«Κυκλοφορήσαμε πολύ στην πόλη, ηχογραφώντας τα πάντα. Ό,τι ήταν για μένα οι ήχοι των Ιωαννίνων. Αυτή ιστορία είναι ομαδική. Ελπίζω με την έκθεση αυτή όλα τα "δικά" μας να γίνουν συλλογικά, και τα συλλογικά να γίνουν "δικά" μας», αυτά ήταν τα λόγια της Αφροδίτης Παναγιωτάκου, Διευθύντριας Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση, η οποία μας άνοιξε ένα παράθυρο μέσα στον προσωπικό της κόσμο, φέρνοντας τη συνέχεια (και την α-συνέχεια), όπως χαρακτηριστικά ανέφερε στις δηλώσεις του και ο Πρόδρομος Τσιαβός, Διευθυντής Ψηφιακής Ανάπτυξης και Καινοτομίας του Ιδρύματος Ωνάση, στην ιδιαίτερη πατρίδα της, τα Γιάννενα. 

Βροχερά τα Ιωάννινα, παρόλα αυτά, έκαναν τα δεύτερα Plásmata ΙΙ να λάμψουν μέσα από την ομίχλη που απλωνόταν πάνω στη λίμνη. Όλη η πόλη ήταν σαν να συμμετέχει σιωπηρά με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο στην έκθεση αυτή. Άλλωστε αυτό είναι και το νόημα των Πλασμάτων. Να ενώσουν τον τόπο με την οντότητά τους. Να μας συστήσουν ιδέες και υλικά που γνωρίζαμε από πάντα, αλλά δεν το ξέραμε πραγματικά...

Η έκθεση αρθρώνεται σε τέσσερα μέρη και εκτείνεται στην πόλη κατά μήκος της υπέροχης λίμνης. Το «σκοτάδι» και η μοναδική ατμόσφαιρα των Ιωαννίνων σου αφήνουν ένα σπαραχτικό συναίσθημα, σαν να κάτι να έρχεται και να σε συνεπαίρνει, χωρίς όμως να του έχεις δώσει την άδεια. Σαν να διαβάζεις ένα λυπηρό γράμμα, να ακούς ένα τραγούδι που σε πονά, ν' αποχαιρετάς κάτι που χάνεις.

Παρά τη βροχή, η οποία μας συνόδευσε καθόλη τη διάρκεια της ξενάγησής μας στις εγκαταστάσεις και τα εκθέματα των Πλασμάτων, κάθε στιγμή μας συνοδευόταν από τη λαχτάρα για το επόμενο. Η φύση, η ανθρώπινη υπόσταση και η υλικότητα συνδέονται μοναδικά σε ένα συνονθύλευμα ιδεών που θέτουν στο επίκεντρο τον ευλογημένο αυτόν τόπο, τις παραδόσεις και τους ανθρώπους του. 

Οι καλλιτέχνες πίσω από τα έργα φαίνεται να έχουν ένα κοινό «κώδικα» - την ικανότητα να κοιτούν πίσω από τις κλειστές πόρτες. Ανοίγοντάς τες, διερωτήθηκαν για τις πιο απόκρυφες γωνιές της πόλης αλλά και σύστησαν εκ νέου τοπικιστικά έθιμα, καταφέρνοντας να παρουσιάσουν ένα καλά δομημένο «αριστούργημα τέχνης», όπου ο καθένας και το οτιδήποτε γίνεται μέρος του.

Από τη λίμνη και τα γαλήνια νερά της, την πράσινη οπτασία του φυσικού τοπίου, το Τείχος και πολλά ακόμη τοπόσημα των Ιωαννίνων, τα Plásmata ΙΙ μιλούν για μεταμόρφωση. Γι' αυτήν τη μεταμόρφωση όμως που προέρχεται από μέσα μας. Για την αληθινή, αυτή που κοιτάει και σκαλίζει τις ρίζες μας και προσπαθεί να τις εξηγήσει, με σκοπό να τις απορρίψει ή να τις δεχτεί εν τέλει. 

Από το μοναδικό έργο (/project) της Αφροδίτης Παναγιωτάκου, το οποίο ονομάζεται ΜΑΝΑ, εμπνέεται και αφιερώνεται ίσως στη σπουδαιότερη προσωπικότητα που έχει περάσει από τη ζωή της - τη μητέρα της - μέχρι το ανατριχιαστικό μοιρολόι στα καταφύγια των στρατιωτών, τα Γιάννενα μετατράπηκαν στην πατρίδα όλων μας. Το ανθρώπινο στοιχείο στην δεύτερη έκδοση των Πλασμάτων υπερνικάει το τεχνικό, η τεχνολογία θέτεται σε δεύτερη μοίρα και λειτουργεί αντίστροφα από την πρώτη σημαντική έκθεση της Στέγης που πραγματοποιήθηκε τον χειμώνα στην Αθήνα. Λειτουργεί όντως σαν μια συνέχεια και α-συνέχεια της.

Ανακαλύψτε περισσότερες φωτογραφίες στην gallery!

Φωτογραφίες: Χριστίνα Δημητριάδου