Η Βασιλική Καραπαναγιωτίδου ήξερε από μικρή πως η τέχνη ήταν ο δρόμος που θα ακολουθούσε μεγαλώνοντας. Μια ματιά στο προφίλ της στο Instagram αρκεί για να καταλάβει κανείς πως η Θεσσαλονίκη, η πόλη όπου γεννήθηκε και ζει μέχρι σήμερα, αποτελεί έμπνευση για την ίδια, δημιουργώντας εντυπωσιακά σκίτσα από θρυλικά bars - και όχι μόνο. Δημιουργική με τον δικό της μοναδικό τρόπο, μας μιλάει για όλα αυτά που την ωθούν στο να προχωρήσει με τα projects της, καθώς και για τη δική της Θεσσαλονίκη.

Ας τη γνωρίσουμε καλύτερα...

Γεννήθηκα στην Καλαμαριά. Εκεί μεγάλωσα και πέρασα πραγματικά ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια. Θυμάμαι την αλάνα που παίζαμε όταν χιόνιζε, τα κρυφά πάρκα ανάμεσα από τις πολυκατοικίες, τις βόλτες στη θάλασσα. Σήμερα, θα μπορούσα να πω ότι η γειτονιά μου γέμισε με περισσότερα αυτοκίνητα από τότε, αλλά ελπίζω τα παιδιά να κρατούν ζωντανά κάποια από αυτά τα σημεία.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω ζωγράφος. Από μικρή το έλεγα και τελικά το έκανα κιόλας. Σπούδασα στο τμήμα εικαστικών τεχνών κι επιστημών της τέχνης στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, με κατεύθυνση τη ζωγραφική κι έκτοτε ασχολούμαι με εικαστικά projects, παιδικά φεστιβάλ, εργαστήρια ζωγραφικής και οτιδήποτε μπορεί να ταιριάξει με την τέχνη μου.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι μια σχέση ασφάλειας. Είναι το σπίτι μου.

Το εναρκτήριο λάκτισμα για την ενασχόλησή μου με τον χώρο της τέχνης ήταν τα κινούμενα σχέδια της Disney και τα εικονογραφημένα βιβλία που ήθελα να μάθω τι συνέβαινε πέρα από αυτό που μας έδειχνε η σελίδα.

Η τέχνη για μένα είναι διέξοδος.

Αν μου ζητούσαν να περιγράψω τη σχεδιαστική φιλοσοφία μου, θα έλεγα ότι μέσα από τα χρώματα, τις αντιθέσεις και τις αποχρώσεις προσπαθώ να δημιουργήσω περιβάλλοντα που συγκινούν συναισθηματικά.

Τα έργα μου σχετίζονται με τις ανθρώπινες μορφές που παρατηρώ στην καθημερινότητά μου. Στην εποχή που οι πληροφορίες ρέουν ακατάπαυστα προς πάσα κατεύθυνση, προσπαθώ να διακρίνω το σημαντικό για εμένα μέσα στο σύνολο – ένα πάγωμα σε μια σκηνή. Μέσα στα πλήθη ανθρώπων εκεί που πολύχρωμες μάζες καθορίζουν το αστικό τοπίο, αποτελούμενες από αφηρημένες φόρμες, αρχίζει μία αποδόμηση που σκοπό έχει να τονίσει μια λεπτομέρεια λίγο πιο σημαντική ή ενδιαφέρουσα, από τις άλλες λεπτομέρειες.

Αυτό που επιδιώκω μέσα από τα έργα μου είναι να βρει ο κάθε παρατηρητής – θεατής τον εαυτό του σε αυτά.

Το αστικό τοπίο της Θεσσαλονίκης επιλέγω να το αποτυπώνω γιατί είναι κάτι που βλέπω καθημερινά. Για τις αντιφάσεις του και τις ιδιαιτερότητές του. Γιατί μπορείς να βρεις χαμό και ησυχία να κάθονται μαζί.

Οι τελευταίες μου εικαστικές ενασχολήσεις έχουν να κάνουν με στέκια της πόλης. Δώδεκα εικονογραφημένα μπαρ. Μπαρ που βρίσκονται στο κέντρο της πόλης παντρεμένα με φανταστικά στοιχεία αποτελούν την τελευταία μου συλλογή από illustrations ,THE BARS. Το ωραίο με το project αυτό είναι το quiz, που ο θεατής προσπαθεί να βρει ποιο μπαρ απεικονίζεται, καθώς δεν αναγράφεται το όνομά του. Εκεί βλέπεις πως ο καθένας αντιλαμβάνεται τον χώρο και πόσο παρατηρητικός είναι.

