Είμαι από τους ανθρώπους που εύκολα χαρακτηρίζονται και αυτοχαρακτηρίζονται φοβικοί. Από μικρό παιδί κουβαλάω φοβίες κάθε είδους. Πράγμα κουραστικό όχι μόνο για εμένα τον ίδιο, αλλά και για το περιβάλλον μου. Δεν είναι ωραίο να ακούς συνεχώς έναν ενήλικο άνθρωπο να φοβάται τα μικρόβια, τα ύψη, τα αεροπλάνα, την ταχύτητα, την αδρεναλίνη, την περιπέτεια, κλπ κλπ κλπ. 

Δράμα! 

Και το σημαντικότερο όλων είναι ότι με όλες αυτές τις φοβίες, εγκλωβίζεις και το παιδί που κρύβεις μέσα σου. Δεν το αφήνεις λιγάκι να ανασάνει, να ελευθερωθεί, να παίξει και να εκτονωθεί. Και ως παθών έχω να καταθέσω πως η απόσταση από το φοβικός μέχρι το ατρόμητος είναι ένα κλικ δρόμος. Ένα κλικ του μυαλού και της λογικής που θα πρέπει για λίγο να παγώσεις, να τα ρίξεις σε χειμερία νάρκη, ώστε να ξυπνήσει το παιδί και να τα πάρει όλα παραμάζωμα στην πορεία του να βγει στην επιφάνεια. Φέτος, στην εκπομπή «Πάμε Δανάη», στην οποία συμμετέχω, καλούμαστε να φέρουμε εις πέρα challenges τα οποία σαφώς και δεν είναι επικίνδυνα, αλλά περιλαμβάνουν τον παράγοντα ύψος. Όπου το ύψος και εγώ είμαστε μαλωμένοι χρόνια. Ακόμη και ο τρίτος ή ο τέταρτος όροφος σε μία πολυκατοικία μου φαίνονται άβολοι τόποι και αφιλόξενοι. Τα γράφω όλα αυτά γιατί θεωρώ πως αν βοηθήσω έστω και έναν άνθρωπο να πατάξει τη φοβία του, θα νιώσω χαρά και υπερηφάνεια.

Αναγκάστηκα, λοιπόν, φέτος να παλέψω με τα ύψη. Δεν έχω εντελώς happy end για την ιστορία που σας γράφω, αλλά ένα demi-saison happy end. Τι εννοώ; Δεν κατάφερα να κάνω το παρά πέντε πλαγιάς, καθώς το ύψος από κάτω με κοίταζε ελαφρώς «απειλητικά», αλλά κατάφερα να πετάξω μέσα σε μια τουρμπίνα με αέρα που σε κρατάει ψηλά – ρίγη νιώθω τώρα που το ξανασκέφτομαι… - το οποίο τολμώ να πω ότι ήταν διασκεδαστικό. Σαφώς υπάρχει ένας εκπαιδευτής που σε κρατάει στα δύσκολα και μάλιστα έμαθα πως δεν υπάρχουν άλλες παρόμοιες τουρμπίνες στην Ελλάδα. Επομένως, νιώθω και κάπως πρωτοπόρος. Εάν παρεμπιπτόντως θέλετε να το δοκιμάσετε, θα πάτε στο Skydive Attica, στα Μέγαρα, 30 λεπτά περίπου έξω από την Αθήνα. Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι εκείνα τα δευτερόλεπτα αδρεναλίνης που μοιάζουν με εξωσωματικό ταξίδι, που λες και το κάνει κάποιος άλλος και όχι εσύ, έχουν την αξία τους. Τα επιφωνήματα θριάμβου που σαστίζουν να βγουν από μέσα σου είναι η εκτόνωση της αγωνίας.

Για μένα όλο αυτό το παιχνίδι «ας προκαλέσω λίγο την τύχη μου και να δούμε πού θα με βγάλει» ξεκίνησε το περασμένο καλοκαίρι, και πιο συγκεκριμένα τον Ιούνιο του 2021. Σε ένα επαγγελματικό ταξίδι στο μοναδικής ομορφιάς Sani Resort στη Χαλκιδική, περιλαμβανόταν και μια περιήγηση στις φυσιολατρικές δραστηριότητες που μπορεί κανείς να απολαύσει στο resort. Κάπως έτσι είδα τι σημαίνει adventure park με τη βοήθεια τριών εκπληκτικών παιδιών, οι οποίοι είναι γυμναστές και μάλιστα υπέρ το δέον ευγενικοί με τους πρωτάρηδες. Η Όλγα – θεά στην εμψύχωση –, ο Χουσεΐν και ο Ζήσης με έπεισαν να βάλω τον ειδικό εξοπλισμό και να περπατήσω στον αέρα, πατώντας σε λογιών – λογιών ξύλα, να πετάξω από το ένα δέντρο στο άλλο, να ισορροπήσω σε δοκούς … αλλά κυρίως με έπεισαν, και αυτό τους το χρωστάω, να ελευθερώσω το παιδί που κοιμόταν μέσα μου. Κάνοντας ισορροπία και κοιτώντας κάτω - δεν θέλω να γράψω ψέματα - ήρθα πολύ κοντά στο να ηττηθώ από την ήττα μου και να κερδίσει ο δειλός εαυτός μου. Και ένιωσα την καυτή ανάσα της κρίσης πανικού να μου χαϊδεύει το λαιμό. Αλλά την έδιωξα και συνέχισα. Το να πετάς από δέντρο σε δέντρο με την ειδική τροχαλία που είναι προσαρτημένη επάνω σου και μάλιστα ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση του Sani Resort μοιάζει με όνειρο.

Ακόμη θυμάμαι τα καντάρια υπερηφάνειας που ένιωσα αφού πάλεψα με τον αδύναμο εαυτό μου. Μία τέτοια απρόβλεπτη και μη προσχεδιασμένη νίκη μοιάζει με μικρό θρίαμβο και επικράτηση εντός έδρας, που λένε και στο ποδόσφαιρο, του παιδιού εναντίον του ενήλικα αντίπαλου εαυτού μας.

Μέσα στο μυαλό μου ήδη στριφογυρίζει εκείνη η στιγμή που θα με πείσω να κάνω ελεύθερη πτώση. Προς το παρόν αντιμετωπίζω τη σκέψη με αποστροφή και δέος. Ωστόσο, το αύριο κανείς δε γνωρίζει τι θα φέρει και κυρίως τι παιχνίδια μπορεί να επιθυμήσει η ψυχή κι ο νους. Με το χέρι στην καρδιά και με όση εμπειρία έχω συλλέξει σε αυτό το συγκεκριμένο σημείο της προσωπικής μου ηλικιακής διαδρομής, αν μου επιτρέπεις αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια... θα ήθελα μία μονάχα φιλική συμβουλή να κρατήσεις: Να νικάς του φόβους σου!