Εχθές το βράδυ φτάσαμε στο σινεμά γύρω στις 10, γεμάτοι μεγάλες προσδοκίες. Οι κριτικές που είχε συγκεντρώσει έως εκείνη τη στιγμή η ταινία που θα παρακολουθούσαμε ήταν διθυραμβικές. Εξαιρετική παραγωγή, συναρπαστικές ερμηνείες, γεμάτο cast, έξυπνο σενάριο, ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες του αιώνα και σίγουρα υποψήφια να μονοπωλήσει τα Όσκαρ του 2026. Αυτά ήταν μερικά από τα σχόλια που ειπώθηκαν και γράφτηκαν για τη νέα ταινία του Paul Thomas Anderson, 'One Battle After Another', με πρωταγωνιστές τους Leonardo DiCaprio, Chase Infiniti και Sean Penn. Φυσικά, μετά από όλα αυτά, και γνωρίζοντας τη μεγάλη παραγωγή, περιμένεις να απολαύσεις κάτι πραγματικά μοναδικό. Δεν θα αποκαλύψω ακόμη ποια ήταν η δική μας εντύπωση, αλλά παρακάτω θα μοιραστώ όσα κρατήσαμε μέσα σε αυτές τις σχεδόν τρεις ώρες.
Το σίγουρο είναι ένα, δεν υπάρχει τίποτα πιο μοναδικό και συναρπαστικό από τον κινηματογράφο, και το επιβεβαιώνω κάθε φορά που παρακολουθώ μία ταινία!
Ξεκινώντας από την πλοκή
Η ταινία, σκηνοθετημένη από τον Paul Thomas Anderson, ακολουθεί τον Bob Ferguson (Leonardo Di Caprio), έναν πρώην επαναστάτη που ζει απομονωμένος με την κόρη του, Willa (Chase Infiniti), στην Καλιφόρνια. Μετά από 16 χρόνια κρυψώνας, ο παλιός τους εχθρός, Συνταγματάρχης Steven J. "Lockjaw" (Sean Penn), επανεμφανίζεται και απαγάγει την Willa, αναγκάζοντας τον Bob να επιστρέψει στη δράση και να αναζητήσει τη χαμένη του κόρη. Στην πορεία, συνεργάζεται με πρώην συντρόφους του από την επαναστατική ομάδα French 75, ενώ αντιμετωπίζει τις συνέπειες του παρελθόντος του και τις προκλήσεις του παρόντος. Η ταινία συνδυάζει δράση, πολιτική σάτιρα και οικογενειακό δράμα, προσφέροντας μια σύγχρονη ματιά στις κοινωνικές και πολιτικές εντάσεις της Αμερικής.
Η ματιά του σκηνοθέτη
Ένα όνομα, μία ιστορία, Paul Thomas Anderson. Ο βραβευμένος σκηνοθέτης προσφέρει μια αριστοτεχνική ματιά στην ανθρώπινη ψυχή και τις κοινωνικές εντάσεις, συνδυάζοντας έντονη δράση με πολιτική σάτιρα και βαθύ οικογενειακό δράμα. Μέσα από την ιστορία του Bob Ferguson και της κόρης του, Anderson καταφέρνει να αναδείξει την ένταση μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, ενορχηστρώνοντας με επιδεξιότητα τη δράση, τον συναισθηματικό φόρτο και τις λεπτομέρειες του περιβάλλοντος. Το στιλ του χαρακτηρίζεται από προσεγμένη κινηματογράφηση, αργούς αλλά εντυπωσιακούς ρυθμούς, έντονη χρωματική παλέτα και χρήση οπτικών συμβόλων που ενισχύουν την αίσθηση της απειλής και της νοσταλγίας ταυτόχρονα. Με την προσοχή του στη λεπτομέρεια και τη δυνατότητα να ισορροπεί την ένταση με την τρυφερότητα, ο Anderson δημιουργεί μια πολυδιάστατη εμπειρία που προκαλεί τον θεατή να σκεφτεί τόσο τις πολιτικές όσο και τις ανθρώπινες συνέπειες των πράξεων των ηρώων του.
