Οι άνθρωποι που κάνουν κάτι ωραίο, καταθέτουν το είναι τους. Βάζουν την υπογραφή, το γρέζι, τα μεράκια τους. Την αλήθεια και τις γεύσεις τους. Τα κεφάλαια και τα γούστα τους. Επενδύουν χρόνο, κόπο, χρήμα, ποντάρουν σε ό,τι γνωρίζει καλύτερα ο καθένας, κι όταν αυτή η προσπάθεια δε "σκοντάφτει" στη ματαιοδοξία, το αποτέλεσμα την δικαιώνει. Δοκιμάζουν, και αν πέσουν έξω, μηδενίζουν και μπαίνουν ξανά μέσα στις κουζίνες και πίσω από τα μπαρ μέχρι να δέσει η συνταγή. Υπάρχουν στέκια στην Αθήνα που σκίζουν στο Instagram ή γίνονται talk of the town. Άλλα απ’ αυτά χάνονται κάπου στον χρόνο, άλλα αποδεικνύονται πιο ανθεκτικά, άλλα σε «περιορίζουν» στο να φας ένα σωστά εκτελεσμένο πιάτο και να πιείς ένα cocktail, αλλά ως εκεί. Δεν ξαναγυρίζεις. Άλλα πάλι γίνονται το δεύτερο σου σπίτι και σε πείθουν να επιστρέψεις. Να δοκιμάσεις. Να βρεθείς με καλή παρέα. Ή και μόνος. Όταν ένα μαγαζί είναι καλοστημένο, λειτουργεί καλά και ο μονός αριθμός. Πίνεις έναν καλό καφέ, ευχαριστιέσαι να χαζεύεις αθόρυβα, κάνεις «άνω κάτω» το μενού. 

Σίγουρα όμως τίποτα δεν είναι τυχαίο και κανείς δεν επιβιώνει, όταν δε γίνεται σοβαρή προσπάθεια. Η τράπουλα πλέον έχει ανακατευτεί. Υπάρχει γνώση, υπάρχει ζύμωση με concept και εξτραβακάντζες του εξωτερικού που διαμορφώνουν τις τάσεις. Και ένας εκδημοκρατισμός στη γαστρονομία και το κεφάλαιο fine drinking. Ο ανταγωνισμός από την άλλη, είναι σημαντικός «παίκτης». Και είναι ωραίο που υπάρχει. Η Αθηναϊκή όμως σκηνή, είναι καλοδουλεμένη και συνεχώς εξελίσσει το αποτύπωμα της, γιατί υπάρχει κόσμος που φροντίζει γι' αυτό.

Κάνοντας μια «κάθοδο» από τη Θεσσαλονίκη, σχεδιάσαμε ένα ωραίο πέρασμα σε ορισμένους ετερόκλητους χώρους που συστήθηκαν στο κοινο τους τελευταίους μήνες, και που όλοι τους έχουν κάποια κοινά σημεία να επιδείξουν: αξιόλογη κουζίνα, εξαιρετικές ετικέτες, υποδειγματικό σέρβις, ιδιαίτερο design και πολλούς ανθρώπους που δουλεύουν, όταν κλείνουν οι πόρτες, για να μπορούμε να απολαμβάνουμε όλα αυτά τα ωραία που σερβίρουν. Τεχνικά και νοητά. Για να μην σας υπερφορτώσουμε με πληροφορία, θα κάνουμε μια πρώτη «στάση» σε τέσσερα απ’ αυτά και σύντομα ακολουθεί η συνέχεια.

Upper

Η διαδρομή ξεκίνησε με καλό καφέ και ωραία θέα στο Upper, στην Όθωνος 10, στο Σύνταγμα. Ένα στέκι που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι speakeasy προορισμός και που, όσα χιλιόμετρα κι αν είχα περπατήσει στο τετράγωνο, δε θα φανταζόμουν ποτέ ότι θα μπορούσε να υπάρχει στο συγκεκριμένο σημείο. Για να φτάσετε στο κατώφλι του θα περάσετε πρώτα από μια στοά, που έχει την είσοδο της στην Όθωνος. Θα περπατήσετε ως το βάθος της. Μην τα παρατήσετε, είστε στο σωστό σημείο. Κάπου εκεί θα δείτε μια είσοδο. Περάστε την και συνεχίστε ανεβαίνοντας στον πρώτο όροφο.

