Θυμάμαι -αμυδρά- να ανοίγω τον υπολογιστή μου και να ψάχνω αεροπορικά εισιτήρια. Τα τελευταία χρόνια, βλέπετε, είχε γίνει μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες. Σε καλές στιγμές, σε στιγμές αδιάφορες αλλά και σε εκείνες που ήθελα να τα αφήσω όλα πίσω, έμπαινα στα sites, έψαχνα και έκλεινα εισιτήρια. Χωρίς οικονομικές δικαιολογίες, γύρισα σχεδόν όλη την Ευρώπη και κατάφερα να βγω και λίγο πιο έξω. Για αποφυγή παρεξηγήσεων το οικονομικό δεν υπήρχε στη μέση γιατί εγώ είχα άλλα σχέδια. Έκλεινα ταξίδια για κάποιους μήνες μετά, με πτήσεις που έβρισκα σε προσφορά και όλα τα υπόλοιπα ακολουθούσαν στην πορεία. Eίχα πέσει και εγώ θύμα αυτής της fast travel λογικής του go-see-leave που λάτρευαν οι Ευρωπαίοι.
Παρελθοντικός χρόνος γιατί όλα πλέον έχουν αλλάξει.
Τι μάθαμε από την πανδημία
Η απάντηση έρχεται με έναν πιο προφανή τρόπο από ότι θα περίμενα και επεκτείνεται σε κάθε τομέα. Η πανδημία μας έμαθε να σκεφτόμαστε πιο προσεκτικά. Στο πως μιλάμε, σε αυτά που κάνουμε σε αυτά που ανεχόμαστε και στους λόγους για τους οποίους ταξιδεύουμε. Σχεδόν μας υποχρέωσε να δώσουμε την υπόσχεση να κάνουμε τα πάντα με έναν πιο meaningful τρόπο. Άλλωστε, τα πιο ουσιώδη ταξίδια είναι αυτά που παίρνουν χρόνο αλλά γίνονται πιο σπάνια. Το γεγονός πως πλέον δεν παίρνουμε τίποτα για δεδομένο και το πως επιθυμούμε να αδράξουμε και τις 24 ώρες θα μας κάνει -την επόμενη ημέρα- στους μελλοντικούς προορισμούς να θέλουμε να ζήσουμε την πλήρη εμπειρία. Όχι, πλέον, γιατί θα το απαιτεί το feed του instagram αλλά γιατί θα το χρειάζεται το μυαλό μας.
Μια λογική λέει πως η φύση μας υπενθυμίζει πως όλα χρειάζονται μια παύση.
Καθώς μείναμε μέσα, το μυαλό μας υπήρξε πιο "έξω" από ποτέ. Βιώσαμε την αξία του να περπατάμε στις έρημες μεγάλες πόλης και τη μοναδικότητα που έχει το πάρκο απέναντι από το σπίτι. Μερικοί, καταφέραμε και ανακαλύψαμε κάποιους κοντινούς προορισμούς που δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε. Ασυνείδητα αυτό οδηγεί στο γεγονός πως την επόμενη φορά που θα επισκεφθούμε μια πόλη θα μας είναι λογικό να βιώσουμε, πέρα από τα fancy εστιατόρια, ακόμη και τα πιο ασήμαντα σημεία. Ναι, αυτά που μας κράτησαν sane όλο αυτό το χρόνο. Γιατί αυτά είναι τελικά που έχουν τη μεγαλύτερη αξία. Οι δρόμοι, τα χαμόγελα πίσω από τις μάσκες, οι άνθρωποι που κάνουν τη δουλειά τους και αυτά τα μικρά πάρκα που δίνουν λίγο χρώμα στο άπιαστο των μεγαλουπόλεων.
Μια βιώσιμη πραγματικότητα
Όπως πρόσφατα διάβασα σε ένα άρθρο ενός μεγάλου, ξένου περιοδικού: "Αντί να κάνουμε πάρτι στα Ελληνικά νησιά, ίσως να πρέπει να δοκιμάσουμε να κάνουμε kayak." Δεν έχω κάποια ψευδαίσθηση πως ο πολυδιαβασμένος αρθρογράφος έχει κάποια ενδόμυχη απέχθεια προς τη χώρα μας. Αντιθέτως νιώθω πως έχει πιάσει την πραγματική αξία του τουρισμού του μέλλοντος. Με βλέμμα πιο καθαρό και με απαιτήσεις που δεν περιορίζονται στα δημοφιλή beach bars, ερχόμαστε όλοι αντιμέτωποι με μια αλλαγή που έπρεπε εδώ και καιρό να γίνει και που ακούει στο όνομα της βιωσιμότητας.
Η πανδημία μας επισήμανε τη σημαντικότητα και το προνόμιο του να ταξιδεύουμε χωρίς να το θεωρούμε δεδομένο. Όταν τελειώσει αυτό, ίσως είναι καιρός να πραγματοποιήσουμε πιο ονειρικά σχέδια. Να φέρουμε στο πλάνο προορισμούς όπως η Ινδία, η Νέα Ζηλανδία, η Κολομβία ή το Βιετνάμ. Η λίστες όλων μας, φαίνονται να μεγαλώνουν με διαφορετικούς ρυθμούς και να παίρνουν άλλες μορφές. Ελπίζω να μάθουμε να είμαστε πιο προσεκτικοί στην κατανάλωση πόρων και στο "πως", το "πότε" αλλά και στα "γιατί" για τα οποία ταξιδεύουμε.
Όλοι πρέπει να αρχίσουμε να δίνουμε μεγαλύτερη έμφαση στον αειφόρο τουρισμό, να ταξιδεύουμε αργά και να ξεφεύγουμε από το δρόμο. Άλλωστε, μόνο έτσι θα βιώσουμε τον πραγματικό προορισμό.
Η σημασία της κοινότητας
Καθώς απομακρυνθήκαμε από την κοινότητα ανακαλύψαμε την αξία της. Έτσι, με την επιστροφή στην αλλαγμένη κανονικότητα θα επικεντρωθούμε περισσότερο στο να επισκεφθούμε τοπικές κοινότητες και στο να γίνουμε μέλη ενός συστήματος. Ενός κοινωνικού δικτύου που διαφέρει από το δικό μας και που έχει -μόνο- να μας προσφέρει. Η ευγνωμοσύνη που οφείλουμε να δείξουμε στη σημασία της αειφορίας έχει καταλήξει να αποτελεί πολιτική και πολιτιστική συνείδηση. Μην ξεχνάμε πως όλα ξεκίνησαν επειδή δεν σεβαστήκαμε τη φύση και τους κανόνες της. Τα ζώα και τα περιβάλλοντα στα οποία ζουν και επιθυμήσαμε να τα καταναλώσουμε και να τα στοιβάξουμε σε μέρη χωρίς κανόνες, χωρίς αξιοπρέπεια.
