Έχει χιούμορ, είναι απολαυστικό να την ακούει κανείς να μιλά αλλά και να διαβάζει όσα γράφει, ξέρει ποιες είναι οι προτεραιότητες στη ζωή και δεν ξεχνά ποτέ να τις τηρεί. Η Τζούλη Αγοράκη έδειξε από πολύ νωρίς το συγγραφικό της ταλέντο, αφού κυκλοφόρησε την πρώτη της ποιητική συλλογή μόλις στα 16 της χρόνια, ενώ η πορεία της ύστερα σε διάσημα ελληνικά μέσα, αλλά και ως συγγραφέας τη δικαίωσε. Το 1992 ξεκίνησε να αρθρογραφεί στο περιοδικό Αντί, στα είκοσι τέσσερά της χρόνια έγινε αρχισυντάκτρια, ενώ ακολούθησαν συνεργασίες σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, εφημερίδες και περιοδικά, αλλά και πολλά άψογα διηγήματα που αποκαλύπτουν τη μοναδική ιδιοσυγκρασία της.

Ως μαμά πλέον του Κωνσταντίνου, ξέρει καλά πως πλέον για την ίδια σημαντικό στη ζωή είναι να είναι καλά εκείνος και προγραμματίζει κάθε ώρα της ημέρας της σύμφωνα με το δικό του πρόγραμμα...

Δυναμική και χωρίς να φοβάται να μιλά για συναισθήματα, ακόμα και αυτά που της γέννησε η απλή προβολή μιας ταινίας (όταν διάβασα την κριτική της του Να με φωνάζεις με το όνομά σου, τη βρήκα αψεγάδιαστη και τόσο πλούσια, που ήταν σαν να την έβλεπα δεύτερη φορά), μας περιγράφει τη δική της μέρα, με τον δικό της τρόπο...

Μισώ την καθημερινή ρουτίνα γιατί έχω καταλάβει ότι κάθε μέρα έχει τα δικά της, όπως η φύση αλλάζει διάθεση, και ο καιρός κάνει τα δικά του, έτσι και εγώ αρνούμαι να είμαι ένα καλοκουρδισμένο στρατιωτάκι.

Συνέχεια έχω στο πίσω μέρος του μυαλό μου το υπαρξιακό βάσανο «και αν είναι η τελευταία μου μέρα;» άρα κάνω εντατική προσπάθεια να ζω επικεντρωμένη στο εδώ και τώρα των πραγμάτων.

Δεν ξεχνάω κάθε μέρα να βρω χρόνο να κάνω τα πράγματα που με κάνουν να νιώθω καλά και να τιμώ την ύπαρξη μου. Θεωρώ τη ζωή ανεκτίμητο δώρο και δεν μπορώ αυτούς με τα «αχ και τα βαχ» και την τοξικότητα.

Το ξυπνητήρι με ξυπνάει στις 7:00, φροντίζω να αλλάζω τον ήχο στο ξυπνητήρι για να μην είναι και αυτό κάτι μονότο. Το τελευταίο καιρό ξυπνάω με το μπολερό του Ραβέλ.

Δεν μ αρέσει να ξυπνάω νωρίς το πρωί, άλλα απ’ τον καιρό που έγινα μαμά, αυτό άλλαξε. Είναι επιλογή μου, ο μικρός Κωνσταντίνος, που είναι εφτά χρονών, να ξυπνάει το πρωί με ένα δικό μου χαμόγελο. Η αλήθεια είναι ότι καταβάλλω προσπάθεια να δείχνω φρέσκια χαρούμενη και να λέω την πιο ζέστη καλημέρα. Τον πηγαίνω στο σχολικό φορώντας ένα μπουφάν και από μέσα πιτζάμες, γιατί ακριβώς στις 7:45 επιστρέφω στο κρεβάτι μου για το τεμπέλικο ξύπνημα που τόσο αγαπώ.