Στο προκείμενο: Εδώ, κυριαρχεί μια γοητεία μεσαιωνική. «Κάτι» το μυστηριακό στην ατμόσφαιρα. Μια ελιτίστικη αρχοντιά και μια στόφα αστική που δεν «πάει» σε όλους. Αν όμως το επισκεφτείτε, θα καταλάβετε περί τίνος πρόκειται. Είναι ίσως οι τοιχογραφίες ή οι πίνακες που δίνουν το εκτόπισμα, οι ακατέργαστες επιφάνειες που υπογράφουν μια δόση φθαρμένης πολυτέλειας, χωρίς να γυρίζουν την πλάτη στο dna του κτιρίου, ο ελεγχόμενος φωτισμός, οι πολυέλαιοι, τα vintage σερβίτσια, το πιάνο-αντίκα, κι αυτά τα έπιπλα, που όπως μου εξήγησε ο ιδιοκτήτης, συγκεντρώθηκαν με προσοχή από τον μη κερδοσκοπικό σύλλογο ΡΕΤΟ (μια ένωση από πρώην χρήστες οι οποίοι μέσα από τη συλλογή παλιών αντικειμένων επανεντάσσονται δημιουργικά στο σύνολο). Είναι όλα μαζί που κάνουν τη διαφορά.Όπως και να ‘χει, δεν το χαρακτηρίζεις κλασικό μπαρ-καφέ, ούτε εστιατόριο. Παρ' όλο που θα δοκιμάσετε εξαιρετικά κρασιά πλάι σε καλοστημένες παλέτες με τυριά και αλλαντικά, κλασικά spirits ή ψαγμένα κοκτέιλ, όπως «Της Εύας το μήλο», το «Παραμύθι» και το “Upper Oldfashioned”. Επίσης, θα εκτιμήσετε το καλομαγειρεμένο light lunch τους, το μιξ σερί από προσεγμένα πιάτα ημέρας και τα vegan/vegeterian snack-τύπου τορτίγια με χούμους από ταχίνι ολικής άλεσης ή αυτή τη χειροποίητή πεντανόστιμη, τραγανή, μανιταρόπιτα. Αλλά και το burger λαχανικών τους, τις βελουτέ σούπες σε διάφορες εκδοχές και τις green σαλάτες. Προσωπικά, είπα υπεύθυνα το ναι σε μια γενναιόδωρη μερίδα από φρέσκες παραρδέλες λαχανικών που είχαν «ποτίσει» και είχαν πάρει μια ωραία γεύση, πλάι στo κολοκύθι, το δροσερό αγγουράκι, το σέλερι και τη βινεγκρέτ αντζούγιας.Σε κάθε περίπτωση, το project είναι φιλόδοξο γι' αυτό δεν περιορίζεσαι σε ταμπέλες που έχουν να κάνουν με την κουζίνα ή την μπάρα του. Ως χώρος, λειτουργεί από νωρίς το πρωί ως αργά το βράδυ. Οι Κυριακές του είναι αφιερωμένες σε Jam Sessions με μια σταθερή μπάντα που δίνει το παρόν, ενώ μπορεί κάλλιστα να δείτε εξαιρετικά ταλαντούχα παιδιά από διάσπαρτα Αθηναϊκά μουσικά σχολεία-ωδεία να «παίρνουν» τον λόγο και να επιδίδονται σε μουσικά κρεσέντο. Ωραίο «μπέρδεμα». Δεν το συναντάς συχνά. Μπορεί πάλι να πετύχετε στον χώρο κάποια παρουσίαση βιβλίου ή κάποιο άλλο εικαστικό δρώμενο που σίγουρα θα έχει ενδιαφέρον, ακόμη και γυρίσματα κάποιας φωτογράφισης, οπότε…να είστε προετοιμασμένοι. Ο χώρος έχει πολλά να δώσει.

