Τον ανακαλύψαμε στον χώρο που εργάζεται, εκεί που τα δημιουργικά του όνειρα μεταφέρονται με σχήματα και χρώματα σε καμβάδες, κεραμικά, illustrations και κάθε είδους ζωγραφικές επιφάνειες. Με ιδιαίτερη αγάπη από μικρός στην τέχνη, την αρχιτεκτονική, τη μουσική και την αισθητική γενικότερα, ο Φίλιππος Θεοδωρίδης γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου το 1978, σπούδασε ζωγραφική στο Λονδίνο και συνέχισε στη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα. Εκεί, είχε για δάσκαλο τον εικαστικό Ψυχοπαίδη, έναν άνθρωπο που του έδωσε τα φώτα του για τη συνέχεια και του άνοιξε νέους ορίζοντες στον δρόμο του. Η τέχνη, άλλωστε, είναι κάτι που το σπουδάζεις συνέχεια και το πάθος είναι που σε οδηγεί να προχωρήσεις.
Πώς εξελίσσεται η έμπνευση και ο τρόπος δουλειάς σας; Προσπαθώ να δουλεύω κάθε μέρα, ακόμα και τις γιορτές και τις αργίες. Η εξέλιξη έρχεται με τη σκληρή δουλειά, το ταλέντο δε φτάνει. Η έμπνευση μπορεί να σε βρει οπουδήποτε, παίρνεις σημειώσεις, κάνεις ένα προσχέδιο και μετά, ξεδιπλώνεις τη σκέψη στο στούντιο.
Τα έργα σας έχουν αρχιτεκτονική χροιά... Όχι μόνο. Στα έργα που κάνω τώρα μ’ ενδιαφέρει και η διακόσμηση και η ατμόσφαιρα που δημιουργεί ένας εσωτερικός χώρος ή ένα τοπίο.
Οι επιρροές του αστικού τοπίου... είναι εμφανείς στα illustrations μου, περισσότερο.
Το άγχος της δημιουργίας και της ανταπόκρισης… είναι συνεχές, διότι παύση της δημιουργίας σημαίνει θάνατος. Όπως και το άγχος της ανταπόκρισης, υπάρχει πάντα, γιατί ο καλλιτέχνης εκτίθεται και δημιουργεί τα έργα του για να τα παρουσιάσει στο κοινό, δεν τα κρατάει γυρισμένα στον τοίχο, στο στούντιό του.
Πότε νιώθετε ότι ένα έργο έχει ολοκληρωθεί; Δεν ολοκληρώνεται ποτέ, νομίζω. Παίρνεις τα ρίσκα σου και προχωράς στο επόμενο.
Τα illustrations… είναι εξίσου σημαντικά όσο και οι πίνακες. Ένας τομέας που μπερδεύεται με τη γραφιστική στην Ελλάδα. Τα αγαπώ πάρα πολύ γιατί με κρατούν σ’ επαφή με την καθημερινότητα. Δουλεύω κυρίως με παραγγελίες για έντυπα, εκδοτικούς οίκους, διαφημιστικές εταιρίες κλπ.
Η μουσική στη ζωή μου... υπάρχει, καθώς παίζω drums, έχω και μια μπάντα, τους Φούξια, και παίζουμε lounge surf. Η μουσική είναι αναγκαία στην καθημερινότητά μου. Πάντα υπάρχει ένα τραγούδι ή ένας ρυθμός μέσα στο κεφάλι μου τον οποίο χτυπάω πάνω στα γόνατά μου. Στο τραπέζι σφυρίζω, πολλές φορές, εκνευρίζοντας τους γύρω μου.
Τα νέα projects... αφορούν στο καινούριο μου eshop (www.workroomblue.com), όπου μπορεί κάποιος ν’ αγοράσει τα illustrations μου, και μια ατομική έκθεση ζωγραφικής, στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη, τον Μάιο του ’19.
Art for art’s shake ή η τέχνη για τον άνθρωπο… Η τέχνη είναι για τον άνθρωπο και υπάρχει για να τον κάνει να προβληματίζεται, να σκέφτεται, να αμφισβητεί.
Σε 10 χρόνια θα ήθελα να... ζωγραφίζω ακόμα.
Η καθημερινότητά μου… είναι δουλειά. Στο στούντιο μέχρι τις 7 το απόγευμα και μετά, ποτό ή φαγητό στο σπίτι ή έξω με φίλους.
Η Ελλάδα μου είναι... η υπερβολή της Αθήνας και το μέτρο του τοπίου, όπου δεν έχει καταπατηθεί.
Η πρώτη σας αντίδραση στις λέξεις…
Επιτυχία… να συμφιλιωθείς με τον εαυτό σου.
Ισορροπία… τη βρίσκουμε μερικές στιγμές στη ζωή μας.
Αγάπη… παιδιά
Πάθος… γυναίκα
Ρίσκο… αλκοόλ
Πολιτισμός… ισότητα
Υπέρβαση... σχέση
Στόχος... να συνεχίσω να βιοπορίζομαι από αυτό που κάνω.
Ανατροπή… τέχνη
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ GLOW 147 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2019
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΙΩΑΝΝΑ ΡΟΥΦΟΠΟΥΛΟΥ