Για να λειτουργήσει καλά η μέρα θέλω χρόνο το πρωί. Δε μου πήγαινε ποτέ το στρατιωτικό, πετάγομαι και κουρδίζομαι, ειδικά το να ρίχνω κρύο νερό στο πρόσωπο μου, το θεωρώ εξαιρετικά βάρβαρο. Όπως δεν μ’ αρέσουν και οι πολλές κουβέντες το πρωί. Συνήθως ξυπνάω με διαλογισμό, που κρατάει ένα τέταρτο όταν έχει καλό καιρό μπορεί να κάνω και ελαφρύ τζόγκινγκ, να παρατηρώ τη φύση και να αναπνεύσω. Θυμίζω στον εαυτό μου να αναπνέει συνειδητά, γιατί η αναπνοή μας συνδέει και με το θαύμα της ζωής. Απαραίτητο ένα ντουζ με αρωματικό αφρόλουτρο που φροντίζω να μου αρέσει πολύ, γιατί αυτή η μυρωδιά στο βρεγμένο δέρμα είναι μια δική μου στιγμή ευτυχίας και επενδύω σε αυτή. Αυτό το διάστημα φοράω ένα της σειράς Roger@Gallet, το Bois d orange.

Και μετά, με ένα επίσης αρωματικό τσάι (δεν πίνω καφέ τα τελευταία χρόνια) κάθομαι με μια άνετη φόρμα μπροστά στο Mac και ενημερώνομαι για το τι έγινε στον κόσμο. Μπαίνω σε ειδησεογραφικά sites, κοιτάω τα social αλλά όλο αυτό δεν κρατάει πάνω από μισάωρο γιατί το πρωί έχω φρέσκες ιδέες. Γράφω συνήθως από τις 10:00 μέχρι τις 14:00 ακατάπαυστα, με το κινητό se airplane mode. Ήμουν εθισμένη με το κινητό και όταν κατάλαβα πόση παγίδα ήταν και πόσο με είχε εγκλωβίσει με έβαλα σε αυστηρή διάτα.

Στο γράψιμο έχω προτεραιότητες πρώτα τα dead line μετά τα διηγήματα μου ή τα σενάρια που ασχολούμαι αυτό το καιρό.

Στις 14:00 σταματάω το γράψιμο και θα πάω γυμναστήριο. Κάνω pιlates και cross μέχρι τις 3. Μετά θα κάνω ένα lunch brake είτε με φίλους ή συνεργάτες ή και μόνη και θα γράψω άλλες δυο ώρες στον εξωτερικό χώρο που βρίσκομαι. Συνήθως έχω και το βιβλίο μου μαζί και διαβάζω. Τελειώνω ένα βιβλίο κάθε βδομάδα σχεδόν ψυχαναγκαστικά. Παλιά διάβαζα ακόμα περσότερο.

Αγαπώ ιδιαίτερα το Καφέ του Εθνικού Αρχαιολογικό μουσείου που είναι ένα κήπος γεμάτος αρχαία αγάλματα και νιώθω ότι γεμίζω ενέργεια και ομορφιά. Συχνά κάνω εκεί το μεσημεριανό διάλειμμα ή στο Ombra Wine Bar που είναι στο Ψυχικό δίπλά στο σπίτι μου ή στο Quenn Bee στο Κολωνάκι.

Ντύνομαι πάντα σε συνάρτηση με το κέφι μου, έτσι μπορεί να με συναντήσεις με δώδεκαποντες γόβες στην τρίχα ή ακόμα και βραδινά ρούχα μέσα στη μέρα ή με κολάν και αθλητικά Balenciaga, που ήταν φέτος το χειμώνα το κόλλημα μου. Συνηθίζω να περπατάω οπότε όταν νιώσω καθηλωμένη και είμαι στο κέντρο γυρίζω σπίτι με τα πόδια, που είναι μια ώρα περπάτημα, οπότε, όταν φοράω τάκουνια φροντίζω να έχω μαζί και ένα ζευγάρι φλατ παπούτσια.

Επειδή αγαπώ πολύ τον κινηματογράφο, οπότε αρκετές φορές, στην επιστροφή, τρυπώνω στον αγαπημένο μου Δαναό. 17:30-19:30 είναι η ώρα που αγαπώ να πηγαίνω κινηματογράφο.

