Ο Γιάννης Ευθυβουλίδης είναι από τους Θεσσαλονικιούς που έχουν βιώσει την πόλη τους στην καλύτερη εποχή και δύσκολα μπορούν να την ξεχάσουν. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο κέντρο της και πιο συγκεκριμένα, έχει περάσει τα παιδικά του χρόνια στη γειτονιά της Μητρόπολης. Η σχέση του με τη Θεσσαλονίκη πρόκειται είναι περίεργη, σύμφωνα με τον ίδιο, καθώς πάντοτε θα έχει μέσα του τα αρώματα και τις μυρωδιές της κλασικής εκδοχής της. Σπούδασε Μηχανικός και Αρχιτέκτονας με μεταπτυχιακές σπουδές στη Ναυπηγική στο UCL, στο Λονδίνο. Η ενασχόλησή του με την τέχνη ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια, καθώς πάντοτε του άρεσε να ζωγραφίζει. Τέχνη για τον Γιάννη Ευθυβουλίδη σημαίνει η απόλυτη ελευθερία και γι' αυτό θα πρέπει πάντοτε να είναι ειλικρινής. Όλα αυτά και οι εμπειρίες της ζωής του τον οδήγησαν στη δημιουργία της έκθεσης του με τίτλο "Tangible Glances", η οποία ξεκινάει τη Δευτέρα στις 13 Δεκεμβρίου και θα διαρκέσει μέχρι τις 21 του ίδιου μήνα στην Gallery Ρω.

Γεννήθηκα κ μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη, στην Αριστοτέλους. Είμαι παιδί του 43 και της γειτονιάς της Μητρόπολης. Το καταλαβαίνω τώρα αυτό που μετά από πολλά χρόνια επέστρεψα στο κέντρο και αναζητώ τις μυρωδιές του παρελθόντος μου. Η Θεσσαλονίκη, δυστυχώς, έχει αλλάξει πάρα πολύ τα τελευταία είκοσι χρόνια. 

Η αγαπημένη μου γειτονιά δεν είναι κάποια συγκεκριμένη. Επέστρεψα και συνάντησα μια αρκετά διαφορετική πόλη, το κέντρο πλέον λίγο με κουράζει. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα ήθελα να διαμένω πλέον στο κέντρο της πόλης και όχι σε κάποιο προάστιο. Αυτήν την εποχή βρίσκω αρκετά ελκυστική την περιοχή της «Βαλαωρίτου» γενικά, διότι είναι πολύ δημιουργική. 

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι μια περίεργη σχέση... Είμαι γέννημα θρέμμα της. Μέσα μου υπάρχουν τα αρώματα και οι μυρωδιές του Μπερμπεριάν, του Αχίλλειου, της Δωδώνης, του Λαμπρόπουλου, του Κατράντζου. Αυτήν την εποχή της πόλης θα την αναπολώ πάντοτε.

Σπούδασα στην Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ, Μηχανολόγος Μηχανικός και Αρχιτέκτονας. Έκανα μεταπτυχιακές σπουδές στη Ναυπηγική στο UCL, στο Λονδίνο. Οι πρώτες μου σπουδές όμως, ήταν για την απόκτηση επαγγελματικού Διπλώματος χειριστή πολιτικής αεροπορίας στη Φλόριντα, στην Αμερική.

Η ενασχόλησή μου με την τέχνη ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια. Οι πρώτες μου σπουδές ήταν -μπορεί να πει κανείς- αρκετά «αυστηρές», δηλαδή τεχνοκρατικές. Παρόλα αυτά προσπαθούσα πάντα να εξισορροπώ αυτήν την «αυστηρότητα» βάζοντας αρκετές δόσεις τέχνης και λογοτεχνίας στο μείγμα. Η αλήθεια είναι ότι πάντα ζωγράφιζα και σκίτσαρα κυρίως, σε ότι πρόχειρο χαρτί είχα μπροστά μου. Κάποια στιγμή ένας φίλος μου, μου είπε «τα σκιτσάκια σου τα πετάς και χάνονται, πάρε ένα tablet να σου μένουν σαν αρχεία»... Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου.

