Για μένα, η μάχη με τον κορωνοϊό ξεκίνησε λίγο νωρίτερα. Το πρώτο συναίσθημα που με κυρίευσε όταν ο γιατρός μου ανακοίνωσε ότι βγήκα θετική ήταν ο φόβος. Σκεφτόμουν την υγεία μου, τις συνέπειες προς τον γιο μου, τους κοντινούς μου ανθρώπους, αλλά και όσους ήρθα σε επαφή. Αυτές οι σκέψεις με γονάτιζαν και με παρέλυσαν, δημιουργώντας μου μαύρες σκέψεις, άγχος, ενοχικότητα κι ευθύνη.
Όσο βρισκόμουν στο δωμάτιο αρνητικής πίεσης ξεσπούσα συχνά σε λυγμούς από την αγωνία μου για το τι μέλλει γενέσθαι για τους γύρω μου. Ποτέ δε φανταζόμουν πως σε εμένα θα συνέβαινε αυτό. Μη γνωρίζοντας τη πραγματικότητα του ιού και τις συνέπειές του, αισθανόμουν πως περπατούσα σε αχαρτογράφητα νερά...
Όταν πήγα στο Μιλάνο στην Ελλάδα δε γνωρίζαμε για μέτρα πρόληψης επίσης και στην Ιταλία όλες τις μέρες παραμονής μου, εκτός από την τελευταία όλα κυλούσαν φυσιολογικά, ήμασταν ανυποψίαστοι. Καταλάβαμε τη σοβαρότητα της κατάστασης όταν το τελευταίο βράδυ παραμονής μας κάποιοι μεγάλοι οίκοι μόδας κι εκθεσιακά κέντρα μας έστειλαν e-mails ότι ακυρώνονται οι εκδηλώσεις τους λόγω του Covid-19. Παρόλα αυτά όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Μπέργκαμο δεν υπήρχαν ούτε εκεί κάποια μέτρα προστασίας. Στο Μιλάνο λόγω της επαγγελματικής φύσης του ταξιδιού μου ήρθα σε επαφή με πολύ κόσμο... δε θυμάμαι όμως κάτι χαρακτηριστικό από κάποιον.
Στον θάλαμο μπήκα από την πρώτη στιγμή που επισκέφτηκα το κέντρο αναφοράς της πόλης μου. Υπάρχει ένα πρωτόκολλο που ακολουθείται σε κάθε ύποπτο κρούσμα από τη στιγμή που πηγαίνει στο κέντρο αναφοράς. Έτσι η απομόνωση είναι κάτι που ξεκινάει πριν καν επιβεβαιωθεί αν κάποιος είναι αρνητικός ή θετικός σε αυτόν τον αόρατο αντίπαλο.
Δυστυχώς, ο γιος μου δε γλύτωσε από τον ιό κι έτσι ήμασταν μαζί σε όλο αυτό. Όταν μου το ανακοίνωσε ο γιατρός αιφνιδιάστηκα. Μούδιασα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, σκέφτηκα πώς ένα παιδί 9 χρόνων θα αντέξει μέσα σε ένα δωμάτιο για τόσες μέρες. Εκείνος έπρεπε να μην καταλάβει τίποτα για το τι συμβαίνει και παράλληλα πανικοβλήθηκα, όταν σκεφτόμουν τι θα ακολουθήσει μετά με τις συναναστροφές του. Βλέπετε δεν κρατήθηκε ιατρικό απόρρητο ούτε για ένα παιδί. Όλες αυτές οι σκέψεις γίνανε πολύ γρήγορα. Πιέστηκα πολύ όλο το διάστημα... ωραιοποιούσα το κάθε τι που συνέβαινε μέσα στον θάλαμο, όπου αντιμετώπισα ουσιαστικά μια απειλή, ενώ ταυτόχρονα έπρεπε να κάνω και μια προετοιμασία για το μετά... σημαντικό ρόλο έπαιξε και η εμψύχωση από ειδικούς του προσωπικού μου κύκλου.
Ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν η εξέλιξη της υγείας μας. Η πορεία του ιού ήταν αλλά και είναι κάτι πρωτόγνωρο για όλους και αυτό ήταν κάτι που μου δημιουργούσε άγχος και ανασφάλεια, για εμένα αλλά και για το παιδί μου.
