Το γεγονός, ότι η Jennifer Aniston είναι από τις πιο cool παρουσίες και μια από τις πιο «ωραίες» προσωπικότητες του Hollywood που έχει καταφέρει να κατακτήσει μια σεβαστή θέση στο podium της βιομηχανίας του θεάματος, και την ίδια στιγμή να αγαπηθεί από εκατομμύρια ανθρώπους για τις υποκριτικές τις επιδόσεις, είναι μια άποψη που μάλλον δύσκολα «κοντράρεται». Η «φευγάτη» Ρέιτσελ από τα "Φιλαράκια" (ένας ρόλος που της έδωσε το ισχυρότερο εκτόπισμα στην καριέρα της), είναι αντικειμενικά όμορφη. Και δυναμική. Και μια γυναίκα που πάντα έδινε και θα δίνει τροφή κι έμπνευση για να γραφτούν σειρές επί σειρών γύρω από το όνομα της.Είτε αυτές έχουν να κάνουν με την εμφάνιση της, είτε με τον εκάστοτε ρόλο της. Με την προσεγμένη διατροφή της, την προσωπική ζωή και τα ταξίδια της. Πάντα όμως τη χαρακτηρίζει μια ισορροπία. Τουλάχιστον όσον αφορά τη δημόσια εικόνα της. Και μια αίσθηση, ότι παρ' όλο που οι μετοχές της είναι «ανεβασμένες» και οι παπαράτσι θα την ακολουθούν σε κάθε της βήμα, υπάρχει από τη μεριά της μια «ελεγχόμενη» διάθεση για προβολή. Πρόσφατα, η Aniston άνοιξε της πόρτες της κατοικίας της στο Bel Air στο Λος Άντζελες, το οποίο αγόρασε το 2011, και φωτογραφήθηκε για τις σελίδες του περιοδικού Achitectural Digest και συγκεκριμένα για το τεύχος Μαρτίου 2018. Το εν λόγω έντυπο είναι ένα από τα πιο αναγνωρισμένα και αξιόλογα στον τομέα της εσωτερικής διακόσμησης και της αρχιτεκτονικής.Την είδαμε λοιπόν, να μας «ξεναγεί» στο εσωτερικό του σπιτιού της και να μιλά, για το πώς είναι η ζωή της εκτός πλατό, για την κρυφή επιθυμία της να γινόταν designer αλλά και την συγκατοίκηση με τον Justin Theroux με τον οποίο επένδυσαν από κοινού, προκειμένου να «χτίσουν» την ενέργεια του χώρου και να τον διακοσμήσουν. Στην πορεία, βέβαια, προέκυψε και η είδηση του χωρισμού τους. Σε κάθε περίπτωση, είναι ένας εκπληκτικός χώρος με αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον στον οποίο δεν μπορείς «εύκολα» να αντισταθείς. Χτίστηκε το 1965 και φέρει την αρχιτεκτονική σφραγίδα του A. Quincy Jones. Αν και είχε μόλις ανακαινιστεί από τον αρχιτέκτονα Frederick Fisher, όταν πέρασε στα χέρια της ηθοποιού, η ίδια φρόντισε ώστε να μπει η σφραγίδα της. Το ήθελε και τα κατάφερε περίφημα απ’ όσο προδίδουν οι φωτογραφίες. Επιμελήθηκε από την αρχή τον σχεδιασμό και έδωσε το μίνιμαλ στίγμα της. «Το σέξι είναι σημαντικό, η άνεση είναι ουσιαστική» εξηγεί, στο ερώτημα του τι την εκφράζει κι από που αντλεί έμπνευση. «Aν δεν ήμουν ηθοποιός, θα ήθελα να είμαι designer. Αγαπώ αυτή τη διαδικασία» εξομολογείται με μια ωραία ηρεμία στον δημοσιογράφο στον οποίον παραχώρησε τη συνέντευξη. «Υπάρχει κάτι σε όλο αυτό που μου τροφοδοτεί την ψυχή».

Ο vintage καναπές Jean Royère Polar Bear, οι Jacques Adnet πολυθρόνες και το Mies van der Rohe ανάκλιντρο δένουν ισορροπημένα με τις ταπετσαρίες ζωγραφισμένες στο χέρι, τα υπόλοιπα 50's έπιπλα, τις ιαπωνέζικες αντίκες και εξπρεσιονιστικά έργα τέχνης των Adolph Gottlieb, Robert Motherwell και Glenn Ligon. Στην ουσία, η ηθοποιός επένδυσε στην ατμόσφαιρα και «έπαιξε» με ένα μιξ από στοιχεία, ώστε να ισορροπήσει το νέο με το παλιό, χωρίς να αλλοιώσει στο ελάχιστο τη vintage γοητεία και την αρχοντιά του χώρου. Αγαπάει άλλωστε το ξύλο, την πέτρα και τον χαλκό. Όλα αυτά τα υλικά έχουν βάθος και ουσία. «Για τη Jennifer τα πάντα, όσο όμορφα και λαμπερά κι αν είναι, πρέπει να έχουν ζεστασιά και να αποπνέουν την αίσθηση της φιλοξενίας», εξηγεί ο interior designer Stephen Shadley, με τον οποίο συνεργάστηκε για να αποδώσει όλα όσα είχε εξαρχής στο μυαλό της. Οι εικόνες του, αρκούν για να πάρετε μια πρώτη "γεύση". Εμείς πάντως, εντυπωσιαστήκαμε!