Λίγο πριν ολοκληρωθεί η Paris Fashion Week και μαζί της και ολόκληρος ο Μήνας Μόδας για τη σεζόν Άνοιξη/Καλοκαίρι 2026, μερικοί από τους πιο εμβληματικούς οίκους παρουσίασαν τις νέες τους συλλογές. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος βρέθηκε ο Valentino, με τον Alessandro Michele να βάζει για ακόμα μια φορά τη σχεδιαστική του υπογραφή στο νέο του «σπίτι». Η Chloé και η Chemena Kamali μάς συνεπήρε με τον ρομαντισμό και τις καθαρές γραμμές της ενώ McQueen και Chloe ανακάτεψαν την τράπουλα για τις τάσεις της επόμενης σεζόν.

Valentino

Ο Alessandro Michele, στη δεύτερη του σεζόν στον οίκο Valentino, παρουσίασε τη συλλογή “Fireflies”, το οποίο ήταν ένα ποιητικό όραμα για τη γυναικεία ψυχή. Το σκηνικό ήταν σχεδόν μυστηριακό, με χαμηλό φωτισμό και ήχους που παρέπεμπαν στη νύχτα. Η ιδέα του φωτός που τρεμοπαίζει μέσα στο σκοτάδι μετουσιώθηκε σε μια σειρά από ενδύματα με λάμψεις, διαφάνειες και λεπτομέρειες που θύμιζαν μαγικό ρεαλισμό.

Στη σκηνή κυριάρχησαν τα βελούδινα δημιουργίες με φιόγκους, τα draped μεταξωτά gowns, τα δαντελένια tops, τα μακριά παλτά με μαλακή υφή και τα διαφανή φορέματα χάριζαν μια εντυπωσιακή κίνηση στα μοντέλα που τα φορούσαν. Οι σιλουέτες, εμπνευσμένες από τα ’70s, αποτύπωναν μια στροφή προς το συναισθηματικό, το προσωπικό, το ονειρικό.

Ο Michele, αφήνοντας πίσω του τη maximalist υπερβολή του Gucci, φάνηκε να επιδιώκει εδώ κάτι πιο εσωτερικό. Μια νέα αφήγηση για το τι σημαίνει πολυτέλεια: όχι λάμψη, αλλά φως. Η συλλογή “Fireflies” μιλούσε για την αναζήτηση αυτού του φωτός του μικρού, εύθραυστου, αλλά ουσιαστικού.

Chloé

Η Chemena Kamali παρουσίασε μια συλλογή που επιβεβαίωσε τη βαθιά της γνώση της αισθητικής του οίκου, ενός brand που υπήρξε πάντα συνώνυμο της φυσικής κομψότητας και της εσωτερικής ελευθερίας. Με αρκετές συλλογές ήδη στο ενεργητικό της, η Kamali δείχνει να έχει βρει τον ρυθμό της Chloé και να τον εξελίσσει με φρέσκο, αλλά αυθεντικό τρόπο.

Η νέα συλλογή είχε κάτι από τον ρομαντισμό των ’70s και τη μεσογειακή ανεμελιά. Αέρινα φορέματα με πλισέ υφές, florals που μετατρέπονται σε πρωταγωνιστή κάθε συνόλου, σιθρού φορέματα με φίνα δαντέλα και αποχρώσεις που κυμαίνονταν από το butter cream έως το απαλό λιλά. Κάθε look είχε μια εσωτερική γαλήνη, μια αίσθηση φυσικής ροής, σαν να ανασαίνει μαζί με το σώμα.

Η Kamali δεν περιορίστηκε στην αναπαραγωγή των κλασικών στοιχείων του οίκου αλλά  επανέφερε το πνεύμα της “Chloé girl” με σύγχρονους όρους. Μια γυναίκα αυθεντική, με πνευματική αυτοπεποίθηση, που προτιμά την απλότητα από τον εντυπωσιασμό και το συναίσθημα από τη φόρμα. Η συλλογή έδειξε ότι το ρομαντικό ύφος μπορεί να είναι δυναμικό  και πως απαλότητα μπορεί να μετατραπεί σε μορφή δύναμης.

McQueen

Από την ατμόσφαιρα ονείρου της Chloé, η πασαρέλα πέρασε σε ένα σκηνικό επιβολής και δραματικότητας. Ο οίκος McQueen παρουσίασε μια συλλογή που έμοιαζε περισσότερο με θεατρικό παρά με μια απλή πασαρέλα. Οι σιλουέτες ήταν αυστηρές, τα υλικά στιβαρά, οι γραμμές αιχμηρές. Το δέρμα, το βινύλιο και οι μεταλλικές επιφάνειες δημιούργησαν μια εικόνα δύναμης που όμως δεν έχανε ποτέ τον έλεγχο της κομψότητας.

low-waisted trousers, γλυπτά jackets με τονισμένους ώμους, δραματικά πατρόν και “smoky” μακιγιάζ δημιούργησαν τη χαρακτηριστική ένταση του McQueen. Ήταν μια συλλογή που θύμιζε πως ο οίκος εξακολουθεί να κινείται στο μεταίχμιο μεταξύ μόδας και performance, ανάμεσα στο σωματικό και το συναισθηματικό.

Η αισθητική του «ελεγχόμενου χάους» παραμένει η ταυτότητά του: δημιουργίες που προκαλούν, εντυπωσιάζουν και, τελικά, συγκινούν. Ένα όραμα για τη σύγχρονη γυναίκα που δεν φοβάται να ενδυθεί τη δύναμη της.

Celine

Ο Michael Rider στο τιμόνι του Celine επανεξέτασε τη γαλλική έννοια της κομψότητας μέσα από μια πιο αυθόρμητη, ελεύθερη ματιά. Η συλλογή του είχε ως σημείο αναφοράς το φουλάρι, το κλασικό αξεσουάρ που μεταμορφώθηκε σε στοιχείο σχεδιασμού.

Μανίκια που κυλούσαν σαν δεμένα μαντήλια, σακάκια με foulard γιακάδες, μεταξωτά φορέματα που έμοιαζαν να αιωρούνται, αλλά και πιο αυστηρά tailored κομμάτια που πρόσθεταν ρυθμό και ισορροπία. Οι χρωματικοί συνδυασμοί έπαιζαν ανάμεσα σε γήινους τόνους, navy blue, πράσινο ελιάς και απαλό μπεζ, ενώ οι υφές εναλλάσσονταν από σατέν σε οργανικό βαμβάκι και δέρμα.

Η συλλογή συνδύαζε την ανεμελιά του boho με την καθαρότητα της παριζιάνικης ραφής, δημιουργώντας μια γυναικεία εικόνα που δεν είναι πια «τέλεια» αλλά πραγματική. Ο Rider δείχνει πως η κομψότητα δεν χρειάζεται αυστηρότητα — χρειάζεται προσωπικότητα.