Μία επικαιρότητα γεμάτη με αρνητισμό και τραγικές ειδήσεις. Μία επικαιρότητα γεμάτη με πόνο, με θλίψη, με σκληρές εικόνες. Ένας κόσμος που αδυνατεί να διαχειριστεί τα συναισθήματά του, ένας κόσμος που σε κάθε ευκαιρία -ή και όχι- φροντίζει να δείχνει με πολύ άσχημο τρόπο το πιο σκληρό του πρόσωπο, το λιγότερο ανθρώπινο. Το παράδειγμα του θανάτου ενός ανθρώπου στο λιμάνι του Πειραιά, είναι ενδεικτικό του τι συμβαίνει στην ανθρώπινη κοινωνία μας σήμερα, όσο κι αν προσπαθούμε όλοι μας να κάνουμε πως δε συμβαίνει τίποτα.
Πλέον, σε αυτό το σημείο που έχουμε φτάσει, η λύση δεν είναι απλά να κλείσουμε την τηλεόραση και τα social media. Η λύση δεν είναι να κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά μας σε όλα και να στρέψουμε τη ματιά μας στη... φωτεινή πλευρά της ζωής. Κάτι πρέπει να αλλάξει κι όπως φάνηκε για μία ακόμη φορά, αυτό πρέπει να γίνει πολύ-πολύ άμεσα...
Μία κοινωνία που νοσεί!
Η επικαιρότητα μιλάει από μόνη της
Οι τελευταίοι μήνες ήταν κάτι παραπάνω από σκληροί για την Ελλάδα. Είδαμε ανθρώπους, νέα παιδιά να χάνουν τη ζωή τους, ενώ έκαναν ένα τυπικό ταξίδι με το τρένο. Είδαμε έναν άνθρωπο να χάνει τη ζωή του έξω από ένα γήπεδο, επειδή κάποιοι κατάφεραν να περάσουν από πέντε διαφορετικές χώρες, για να φτάσουν στη δική μας, ενώ υπήρχε ξεκάθαρη απαγόρευση. Είδαμε φωτιές να παίρνουν ζωές και να καταστρέφουν τεράστιες εκτάσεις, αποτελώντας θέμα συζήτησης σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και τώρα, βλέπουμε από τη μία τις καταστροφικές πλημμύρες να χτυπούν αλύπητα πόλεις όπως η Καρδίτσα και ο Βόλος κι από την άλλη, έναν άνθρωπο να "φεύγει", επειδή κάποιοι αποφάσισαν να τον ρίξουν στη θάλασσα! Η ανθρώπινη ζωή δε σημαίνει απολύτως τίποτα...
Δε θα σταθώ στο ποιος/ποιοι ευθύνονται για όλα τα παραπάνω. Δεν είμαι η κατάλληλη να ρίξω ευθύνες και σίγουρα, δε με ενδιαφέρει και καθόλου να το κάνω τη δεδομένη χρονική στιγμή. Όλα αυτά τα γεγονότα, έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Το μίσος και την αδιαφορία του ενός για τον άλλον. Όσο είναι κάτι μακριά μας, δε μας επηρεάζει, ακόμη κι αν ο διπλανός μας "σβήνει" μπροστά στα μάτια μας ή χάνει το σπίτι και την περιουσία του. Δεν είναι δικό μας πρόβλημα, δε μας αγγίζει. Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα, είτε θέλουμε το δούμε, είτε όχι. Όταν βρέχει στην Εύβοια, εμείς στη Βόρεια Ελλάδα συνεχίζουμε κανονικά τις ζωές μας, όταν φλέγεται ο Έβρος, η Αθήνα συνεχίζει κανονικά τη ζωή της. Μία κοινωνία γεμάτη με σκιές, με ανθρώπους που απλά ζουν κι επιβιώνουν, ακόμη κι αν γύρω τους όλα γκρεμίζονται. Μία κοινωνία γεμάτη με πρόσωπα κενά, που εν γνώση τους κλείνουν τα μάτια σε όλα και προχωρούν, αδυνατώντας να καταλάβουν ότι είναι πολύ-πολύ πιθανό να έρθει και η δική τους σειρά.
Γιατί τόσο μίσος;
Και πάμε στο ακόμη πιο τρομακτικό δεδομένο. Εκτός από αυτούς που επιμένουν σε μία απίστευτα παθητική στάση, θεωρώντας -προφανώς- πως αν κλείσουν τα μάτια τους στην αλήθεια, θα είναι όλα πιο εύκολα και ιδεατά, υπάρχουν κι αυτοί που έχουν μπει σε έναν φαύλο κύκλο γεμάτο σκοτάδι και μίσος και δε λένε να βγουν από αυτόν. Εκφράζονται με απίστευτα σκληρό τρόπο μέσα από τα social media, καταπατούν με τεράστια ευκολία ανθρώπους και συνειδήσεις, κρίνουν σκληρά και πολύ βιαστικά τους πάντες και τα πάντα. Το Instagram κι ακόμη περισσότερο το TikTok, έχουν γεμίσει με hate comments, που η αλήθεια είναι πως στο παρελθόν ήταν πολύ-πολύ λιγότερα. Έχει χαθεί κάθε έννοια σεβασμού, η ελευθερία άποψης και γνώμης έχει πάψει να υφίσταται για αρκετούς και πλέον, ο καθένας καλείται να κάνει δεύτερες και τρίτες σκέψεις, όταν πρόκειται να τοποθετηθεί για το οτιδήποτε.
Μέχρι τώρα, θεωρούσαμε πως όλος αυτός ο θυμός και το μίσος, εκτονώνονται εκεί. Σταματούν εκεί. Για μία ακόμη φορά -ωστόσο- τα ίδια τα γεγονότα έρχονται να μας δείξουν πως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Έχει ξεπεραστεί κάθε όριο, έχει καταπατηθεί κάθε έννοια ενσυναίσθησης. Ένα κορνάρισμα στο δρόμο, μπορεί να οδηγήσει πολύ εύκολα σε έναν μοιραίο καυγά, μία διαφωνία σε μία δολοφονία. Ένας άνθρωπος με προβλήματα, ένας πολύ γλυκός άνθρωπος με μία ιδιαιτερότητα, έχοντας εξασφαλίσει την είσοδό του σε ένα πλοίο για να επιστρέψει στο σπίτι του -όχι ότι έχει καμία σημασία αυτό- είδε κάποιους άλλους... ειδικούς να τον πετούν εκτός, να τον ρίχνουν στη θάλασσα. Έχασε τη ζωή του κι αυτοί τον κοιτούσαν, χωρίς να κάνουν το παραμικρό. Θα μπορούσε να είναι σκηνικό από κάποια ταινία, από κάποιο θρίλερ ενδεχομένως, όμως όχι, είναι η πραγματικότητα, την οποία κατέγραψαν smartphones και κάπως έτσι, αποκαλύφθηκε και μπροστά μας. Αντιλαμβανόμαστε πραγματικά πόσο άγριο είναι όλο αυτό; Κι ακόμη περισσότερο, θεωρούμε ακόμα πως το κάθε περιστατικό είναι μεμονωμένο και δε συνδέεται το ένα με το άλλο; Αδυνατούμε ακόμη να καταλάβουμε ότι πάει κάτι πολύ λάθος στην κοινωνία μας;
"Από ποτέ απαξιώνουμε την ανθρώπινη ύπαρξη έτσι απλά; Δεν κοστίζει τίποτα να είμαστε άνθρωποι - και μάλλον κοστίζει τα πάντα". Όλη η αλήθεια, σε μία τόσο απλή πρόταση...