Frankie

Στην καρδιά της Σκουφά, στο νούμερο 42, υπάρχει ένα εξαιρετικά «ρετουσαρισμένο», διώροφο νεοκλασικό με ιστορία που μετρά από το 1930. Εδώ, έχει στηθεί, το Frankie, το νέο «παιδί» του επιχειρηματία Δημήτρη Χριστοφορίδη και του σεφ και συνιδιοκτήτη Χρήστου Αθανασιάδη, το οποίο έχει ενταχθεί δυναμικά στην οικογένεια των Nice n’ Easy. «Συναντήθηκαν δύο αλέγκροι άνθρωποι και σωστοί επαγγελματίες που έχουν γράψει χιλιόμετρα στον χώρο, και έχουν αφήσει ήδη το αποτύπωμα τους σε Αθήνα και Μύκονο, για να παντρέψουν τα μεράκια τους. Κάπως έτσι, αποφάσισαν να στήσουν ένα υποδειγματικό στέκι, με ιταλική στόφα και μια κουζίνα που πατάει γερά στις γαστρονομικές ρίζες της Κεντρικής Ιταλίας. Για το μενού «ευθύνεται» ο Χρήστος Αθανασιάδης και για την εκτέλεση του, ο εξειδικευμένος στην ιταλική κουζίνα Παναγιώτης Μωυσής». Αυτή θα μπορούσε να είναι μια εφημεριδίστικη-εκτεταμένη λεζάντα για το Frankie. Χωρίς υπερβολές. Όσο για το όνομα του, ρωτήστε τους για τη λατρεία τους στον Frank Sinatra και θα καταλάβετε.Εδώ, οι πρώτες δόσεις ιταλικής παράδοσης «φωτογραφίζονται» μέσα από τον ξυλόφουρνο που έχει φτιαχτεί στο ισόγειο. Ωραία δουλειά! Θα δείτε να φουρνίζονται οι πίτσες κι αυτό το αμαρτωλό ψωμάκι που θα σας σερβίρουν πλάι σε γλυκό πελτέ λιαστής ντομάτας και ελιές, ενώ από την τζαμαρία της ανοιχτής κουζίνας στο δεύτερο επίπεδο, θα δείτε σε πρώτο πλάνο, πως φτιάχνονται από το μηδέν τα φρέσκα ζυμαρικά. Η ατμόσφαιρα έχει κάτι νοσταλγικό. Μπλέκονται ρουστίκ και vintage στοιχεία, μπόλικες δόσεις από πράσινο, ιδιαίτερα μάρμαρα, και contemporary πινελιές, χωρίς όμως κραυγαλαίες δόσεις που σε πνίγουν. Είχαμε πάρει μια πρώτη "γεύση" κάνοντας scroll στη σελίδα τους στο instagram, οπότε μια πρώτη εικόνα υπήρχε. Όταν όμως είδαμε τον χώρο από κοντά συνειδητοποιήσαμε πως όντως η αρχιτεκτόνισσα Δήμητρα Κορομπίλη και ο designer Σπύρος Κοντάκης φρόντισαν για όλα αυτά πολύ καλά.Γαστρονομικά, η  κουλτούρα του το θέλει να μένει πιστό στην farm-to table φιλοσοφία με την οποία μας συστήθηκαν όλα τα μαγαζιά του ομίλου και οι τιμές του είναι εξίσου συνεπείς. Στο μενού «παρελαύνουν» ιταλικά snacks, antipasti, όπως αυτή η βουτυράτη burrata με τη δροσερή ντομάτα, την κόκκινη ρόκα και το κοκουνάρι, φρέσκα χειροποίητα ζυμαρικά με βιολογικό αλεύρι και αυγά, πιάτα ημέρας, κρεατικά, πίτσες με προζύμι και βιολογικό αλεύρι. Κι από την άλλη, οι gluten free και lactose free επιλογές ή τα πιάτα που είναι χαμηλά σε θερμίδες, ανεβάζουν το πρόσημο και δίνουν μια σοβαρή εναλλακτική σε πολλούς ανθρώπους. Ό,τι και να πω για το μενού, μάλλον θα είναι λίγο και θα σας αποσυντονίσω, οπότε ετοιμαστείτε για μια γερή «απόβαση» σε ιταλικά εδάφη, και μη φύγετε, αν δεν ενδώσετε σε Pizza-Caprese με μοτσαρέλα Buffala και τραγανά, cherry ντοματίνια, σε ένα φιλέτο μόσχου με gnocchi πατάτας και τραγανό kale ή στο ιντριγκαδόρικο Nino bergese με μανιτάρια πορτσίνι και κρασί. Έπος!

