits

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΑΡΑ ΔΕΣΥΠΡΗ

HAIR & MAKE UP ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΚΚΑΣ (D-TALES)

Κεντρική φωτογραφία: Πλισέ φόρεμα και χρυσό μενταγιόν, Zeus + Δione

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ IOYΛIOY 2023