Μετά τις 19:00 είναι το δίωρο που αφιερώνω στον Κωνσταντίνο με το κινητό πάντα πλέον κλειστό. Παίζουμε, ζωγραφίζουμε, φτιάχνουμε παραμύθια. Αν έχω κέφι, μαγειρεύω, αλλά δεν είναι κάτι που κάνω καθημερινά. Μου αρέσει να μαγειρεύω μόνο για φίλους και δεν αισθάνομαι καθόλου «νοικοκυρά».

Ο Κωνσταντίνος κοιμάται πάντα μαζί μου και αποκοιμιέται στις 21:00, οπότε, με το που κλείνει βλέφαρα, κάνω γρήγορο μπάνιο και 21:30 με 22:00 συνήθως πηγαίνω για φαγητό ή για ένα κρασί με φίλους. Αγαπώ την κλασική Ράτκα, το Vezene για τις απίθανες πίτες, το Freud Oriental για ωραίο σούσι.

Το βράδυ πάλι ντύνομαι βάση της διάθεσης μου συνήθως όμως μ’ αρέσει να νιώθω ότι πάω στο Studio 54 στα 80’s και θα συνανήσω τον Warhol, οπότε το δυναμιτίζω. Λατρεύω τη γαλλική Vogue, που την αγοράζω κάθε μήνα ανελλιπώς από τα 14 μου και τη ξεφυλλίζω και ρωτάω τον εαυτό μου «τι θα ντυθούμε σήμερα;».

Η μόδα για μένα είναι ένα παιχνίδι, σαν να βγάζω τη γλώσσα επιδεικτικά στις κακοτοπιές. Οσο πιο λυπημένη νιώθω τόσο πιο εντυπωσιακά ντύνομαι. Πότε δεν αποχωρίζομαι το Etra της Etro, το άρωμα μου σήμα-κατατεθέν. Όταν είμαι ερωτευμένη ένα λευκό τισέρτ και ένα τζιν είναι αρκετά.

Αγαπημένα μου bars είναι τα ρετρό, που μοιάζουν να έμειναν σε άλλες εποχές. Αγαπώ το Aurevoir στην Πατησίων και το Galaxy στη στοα στη Σταδίου, που αργά το βράδυ μπορεί να ακούσεις παλιά γαλλικά τραγούδια. Τρελαίνομαι για Jo Dassin, Dalida... Αλλά αν θέλω να ακούσω ψαγμένες, ωραίες μουσικές, πάω στο 9 στην Κολοκοτρώνη.

Γυρίζω γύρω στη 1:00 ξεβάφομαι ευλαβικά. Κρέμες δεν φοράω ποτέ απο άποψη. Κοιμάμαι και κάνω την άσκηση του Πυθαγόρα, ρωτάω δηλαδή τον εαυτό μου «τι έκανα; τι δεν έκανα; τι θα μπορούσα να κάνω και δεν το έκανα;». Πάντα κάνω απολογισμό στη μέρα. Ποτέ δεν κοιμάμαι αν δεν έχω απαντήσει εσωτερικά αυτά τα ερωτήματα. Ποτέ δεν κοιμάμαι χωρίς να ευγνωμονώ τη ζωή και λέω ένα εσωτερικό ευχαριστώ για όλα αυτά που έχω και δεν τα θεωρώ αυτονόητα: υγεία, νερό, στέγη, το παιδάκι μου καλά.

Και... βουαλά! Το 24 ώρο της Τζούλης που έχει αποφασίσει να ζει τη ζωή της χαρούμενα.

ΥΓ: Όλο αυτό όμως το πρόγραμμα αλλάζει φυσικά... Μια μέρα μπορεί να κάνω κοπάνα από όλα και οδηγώ μέχρι το Σούνιο, βλέπω το ναό, τη θάλασσα, κάθομαι μόνη μου στο Λαύριο στην ψαραγορά και πίνω τσίπουρο. Μια άλλη μέρα, μπορώ να έχω το ένα meeting μετά το άλλο, αν νιώθω όμως πηγμένη, μόλις τελειώσω θα κανονίσω ένα θέατρο ή σινεμά για να «γραπώσει» μια άλλη ιστορία και να βγω από τη ρουτίνα. Αφήνω, κοντολογίς, τη ζωή να με πάει όπου θέλει αυτή. Ξέρει καλύτερα από μένα...