Το διαμέρισμα όπου διαμένει ένα απόλυτα fashionable ζευγάρι αποτελεί αναμφίβολα έναν «λαβύρινθο» από δωμάτια και χολ, όλα σε έναν όροφο, ενώ ταυτόχρονα είναι τόσο κλασικό όσο και μποέμ. Το κτίριο χρονολογείται από το 1900, αλλά σχεδιάστηκε για να «ξυπνήσει» ακόμη νωρίτερα. Περίτεχνα διακοσμητικά καλούπια καλούν τις μνήμες του αρχαίου καθεστώτος. Η διακόσμηση απαιτούσε λεπτεπίλεπτα στοιχεία. Κάπου ανάμεσα στο πολύ φορτωμένο και το πολύ funky βρισκόταν η τέλεια ισορροπία, αλλά πού, ακριβώς;
Για να το βρουν, οι ιδιοκτήτες κάλεσαν τον Fabrizio Casiraghi, έναν νεαρό Ιταλό σχεδιαστή που έκανε την πρακτική του στο Παρίσι πριν από πέντε χρόνια και από τότε προκαλεί αναταραχή στον σχεδιαστικό κόσμο. Ο Casiraghi μεγάλωσε στο νεωτεριστικό Μιλάνο κι εργάστηκε στο επιβλητικό Dimore Studio, την εταιρία που έδειξε στον κόσμο τι θα μπορούσατε να κάνετε με ένα πλήθος αντικειμένων που βρήκατε καθώς και την πλήρη γκάμα χρωμάτων. Με περισσότερους από έναν τρόπους, αυτό το διαμέρισμα δε «μιλούσε» τη μητρική του γλώσσα και ο ίδιος θα έπρεπε να βρει την ταυτότητα του σπιτιού.
«Το έργο ήταν περίπλοκο για μένα στην αρχή, αλλά με την καλή έννοια -μου αρέσουν οι προκλήσεις», λέει ο Casiraghi. «Είναι όλα όσα δεν ξέρω. Στο Μιλάνο, αυτό δεν υπάρχει. Και με το Dimore, πρόκειται πάντα για περιπτώσεις διακόσμησης που καλύπτονται με αντικείμενα και χρώματα. Για παράδειγμα, πάρτε το μεγάλο σαλόνι του διαμερίσματος. Οι τοίχοι είναι ζωντανοί με μια γυψοσανίδα που συγκαταλέγεται στις δόξες της γαλλικής διακοσμητικής τέχνης. Ο Casiraghi το ενίσχυσε ακόμη περισσότερο προσθέτοντας χάλκινα χρώματα σε διάφορα σημεία. Αλλά στη συνέχεια αντιμετώπισε το ροκοκό αυτό «σπινθήρισμα» με δύο αμβλεία, σχεδόν αφηρημένα σκαλιστά φωτιστικά οροφής, φτιαγμένα από τον σύγχρονο σχεδιαστή Alexandre Logé και λαμπτήρες τοίχου του Jean Royère με κυματοειδή, μοδάτα σχέδια. Η σωστή ισορροπία είχε επιτευχθεί.
Στον Casiraghi αρέσει να τοιχογραφεί τους τοίχους και τις οροφές του. Έχει δημιουργήσει αστερισμούς κι έχει ζωγραφισμένες φανταστικές νύμφες στους τοίχους του σαλονιού Proust στο Drouant, το εμβληματικό εστιατόριο του Παρισιού που απλώς ανανέωσε από πάνω προς τα κάτω. Όσο περισσότερο το σκεφτόταν, τόσο πιο πολύ ένιωθε ότι μια τέτοιου είδους ιδιοτροπία δεν θα λειτουργούσε αρκετά σε αυτό το σπίτι. «Σε ένα διαμέρισμα που είναι ήδη τόσο διακοσμημένο από μόνο του, είναι καλύτερα να συνεχίσουμε με κάτι πιο γεωμετρικό», λέει ο Casiraghi. «Επομένως, πήραμε φόρμες à la Ellsworth Kelly, που είναι μια αναφορά που έρχεται πάντα μαζί μου σε κάθε διακοσμητικό project».
Όλα τα έργα του Casiraghi ξεκινούν με ένα moodboard υποβλητικών εικόνων που έστειλε ο πελάτης, και αυτό έγινε και σε αυτήν την περίπτωση. Αλλά ο πίνακας αυτός δε λαμβάνεται ποτέ ως σχέδιο. Είναι περισσότερο ένας «χάρτης» προς έναν άγνωστο προορισμό. «Αυτό που μου αρέσει με τον Fabrizio είναι ότι δεν επέστρεψε με τις ίδιες εικόνες με τις δικές μας», λέει η ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος. Στην κουζίνα, για παράδειγμα, ο ίδιος πρότεινε να δημιουργηθεί ένα δάπεδο από πλακάκι από τούβλα. Το Terrazzo είναι βασικό pattern στο Μιλάνο για πολλά χρόνια -το σπίτι της γιαγιάς του Casiraghi είχε δάπεδα από terrazzo δηλαδή. Μου άρεσε πολύ η ιδέα, αλλά στο Παρίσι το terrazzo είναι μια καινοτομία που έχει αυτήν τη στιγμή την αίγλη της» συνέχισε λέγοντας.
«Δεν εμπιστεύομαι πράγματα που είναι πολύ à la mode», λέει ο ιδιοκτήτης του σπιτιού, που τυχαίνει να εργάζεται σε επιχείρηση μόδας. «Είναι σαν να βλέπεις μια ταινία με έναν ηθοποιό που είναι πολύ γνωστός. Έχετε αυτήν την απίστευτη ιστορία και στη συνέχεια σας θυμίζει κάτι άλλο». Στο τέλος, οι ιδιοκτήτες πρότειναν να χρησιμοποιηθούν παλιές tomettes, δηλαδή τα πλακάκια τερακότας που βλέπετε σε όλη τη Γαλλία. «Είναι η γαλλική έκδοση του terrazzo, αλλά ποτέ δεν θα καταλήγαμε εκεί χωρίς την αρχική πρόταση του Fabrizio». Από κάθε άποψη λοιπόν, η συνεργασία που ανέπτυξαν οι ιδιοκτήτες με τον designer, οδήγησε σε ένα άρτιο διακοσμητικό αποτέλεσμα.
Πηγή: Architectural Digest
