Το Netflix έχει αναρριχηθεί από μια αμερικανική πολυεθνική εταιρία με ειδίκευση τη διαδικτυακή διανομή ταινιών σε game changer της παγκόσμιας παραγωγής φιλμ και σειρών. Η πρώτη Netflix Original production έγινε το 2013, με τη βραβευμένη σειρά House of Cards.
Το 2016 μετρούσε 74 εκατομμύρια συνδρομητές, ενώ την επόμενη χρονιά 109,25 εκατομμύρια χρήστες παγκοσμίως. Αν και το Netflix έχει εισέλθει στις ζωές των τηλεθεατών τα τελευταία χρόνια, η ίδρυσή του έγινε το 1997 από τον Μαρκ Ράντολφ, συνιδρυτή μιας εταιρίας ηλεκτρονικών υπολογιστών και τον Ριντ Χέιστινγκς, έναν μαθηματικό. Ο κολοσσός που υφίσταται σήμερα, βασίστηκε σε μια ιδέα που προέκυψε από ένα (ευτυχές) λάθος, όταν ο Χέιστινγκς αναγκάστηκε να πληρώσει πρόστιμο 40 δολάρια επειδή ξέχασε να επιστρέψει την ταινία «Apollo 13», που είχε νοικιάσει.
Τεράστιες και συνεχείς παραγωγές, υπέρογκα ποσά και κορυφαία ονόματα του Hollywood βρίσκονται στον ίδιο ιστότοπο, μαζί με εξαίρετες επιλογές μιας κλασικής ταινιοθήκης. Το αποκορύφωμα είναι αναμφίβολα η οσκαρική ταινία Roma σε σκηνοθεσία Alfonso Cuaron. «Το Netflix κερδίζει κύρος «τοποθετώντας» τον εαυτό του στην ίδια κλίμακα με τις παραγωγές υψηλού και ποιοτικού κινηματογράφου», δήλωσε η Dana Polan, καθηγήτρια στο Τμήμα Κινηματογραφικών Σπουδών του Tisch School of Arts της Νέας Υόρκης. Κι έχει δίκιο.
Ποτέ άλλοτε μια εταιρία μαζικής παραγωγής ταινιών δεν τόλμησε να ανταγωνιστεί το υψηλό και βραβευμένο σινεμά. Να το ανταγωνιστεί και να το κερδίσει. Υπήρχε μια εποχή που όλοι οι ηθοποιοί ήθελαν να ενσαρκώσουν κάποιον υπερήρωα και να ενταχθούν στην οικογένεια της Marvel. Σήμερα, φαίνεται πως όλοι σπεύδουν να «προσηλυτιστούν» στην κουλτούρα που εκπροσωπεί το Netflix.
Από τις παταγώδεις αποτυχίες όπως το Wounds με τους Dakota Johnson και Armie Hammer –γνωστός για τον ρόλο του Oliver στο Call me by your name-, στο αξιόλογο The King με τους Timothée Chalamet και Robert Pattinson. Από τις τελευταίες προσθήκες στο δυναμικό του Netflix είναι και η Meryl Streep, που πρωταγωνιστεί στην κωμωδία The Laundromat. Πού οφείλεται, όμως, όλη αυτή η φρενίτιδα γύρω από την πλατφόρμα, αλλά και η συρροή τεράστιων ονομάτων του Hollywood;
Αναμφίβολα, όταν το Netflix προχωρά σε τόσες πολλές παραγωγές, περισσότεροι ηθοποιοί εργάζονται –και πιθανότατα με καλές απολαβές. Η πλατφόρμα άνοιξε τον δρόμο σε παρόμοιες εταιρίες, ωθώντας τες σε λήψη ρίσκων με δικές τους, ακριβές παραγωγές.
