Υπάρχουν άνθρωποι που στις μεγάλες δυσκολίες «λυγίζουν». Δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος, κάνουν ένα βήμα πίσω και περιμένουν. Υπάρχουν όμως κι αυτοί που δεν το βάζουν κάτω, που επιμένουν, που αντλούν δύναμη από τις εμπειρίες τους και προχωρούν, προοδεύουν και τελικά, κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Ο Αντώνης Τσαπατάκης ανήκει χωρίς αμφιβολία στη δεύτερη κατηγορία. Είναι το απόλυτο παράδειγμα και φροντίζει να μας το υπενθυμίζει καθημερινά. Το περασμένο καλοκαίρι κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 100μ. πρόσθιο SB4 στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, μετά από δύο τέταρτες θέσεις το 2012 και το 2016 και τώρα, πανηγύρισε μία ακόμη τεράστια επιτυχία, κάνοντας περήφανη όλη την Ελλάδα. Όλους αυτούς τους ανθρώπους που τον θαυμάζουν για όσα κάνει εντός κι εκτός πισίνας κι ας μην τον γνωρίζουν...

Ένας σπουδαίος αθλητής που δεν έχει όρια!

Η ιστορία συνεχίζεται!

Πριν από μερικούς μήνες πανηγύρισε στο Τόκιο μία τεράστια επιτυχία. Κατέκτησε το χάλκινο στα 100μ. πρόσθιο SB4 κι ανέβηκε στο βάθρο με ένα τεράστιο χαμόγελο. Ήταν η δική του στιγμή κι όλα τα βλέμματα στράφηκαν επάνω του στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Επόμενος στόχος του ήταν το Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ταξίδεψε στη Μαδέιρα της Πορτογαλίας, θέλοντας να κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε και τα κατάφερε! Έγραψε -ξανά- ιστορία και κατέκτησε το πρώτο ελληνικό μετάλλιο στο Παγκόσμιο, αλλά και το πρώτο χρυσό μετάλλιο της καριέρας του σε επίπεδο πρωταθλήματος κόσμου.

Ο 34χρονος πρωταθλητής από τα Χανιά, στον τελικό των 100μ. πρόσθιο SB4 είχε χρόνο 1:36.27 που του χάρισε την 1η θέση, με την επίδοσή του αυτή να αποτελεί παράλληλα και νέο Πανελλήνιο ρεκόρ, ενώ και το προηγούμενο ανήκε στον ίδιο με 1:36.33 από τις 18 Ιουλίου 2015. Παράλληλα, ο Γιάννης Κωστάκης αναδείχθηκε πέμπτος στα 50μ. πρόσθιο SB (1:08.20), ενώ η Μαρία Τσάκωνα κατέκτησε την 8η στα 100μ. ύπτιο S6 (1:45.38), ενώ εκτός τελικού στα 50μ. ελεύθερο S5, έμεινε ο Αλέξανδρος Λεργιός με χρόνο 37.40.

Ένα πραγματικός μαχητής

Η μοίρα κι η ζωή παίζουν τα δικά τους παιχνίδια μερικές φορές. Άλλες, τα πράγματα εξελίσσονται ιδανικά κι άλλες, όχι και τόσο. Στην περίπτωση του Αντώνη Τσαπατάκη μία στιγμή ήταν αρκετή να τα αλλάξει όλα. Ένα ατύχημα, μερικά δευτερόλεπτα. Γεννήθηκε στα Χανιά κι από μικρός αγαπούσε την ταχύτητα και το νερό. Πέρασε πολλές ώρες της παιδικής και της εφηβικής του ζωής μέσα σε ένα κολυμβητήριο, όμως, ένα ατύχημα με τη μηχανή του τoν Δεκέμβριο του 2006 σε ηλικία μόλις 18 ετών, ήταν ικανό να τα αλλάξει όλα και να τον καθηλώσει σε αναπηρικό αμαξίδιο. «Όλο αυτό συνέβη, το τροχαίο ατύχημα που είχα στα 18 μου, γιατί ήμουν, όπως κάθε παιδί, επηρεασμένος από τη ματαιοδοξία, από τον υλισμό… Όταν άνοιξα τα μάτια μου, μετά το ατύχημα, κατάλαβα ότι αυτό ήταν το λάθος κατευθείαν. Άνοιξα τα μάτια μου και λέω "οκ, δεν μπορώ να περπατήσω. Και τι έγινε;". Μπορώ όμως να ανοίξω το μυαλό μου και να το κάνω να τρέξει μπροστά», έχει πει σε συνέντευξή του. Αυτές ήταν οι πρώτες του σκέψεις.