Αντλώ έμπνευση από κάθε τι που μου μπορεί να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Έμπνευση μπορεί να μου δώσει οτιδήποτε, ένα αυτοκίνητο, ένα κόκκινο αυτοκίνητο, μια παλιά φωτογραφία, μια εικόνα από το Ίντερνετ, μια ενδιαφέρουσα γυναίκα. Πιστεύω ότι όλα έχουν να κάνουν με τις εγγραφές του παρελθόντος μου κ των ευτυχισμένων παιδικών χρόνων μου. Ως επί το πλείστον αυτές οι εγγραφές αποτυπώνονται στα έργα μου.

Τέχνη για μένα σημαίνει απόλυτη ελευθερία. Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο πρέπει η τέχνη να είναι ειλικρινής. Η τέχνη είναι το μόνο μέσον, που ξέρω, που σου επιτρέπει, και πρέπει, να εκφραστείς όπως εσύ αισθάνεσαι. Για τον παραλήπτη της τέχνης τώρα... εκεί πρέπει να του εγείρονται δυνατά συναισθήματα μέσα από το έργο.

Μέσα από τα έργα μου επιθυμώ αυτό που λένε, να το βγάλω από «μέσα» μου. Προσπαθώ το συναίσθημα που με κατακλύζει, πρώτα να το αναγνωρίσω, μετά να το μετουσιώσω σε σχέδιο, σε σκίτσο, σε ζωγραφική, σε κατασκευή. Εννοείται ότι όλα αυτά είναι ένας τρόπος για να ηρεμώ. 

Μία στιγμή στην καριέρα μου που έχει μείνει ανεξίτηλη δεν ξέρω αν υπάρχει. Σίγουρα θυμάμαι όλα τα καλά σχόλια των φίλων μου και ανθρώπων που εκτιμώ. Αυτά χαράσσονται στην καρδιά μου ανεξίτηλα.

Στη φιλότεχνη σκηνή της Θεσσαλονίκης υπάρχει μια μαγιά. Μια καλλιτεχνική μαγιά ζυμωμένη μέσα στο DNA της. Θα έλεγε κανείς ότι παρόλα όσα περνάει η πόλη αυτή, εξακολουθεί και υπάρχει μια αγωνία να εκφραστεί πνευματικά. Και τα καταφέρνει με αξιοπρέπεια και ειλικρίνεια.

Η δημιουργικότητα είναι συνώνυμο της ειλικρίνειας, του θάρρους, της ελευθερίας.

Ωραιότερο έργο τέχνης σε δημόσιο χώρο θεωρώ το γνωστό άγαλμα της Έκθεσης, το γλυπτό του Ζογγολόπουλου, στη Θεσσαλονίκη. Μ' είχε εντυπωσιάσει από παιδί. 

Ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης είναι πολλοί. Με επηρέασε μικρό ο Σπύρος Βασιλείου, μ' είχε γοητεύσει επίσης πολύ όλο το σκηνογραφικό ύφος του Τσαρούχη. Και με γοητεύει ακόμη.

Ένας χώρος τέχνης που λατρεύω είναι όλα τα αρχαία μνημεία. Δεν παραλείπω κάθε καλοκαίρι να πηγαίνω στην Αρχαία Ολυμπία, αφού κάνω διακοπές στην Ηλεία.

Ένας άνθρωπος που θαυμάζω ιδιαίτερα είναι ο πατέρας μου, για τον οποίο νιώθω υπερήφανος. Ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος και τον «κουβαλάω» συχνά μέσα μου. Επίσης, θαυμάζω ιδιαίτερα τους συγγραφείς που διάβαζα στην εφηβεία μου, τον Καραγάτση, τον Βενέζη, τον Μυριβήλη, κ.ά. Αλλά έχω μια ιδιαίτερη προτίμηση στον Τερζάκη, έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να ανακατεύει αρχές, ήθος και μεταφυσικό στοιχείο...

Το μαγαζί - «στέκι» μου τώρα τελευταία είναι ένα καφέ πίσω από την Μητρόπολη, στη Βογατσικού, που πίνουμε κάθε πρωί τον καφέ μας με παλιούς συμμαθητές από το 2ο.