Ένα cast με πανδαισία
Η αλήθεια είναι πως, όσο αξιολάτρευτος και έξυπνος χαρακτήρας κι αν είναι ο Leonardo DiCaprio στην ταινία, δεν με ενθουσίασε το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις δεν είχε τα φώτα πάνω του και δεν ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Ιδιαίτερα στην αρχή, σε κάποιες σκηνές, έμοιαζε σαν να χανόταν. Ίσως, όμως, αυτό να έχει και μία πιο προσωπική διάσταση για μένα, καθώς λατρεύω τις ταινίες που είναι προσωποκεντρικές σε αυτόν, όπως το Shutter Island ή το Wolf of Wall Street. Παρόλα αυτά, μου άρεσε πολύ ο χαρακτήρας του, που συνδύαζε χιούμορ, μυστήριο, ένταση και ευαισθησία, και σε ορισμένες σκηνές ο τρόπος που υποδυόταν τον ρόλο ήταν πραγματικά καθηλωτικός, σαν να μην μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του.
Και εδώ έρχεται το σημείο όπου θα χρησιμοποιήσω τα περισσότερα θετικά σχόλια για την ταινία, αναφερόμενος φυσικά στον Sean Penn. Η ερμηνεία του είναι εξαιρετική: πανέξυπνος, αδίστακτος, με μια μυστηριώδη γοητεία, δεν ξέρεις μισείς να τον αγαπάς ή αν αγαπάς να το μισείς και αυτό τον καθιστά ακαταμάχητο. Θα ήταν πραγματικά άξιο απορίας αν δεν προταθεί για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου, και γιατί όχι, να το κερδίσει, αν και είναι ακόμα πολύ νωρίς για προβλέψεις.
Οι υπόλοιποι ηθοποιοί συνέθεσαν ένα ενδιαφέρον μωσαϊκό με αξιόλογες ερμηνείες, με εκείνη που ξεχωρίζει να είναι η Chase Infiniti στο ρόλο της Willa, φέρνοντας αθωότητα και ευαισθησία στη δυναμική δράση της ιστορίας. Το ensemble ισορροπεί εξαιρετικά δράση, συναίσθημα και ένταση, καθιστώντας την ταινία μια απολαυστική εμπειρία για τον θεατή.
Η τελική κρίση
Σε γενικές γραμμές, η ταινία ήταν πολύ ευχάριστη, με εντυπωσιακά πλάνα, έξυπνο χιούμορ, ξεχωριστές ερμηνείες και συνεχή δράση, ακόμα κι αν το σενάριο δεν είχε ιδιαίτερο βάθος. Ο σκηνοθέτης κατάφερε, μέσα από τις εικόνες, να αποδώσει με ένταση την, συχνά παραβλεπόμενη, κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο. Τις κοινωνικές ανισότητες, τις δυσκολίες ακόμα και στον Δυτικό Κόσμο, τα ζητήματα του μεταναστευτικού, τη σκληρότητα και τον φασισμό που εξακολουθούν να διακατέχουν τις αντιλήψεις πολλών, αλλά και την αγάπη, την ελπίδα, τη διαρκή επιδίωξη της ελευθερίας, καθώς και την ανάγκη για αλληλεγγύη, την επιμονή στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τη δύναμη της συντροφικότητας. Δεν είναι η ταινία που θα σας κρατήσει σε αμείωτο ρυθμό λόγω του σεναρίου, ούτε αυτή που θα σας αφήσει γεμάτους με ερωτήματα μετά το τέλος της. Το σίγουρο όμως είναι ότι, με τα πολλά μαγικά συστατικά που διαθέτει, θα σας κρατήσει καθηλωμένους στις θέσεις σας για σχεδόν τρεις ώρες χωρίς να καταλάβετε πώς πέρασε ο χρόνος.
Οπότε, ναι, σας τη συστήνω ανεπιφύλακτα, γιατί βαθιά μέσα μας, ανεξάρτητα από την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, κρύβουμε έναν επαναστάτη και η ταινία αυτή καταφέρνει να τον ξυπνήσει με παιχνιδιάρικο και συναισθηματικά ισχυρό τρόπο. Viva la revolución!
Main Image Credits: Warner Bros.