Αντλώ έμπνευση από τον κόσμο γύρω μου, τις συνομιλίες τους, τις ιστορίες τους. Το αγαπημένο μου όμως, είναι το αστικό λεωφορείο. Εκεί συναντώ το μεγαλύτερο ποσοστό της έμπνευσης. Άνθρωποι που έρχονται και πάνε, βιαστικοί, κουρασμένοι, σε παρέες ή μόνοι, πλάθω με το μυαλό μου τις ιστορίες τους.

Οι καλλιτέχνες τη δουλειά των οποίων θαυμάζω είναι ο Αλέξης Κυριτσόπουλος και ο Εδουάρδος Σακαγιάν.

Η κεραμική μπήκε στη ζωή μου πριν 3 χρόνια. Μαζί με τη γλύπτρια Ολυμπία Λέτσιου δημιουργήσαμε μαζί το δικό μας εργαστήρι, Αrtefattoceramics όπου η γλυπτική συναντά τη ζωγραφική και φτιάχνουμε τις δικές μας συλλογές.Ο πηλός είναι ένα αγχολυτικό υλικό, που σε «πάει» όπου θέλει, είναι ένα στοιχείο ζωντανό αφού συνδέεται άμεσα με τα τρία στοιχεία της φύσης νερό, φωτιά και χώμα.

Η κινητήριος δύναμή μου είναι ο ήλιος. Οι φωτεινές μέρες μου δίνουν πολλή ενέργεια και όρεξη.

Το motto μου στη ζωή είναι: "Hard work pays off".

Ευτυχία σημαίνει οι άνθρωποί μου. Ένα κυριακάτικο τραπέζι, τα κεφτεδάκια της γιαγιάς, το καλοκαίρι, το απογευματινό μπάνιο στη θάλασσα, οι αγκαλιές και τα γεμάτα συναισθήματα.

Ένα πράγμα για το οποίο είμαι περήφανη είναι η πορεία μου κι η εξέλιξή μου μέχρι τώρα. Οι συνεργασίες και οι ομάδες που δημιουργούμε μαζί.

Οι κυριότερες δυσκολίες που αντιμετώπισα ήταν όταν αποφάσισα ότι θα αφοσιωθώ στα δικά μου πρότζεκτ, χωρίς παράλληλα να απασχολούμαι κάπου άλλου συμπληρωματικά. Αυτό έφερε μια οικονομική ανασφάλεια αλλά ταυτόχρονα οδήγησε σε περισσότερες ομαδικές συνεργασίες

Μου αρέσει να ξεκλέβω χρόνο για να βλέπω τους φίλους μου, να πηγαίνω βόλτες.

Το μαγαζί - «στέκι» στη Θεσσαλονίκη που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι το ΖΑΚ στην Καλαμαριά, πάνω από τη θάλασσα που το χτυπά ο ήλιος κι έχει πολλά φυτά.

Ένας χώρος τέχνης που αγαπώ στην πόλη είναι το MoMus - Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης 

All time classic αγαπημένο μου μέρος στη Θεσσαλονίκη είναι η ρωμαϊκή αγορά το μεσημέρι με ήλιο. Από τα πιο όμορφα σημεία στην πόλη.

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι το μονοπάτι μέσα σε ένα παρκάκι που πηγαίνει κατά μήκος της ακτής προς τη μαρίνα της Αρετσού.

Η Θεσσαλονίκη μού αρέσει γιατί είναι μια πόλη διαχρονική και ζωντανή. Έχει ανθρώπους ανοιχτούς, έχει τον Θερμαϊκό, τη θάλασσα, τον ορίζοντα που ανοίγει το μάτι. Έχει τα στενά και τις γειτονιές της, έχει τα νεοκλασικά και τις πολυκατοικίες.

Αν θα άλλαζα κάτι στη Θεσσαλονίκη θα ήταν τον κυκλοφοριακό παραλογισμό στους δρόμους, την ελλιπή προσβασιμότητα και την αδιαφορία των πολιτών. 

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις, θα ήταν «πόλη των αντιθέσεων».

Πορτρέτα: Στέφανος Τσακίρης