Κατά την παραμονή μου στο νοσοκομείο πήρα την απόφαση να μείνω μακριά από ειδήσεις που μου δημιουργούσαν αρνητικά συναισθήματα. Επέλεξα να ενημερώνομαι από κοντινούς μου ανθρώπους που με έκαναν να αισθάνομαι καλά. Ήταν πολύ δύσκολο αυτό που περνούσα. Με στεναχώρησε το ότι δεν κρατήθηκε κανένα ιατρικό απόρρητο, ειδικά για ένα παιδί. Αυτό που σκεφτόμουν είναι πως αυτό το παιδί θα επέστρεφε ξανά στο σχολείο και αν όλα θα ήτανε όπως πριν. Πήρα πολλή αγάπη από ανθρώπους γνωστούς αλλά και αγνώστους κατά την παραμονή μου στο νοσοκομείο αλλά και ως σήμερα και είμαι ευγνώμων για αυτό. Σίγουρα υπάρχουν κι εκείνοι που με στεναχώρησαν, αλλά αυτά είναι μέσα στη ζωή και είναι κάτι που συμβαίνει στους ανθρώπους. Για όλους αυτούς θα αλιεύσω κάτι από τον αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο: Κρέσσον τα οικήια ελέγχειν αμαρτήματα ή τα οθνεία.
Κάθε μέρα περίμενα την επόμενη... Ακριβής αριθμός ημερών για τις μέρες που θα εμένα στην απομόνωση δεν υπήρχε εξ αρχής. Αυτή ήταν μια εμπειρία ζωής σε όλα τα επίπεδα την οποία έχω αποφασίσει να τη μοιραστώ και δημόσια μέσα από ένα βιβλίο που γράφεται αυτό το διάστημα από το ημερολόγιο που κράτησα όλες τις μέρες που ήμουν μέσα στον θάλαμο. Τα έσοδα του βιβλίου έχω αποφασίσει να γίνουν δωρεά στο ΑΧΕΠΑ για αγορά απαραίτητων υλικών και στήριξη του έργου που επιτελούν τόσο οι γιατροί όσο και οι νοσηλευτές. Ζούμε δύσκολες εποχές και πρέπει όλοι μας να προσφέρουμε όπως και όπου μπορούμε.
Όταν βγήκα από τον θάλαμο νοσηλείας μου και στη συνέχεια έξω από το ΑΧΕΠΑ ένιωσα την ανάγκη να κοιτάξω ψηλά τον ήλιο και τον ουρανό και να πω ευχαριστώ. Είμαι ευγνώμων κι ευχαριστώ καθημερινά τον Θεό, όπως και το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό για τη γενναιότητα, την ανθρωπιά και το περιβάλλον εμπιστοσύνης που δημιούργησαν. Μου λείπανε όλα αυτά τα απλά και καθημερινά που τα θεωρούμε ίσως δεδομένα αλλά τελικά δεν είναι. Για εμένα το σπίτι μετά από αυτήν την εμπειρία είναι ένας παράδεισος, θέλω να ενθαρρύνω όλο τον κόσμο να δει το «μένουμε σπίτι» σαν μια ευκαιρία για να έρθει πιο κοντά στον εαυτό του αλλά στους αγαπημένους του ανθρώπους. Ας τηρούμε απαρέγκλιτα τις οδηγίες και να ακούμε ευλαβικά τους γιατρούς, γιατί κάνεις δεν είναι άτρωτος σε αυτόν τον ιό.
Οι ημέρες μου τώρα περνάνε όπως όλης της χώρας μας, καθώς μένω σπίτι ακολουθώντας τις οδηγίες των ειδικών, έχουμε αξιόλογους επιστήμονες και οφείλουμε να ακούσουμε κατά γράμμα τις οδηγίες τους. Σαν χώρα θεωρώ πως πήραμε δραστικά μέτρα από πολύ νωρίς και αυτό είναι πολύ καλό. Ως αναφορά εμένα μετά την παραμονή μου στο νοσοκομείο και παρά το γεγονός ότι το τεστ μου ήταν αρνητικό ακολούθησα το πρωτόκολλο μένοντας άλλες 10 μέρες σε απομόνωση μαζί με το παιδί μου στο σπίτι. Τώρα πια βγαίνω έξω για τις βασικές ανάγκες όπως όλοι άλλωστε.
Ήταν μια εμπειρία ζωής αυτό για εμένα... Στη μνήμη μου έχει γραφτεί ανεξίτηλα αυτή η πρωτοφανής προσωπική ιστορία, η οποία μου διαμόρφωσε το αντιληπτικό μου πεδίο, εκτιμώ πράγματα που παλιά ίσως θεωρούσα δεδομένα. Πιστεύω πως ό,τι μας συμβαίνει γίνεται για κάποιο λόγο, δε θα ήθελα να επέμβω σε αυτό. Νιώθω ότι έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος...
Με τη σειρά μου λοιπόν, θα ήθελα να τους ενθαρρύνω να ακολουθούν τις οδηγίες των ειδικών, να προσπαθήσουν να κάνουν τον απολογισμό της ζωής τους ως τώρα, έχουμε αρκετό χρόνο να μελετήσουμε τον εαυτό μας και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Να είμαστε ενωμένοι και να αγαπάμε με ενσυναίσθηση τους γύρω μας. Με αγάπη και υπομονή θα τα ξεπεράσουμε όλα σιγά σιγά...