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι συνδυασμένη με την παιδική μου ηλικία φυσικά, με την γλυκιά εποχή της Θεσσαλονίκης μας. Είναι το καφεπωλείο του Μπερμπεριάν, όπου κάθε Κυριακή μας έπαιρνε δώρο από ένα στρατιωτάκι ο πατέρας μας, εμένα και τον αδερφό μου, πριν την πάστα στο «Αχίλλειον».

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι... Ψάχνω να βρω κάτι που να έχει απομείνει ως all time classic μέρος από τα παλιά... Ίσως το Ντορέ και το Ολύμπιον. Τουλάχιστον σαν ονόματα.

Το πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που έχω κάνει είναι πολλά -ειδικότερα σε νεότερες ηλικίες. Νομίζω ότι η πιο επικίνδυνη εμπειρία μου ήταν την εποχή που σπούδαζα πιλότος, που τότε κάναμε αρκετά ριψοκίνδυνα πράγματα. Mια φορά τότε έκανα ακόμη και αναγκαστική προσγείωση...

Το πιο «τρελό» μου όνειρο πραγματικά δεν έχω! Ίσως είναι κάποια ταξίδια-αποστολές που δεν έκανα ακόμη και όσο μεγαλώνω μου δημιουργείτε ένα άγχος να τα προλάβω.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ ήταν από τον πατέρα μου! "Try again!"

Το πρώτο πράγμα που τοποθετούσα σε κάθε νέο χώρο μου προκειμένου να τον κάνω τον δικό μου, ήταν, και είναι, τα αυτοκινητάκια μου και κάποιοι πίνακες ζωγραφικής. 

Το επόμενο project που ετοιμάζω είναι πάνω σε τρισδιάστατες απεικονίσεις στον υπολογιστή, τις οποίες σκοπεύω να χυτεύσω σε μέταλλο και άλλα υλικά.

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να χάσω τα πατίνια μου κάθε μέρα. Συνήθως αργά το βράδυ, βάζω τα ρόλερς και βγαίνω βόλτα στο δρόμο, στο Αρχαιολογικό Μουσείο, στην Αγία Σόφια, στη Βαλαωρίτου...

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι το Αρχαιολογικό Μουσείο, πολύ αργά το βράδυ, όπου με μαγεύει. 

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί είναι μια απίστευτη πόλη. Κουβαλάει μια πολύ βαριά ιστορία. Ήταν γνήσια αστική αλλά και ανατολίτικη, που αναπτύχθηκε ως τέτοια με ζυμώσεις. Δηλαδή αυτό έγινε με φυσικό τρόπο και όχι με πολιτική απόφαση. Αυτό είναι που της δίνει κάτι γνήσιο, που ίσως εξακολουθεί και υπάρχει μέσα της. Δυστυχώς χρόνο με τον χρόνο κάποιες ποιότητες φαίνεται ότι χάνονται. Η Θεσσαλονίκη που μεγάλωσα με τις μυρωδιές και τα αρώματα των παιδικών μου χρόνων έχει χαθεί... 

Αν θα άλλαζα κάτι στην πόλη μου θα ήταν να έχει ένα άρτιο δίκτυο συγκοινωνιών σε σταθερή τροχιά κι έμφαση στη θαλάσσια συγκοινωνία με καραβάκια. Επίσης θα ήθελα ένα ολοκληρωμένο δίκτυο ποδηλατοδρόμων, άρτιο όμως και σωστό. Σε γενικές γραμμές θα ήθελα λύσεις αξιοποίησης του θαλασσίου μετώπου της πόλης, που είναι μοναδικό, και των αξιοθέατων της πόλης που είναι επίσης μοναδικά και αναξιοποίητα.

Στη Θεσσαλονίκη θα ήθελα με έναν μαγικό τρόπο να μειώνονταν τα τραπέζια και τα καθίσματά τους σε όλους τους πεζόδρομους. Κι έτσι να επέστρεφαν οι παλιές παραγωγικές δραστηριότητες της πόλης.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις Παρατημένη παλιά Αρχόντισσα.