Δεν το έβαλε ποτέ κάτω, ούτε μία στιγμή. Όσο μεγάλος ήταν ο πόνος, τόσο μεγαλύτερη ήταν η δύναμη της ψυχής του. Τίποτα δεν ήταν εύκολο, αλλά τίποτα δεν ήταν κι ακατόρθωτο κι ικανό να τον κρατήσει μακριά από τα όνειρά του. Είχε κι έχει δίπλα του τους ανθρώπους του, αυτούς που ήταν πάντα δίπλα του κι όπως παραδεχθεί, είναι κι η δύναμή του: «Είχα να επιλέξω ανάμεσα στο να είμαι αδύναμος, να κάθομαι στο σπίτι μου και να περιμένω τη μέρα που θα πεθάνω και στο να πάω με τους δυνατούς και ό,τι και να κάνω στη ζωή μου να με δυναμώνει, να με κάνει να αντιλαμβάνομαι πιο έντονα την ίδια τη ζωή. Άλλαξε η ζωή μου, αλλά με εμψύχωνε ο ίδιος μου ο εαυτός. Εκείνες τις δύσκολες στιγμές, κάθε άνθρωπος το μόνο που έχει για να βοηθηθεί είναι ο εαυτός του. Πρέπει να υπάρχει αρχικά ο εαυτός σου για να σε βοηθήσουν στη συνέχεια η οικογένεια και οι φίλοι σου. Όπως λέω συχνά, το αριστερό μου πόδι, το πόδι της καρδιάς, είμαι εγώ στη ζωή μου. Το δεξί πόδι είναι η οικογένεια και οι φίλοι μου, αυτοί έκαναν τα "πόδια" μου, που με βοήθησαν να ξανασηκωθώ». Τους αγαπάει, τους εκτιμά κι αναγνωρίζει όλα όσα έχουν κάνει γι' αυτόν.

Το απόλυτο πρότυπο

Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποτέ ποια θα είναι η εξέλιξη της ζωής του. Όσους στόχους κι αν βάλει ένας άνθρωπους, όσα όνειρα κι αν κάνει, είναι μερικά πράγματα που δεν τα ξέρει κανείς. Ο Αντώνης Τσαπατάκης δε θα μπορούσε να περιμένει όσα θα συνέβαιναν στη ζωή του, όμως, βγήκε πιο δυνατός από όλα. Γράφει τη δική του ιστορία στον ελληνικό αθλητισμό, αλλά οι μάχες που δίνει εκτός πισίνας είναι ακόμη πιο σημαντικές. Είναι ένας άνθρωπος με σπουδαία δράση, που δεν εφησυχάζει, που προσπαθεί συνεχώς να εμπνεύσει και να αφυπνίσει κι άλλα άτομα που βρίσκονται σε αντίστοιχη θέση με τη δική του. Διεκδικεί, ζητά, απαιτεί πράγματα που αξίζει ο ίδιος αλλά και τόσοι ακόμη άνθρωποι. Είναι ένας πραγματικός μαχητής, ένα σύγχρονο είδωλο για κάθε έναν και καθεμία από εμάς. Είναι το πιο φωτεινό παράδειγμα.

Μιλώντας στο glow.gr πρόσφατα, είχε σημειώσει μεταξύ άλλων πως: «Έχω καταργήσει την λέξη "ανάπηρος" από το λεξιλόγιο μου κι έχω προσθέσει στην θέση της τη φράση "άνθρωπος με διαφορετικό τρόπο κίνησης". Με αυτό θέλω να αφανίσω το αρνητικό άκουσμά της, που τονίζει την ασήμαντη σωματική αδυναμία και όχι την σημαντική πνευματικά δύναμη». Η κάθε του συνέντευξη αποτελεί ένα μάθημα ζωής, τα λόγια του είναι συγκινητικά, είναι μοναδικά, αλλά πάνω από όλα είναι αληθινά. Έχει καταφέρει πολύ σπουδαία πράγματα, αλλά ποτέ δεν σταματάει. Συνεχίζει κι επιμένει, θέτει νέους στόχους και τους πετυχαίνει. Αυτός είναι ο Αντώνης Τσαπατάκης. Ένας σπουδαίος αθλητής, που κατέκτησε μία ακόμη κορυφή, την κορυφή του κόσμου, ένας άνθρωπος με τεράστια καρδιά, ένα σύγχρονο πρότυπο!