Βέβαια, δε γίνεται να μην παρατηρήσουμε ένα φαινόμενο που θέτει ερωτήματα:
Γιατί περνάμε περισσότερο χρόνο αναζητώντας ταινίες και σειρές στο Netflix από ό,τι παρακολουθώντας τες;
Ίσως λόγω πληθώρας επιλογών. Η σελίδα του Netflix όσο δελεαστική και δομημένη κι αν είναι, με κατηγορίες, υποκατηγορίες και personal recommendations, δεν παύει να είναι αχανής. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη season δημοσίευσης διαδικτυακών προϊόντων, όπως γίνεται στην τηλεόραση ή στα κανάλια που υπάρχει αναμονή από επεισόδιο σε επεισόδιο. Στο Netflix μπορείς να δεις μια ολόκληρη σεζόν την ημέρα προβολής της και την επόμενη να εμφανιστεί στο κουτάκι ενημερώσεων μια παρόμοια επιλογή ή μια νέα ταινία. Αυτή η αδιάκοπη ροή προϊόντων μπορεί καμιά φορά να μοιάζει overwhelming, δημιουργώντας ένα ατέρμονο «κυνηγητό» ανάμεσα στους τηλεθεατές και την πλατφόρμα.
Οι συνδρομητές του Netflix έχουν τη δυνατότητα να δουν τα πάντα, αλλά όχι τον χρόνο να τα παρακολουθήσουν. Όταν βέβαια, στα trailers βλέπεις ονόματα-σταθμούς του παραδοσιακού κινηματογράφου, δε γίνεται να τα αγνοήσεις. Στο σημείο αυτό, γεννάται ένα νέο ερώτημα. Μήπως το Netflix καθησυχάζεται σε ακριβές παραγωγές και casts με χλιαρά σενάρια;
Δε χρειάζεται κανείς να είναι ειδικός για να καταλήξει στο συμπέρασμα πως όσο εντυπωσιακή κι αν είναι μια ταινία, όταν το σενάριο έχει κενά και είναι αδύναμο, καταλήγει να «ρίχνει» ολόκληρο το φιλμ. Ένα αδύναμο σενάριο αντιστοιχεί σε εξίσου αδύναμες ερμηνείες, ακόμα κι αν ο ηθοποιός λέγεται Armie Hammer κι έχει προταθεί για Χρυσή Σφαίρα στο παρελθόν. Όταν, λοιπόν, το Netflix απαρτίζεται σε μεγάλο βαθμό από τέτοιες προτάσεις: εύπεπτες, με κακό σενάριο, αλλά δυνατό cast, εντείνεται το κυνηγητό με τους τηλεθεατές. Περισσότερες προτάσεις, περισσότερα ονόματα, περισσότερη αναζήτηση.
Προσωπικά μιλώντας, δε μένω συνήθως ικανοποιημένη με την πλειοψηφία των Netflix Originals ταινιών και σειρών, αλλά παραμένω «χορτάτη», λόγω της πληθώρας επιλογών που έχω στη διάθεσή μου. Αναλογιστείτε τις ώρες που πραγματικά παρακολουθείτε κάτι στο Netflix και τις ώρες που περνάτε αναζητώντας το.
Μπορεί το πρόβλημα να βρίσκεται στο γεγονός πως το Netflix είναι μια επιχείρηση και κάθε επιχείρηση στοχεύει στο κέρδος. Δεν κινείται με άξονα αισθητικά κριτήρια, αλλά με φίλτρα γρήγορης επιτυχίας –εξού και τα μεγάλα ονόματα του Hollywood σε συνδυασμό με τα αδύναμα σενάρια. Δε δίνεται η ίδια βαρύτητα στο περιεχόμενο σε σύγκριση με το «περιτύλιγμα». Αυτό, βέβαια, ούτε κακό είναι ούτε λειτουργεί ως ταμπέλα για την πλατφόρμα. Υπάρχουν εξαιρετικές παραγωγές όπως τα Roma, The King, House of Cards και Stranger Things που κρατούν το Netflix νούμερο ένα στις προτιμήσεις του κοινού.
Όταν ο τηλεθεατής υποψιάζεται πως αυτό που πρόκειται να παρακολουθήσει μπορεί να έχει οσκαρικές δυνατότητες, θα συνεχίσει το ατέρμονο ταξίδι αναζήτησης στην πλατφόρμα. Κι εκεί, ίσως, βρίσκεται το κλειδί της επιτυχίας!
