Γνωστή ραδιοφωνική παραγωγός για πάνω από 20 χρόνια στη Θεσσαλονίκη, συγγραφέας, founder ενός label μόδας και μαμά, η Μαρία Αμανατίδου είναι δραστήρια, πολυμορφική και πάντα έτοιμη να βουτήξει στην επόμενη, promising ιδέα που θα την εμπνεύσει! Παρακάτω μιλάει σε πρώτο πρόσωπο για το νέο της βιβλίο που φέρει τον τίτλο Ambassador, μια ποπ νουάρ νουβέλα που μεταφέρει τον αναγνώστη σε έναν ανεξιχνίαστο φόνο που εξελίσσεται σε ένα ξενοδοχείο στον Βαρδάρη.

Η ιδέα για το Ambassador γεννήθηκε μια Κυριακή μεσημέρι που έγραφα τις 1000 λέξεις μου για ένα άλλο βιβλίο μου. Εκεί λοιπόν που ήμουν στα τελειώματα ενός έργου που δούλευα για χρόνια, γεννήθηκε το Ambassador. Δηλαδή δεν γεννήθηκε απλά, ξεπήδησε ολόκληρο μπροστά μου. Έγραψα τον σκελετό του μέσα σε μια μόλις ώρα.

Αποφάσισα να γράψω μια νουάρ νουβέλα γιατί τελικά γράφουμε αυτό που διαβάζουμε. Λατρεύω να διαβάζω noir και αστυνομικά εδώ και χρόνια. Λατρεύω τον Simenon, τον Elroy, την Αγκάθα Κρίστι, την Τζίλιαν Φλιν.

Θυμάμαι πως όταν ξεκίνησα να το πρωτογράφω φοβήθηκα γιατί γενικά είμαι λάτρης του μικρού format. Γράφω ιστορίες, διηγήματα, μικρές προτάσεις, κοφτές σαν ανάσες. Δεν ήξερα αν θα μπορούσα να αποδώσω το μυστήριο που ήθελα. Αλλά ευτυχώς με ενθάρρυνε η δασκάλα μου η καταπληκτική Σοφία Νικολαΐδου και οι φίλοι μου που διαβάζουν αυτά που γράφω μετά μανίας.

Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν να γράψω για την Φα και τον Αντίλ, ένα ζευγάρι προσφύγων από την Συρία που βρίσκουν καταφύγιο στο ξενοδοχείο Ambassador. Ήθελα να είμαι όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτούς τους δυο και να τους σεβαστώ. Έκανα αρκετή έρευνα, είδα συνεντεύξεις και διάβασα αρκετά για να τους αποδώσω. 

Ένας φόνος που οι μάρτυρες τον παρακολουθούν από ένα ξενοδοχείο γιατί εκεί βρίσκονται ο καθένας για διαφορετικό λόγο, με άλλες προσδοκίες, με άλλες επιθυμίες και επιδιώξεις. Ο καθένας έχει τη δική του φωνή αλλά κανείς δεν μπορεί να μιλήσει, γιατί κανείς δεν έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Φυσικά με ενέπνευσε η Αγκάθα Κρίστι, τα μυθιστορήματα αλλά και οι ταινίες που είναι βασισμένες σε αυτά.

Η Θεσσαλονίκη βρέθηκε στο φόντο επειδή αυτή είναι η πόλη μου. Ειδικά ο Βαρδάρης είναι μια γειτονιά στην οποία συναντά κανείς τους πάντες. Είναι μια γειτονιά «χωνευτήρι» και έχω περπατήσει εκεί πολύ λόγω δουλειάς. Ήθελα να γράψω ένα βιβλίο που να εκτυλίσσεται στη σημερινή Θεσσαλονίκη με όλους τους κανόνες του noir. Τους δρόμους, τα ταξί, τις καιρικές συνθήκες, τις περσόνες της πόλης.

Μία all time classic αγαπημένη μου σκηνή από αστυνομική νουβέλα ή και ταινία. Θα σας εκπλήξω και θα μιλήσω για μια ταινία που έχω αγαπήσει και ίσως με ενέπνευσε κιόλας να γράψω το Ambassador. Είναι ελληνική. «Τετάρτη 4:45» του Αλέξη Αλεξίου με πρωταγωνιστή τον Στέλιο Μάινα (τον καλύτερο κατά την γνώμη μου Έλληνα ηθοποιό). Λατρεύω το χρώμα στην φωτογραφία, την ωμή απεικόνιση του αστικού τοπίου, τις ασιατικές αναφορές, τις πολιτικές αναφορές (όσο κι αν μας πληγώνουν) και φυσικά το soundtrack που έχει πολύ Τζένη Βάνου. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας άνθρωπος εντελώς κοντρολαρισμένος που βγαίνει από τα όρια του και προσπαθεί να σώσει ότι μπορεί. Να τη δείτε.

Αν ήμουν ήρωας νουάρ, σίγουρα θα ήθελα να είμαι κάποιος που επιβιώνει. Σίγουρα όχι πρωταγωνιστής. Κάποιος που αποδέχεται τα πάθη του και συνεχίζει να ζει.

Η συγγραφή είναι κάτι θεμελιώδες. Έγραφα από παιδί. Ποιήματα, ιστορίες, σημειώματα. Είναι εξαιρετικά απελευθερωτικό το συναίσθημα όταν σε διαβάζουν οι άλλοι, αλλά σαν διαδικασία είναι εντελώς μοναχικό. Νιώθω ότι μπαίνω σε μια φούσκα και δεν με ενοχλεί κανείς και τίποτα.

Στο μέλλον θα ήθελα πολύ να τα καταφέρω, να συνεχίσω να γράφω τις ιστορίες μου και να γίνουν βιβλία.