Brunello

Σε σχετικά κοντινή απόσταση, στη Λουκιανού 21 στο Κολωνάκι, έχει στηθεί ένα εξίσου προσεγμένο, ντελικάτο στέκι, το Brunello, με ιταλικό «γρέζι», τοσκανέζικο ταπεραμέντο, μια κάρτα μενού με μεσογειακές ρίζες και έντονες επιρροές από τη γείτονα χώρα την οποία υπογράφει ο Μιχάλης Νουρλόγλου και εκτελεί άψογα ο Θάνος Ζαμπούνης, αλλά και μια διευρυμένη wine list. Με μια διαγώνια ανάγνωση, θα διαπιστώσετε ότι η λίστα κρασιών του «ποντάρει» επάξια σε μια power elite από διεθνείς ετικέτες (με ιταλική καταγωγή-στον πυρήνα τους) πλάι στις οποίες μπορείτε να ελέγξετε την επίσημη βαθμολογία τους. Σε περίπτωση που σας ενδιαφέρει, ανά τακτά χρονικά διαστήματα οι Έλληνες οινοποιοί έχουν την τιμητική τους, και οι προτάσεις ανακυκλώνονται, ενώ συνολικά οι ετικέτες είναι γύρω στις 85, μαζί με τις σαμπάνιες και τα γλυκά κρασιά. Μπορείτε να επιλέξετε ένα ποτήρι, ή να ζητήσετε από τον σομελιέ να σας κατευθύνει, ανάλογα με το ύφος των πιάτων που θα δοκιμάσετε, ή τις αδυναμίες σας στις γεύσεις. Ευελιξία υπάρχει.Έχει προνοήσει άλλωστε, γι' αυτό και οι περισσότερες φιάλες ανοίγονται με τη γνωστή «χειρουργική» βελόνα και τη μέθοδο coravin. Το μόνο που χρειάζεται είναι ανοιχτό μυαλό και ωραία διάθεση.

Για να επιστρέψουμε στα περί ταυτότητας, προφανώς το Brunello είναι bistro, θα πιείτε όμως και προσεγμένο εσπρέσο αν το επισκεφτείτε νωρίς το πρωί ή aperitivo το απόγευμα, και θα ενδώσετε στα αφράτα panini του, τα οποία διατίθεται σε δύο μεγέθη (regular και half). Η γέμιση ποικίλει και μπορεί να έχει στη βάση της καπνιστή γαλοπούλα, pancetta, προσούτο, μπρεσάολα ή παστράμι, αλλά και άλλες επιλογές που προσφέρει το μενού. Για τη συνέχεια αξίζει μια δοκιμή στη δροσερή πράσινη σαλάτα με ρόδι, που αφήνει μια ωραία γλύκα, κρέμα άνιθου που ανεβάζει την ένταση, φαγόπυρο και βαλσάμικο στο τελείωμα, ενώ οι παραλλαγές σε pizzeti είναι σκέτη αμαρτία. Στα κυρίως, τη σκυτάλη παίρνει το "πικάντικο" carpaccio μοσχαριού με πεκορίνο και εσαλότ που του δίνουν σπιρτάδα και ένταση, το βιολογικό, τρυφερό φιλέτο κοτόπουλο και μια ζουμερή ταλιάτα rib eye με φρέσκο κρεμμυδάκι, πέρλες ντομάτας και..στρατσιατέλα. 

Woo WooΕδώ περνάμε σε άλλη φιλοσοφία. Εξίσου ιδιαίτερος χώρος, που έκανε είσοδο μόλις πριν λίγο καιρό και τον εντοπίσαμε στη διασταύρωση των οδών Πλουτάρχου και Πατριάρχου Ιωακείμ. Είχαμε διαβάσει, ότι πρόκειται για το PAN –ASIAN σποτ των Γιάννη Μωράκη και Τάκη Διδασκάλου στην καρδιά του Κολωνακίου, που πήρε γρήγορα εκτόπισμα και έγινε talk of the town και πράγματι, οι περιγραφές άξιζαν τη δοκιμή. Εδώ, το σκηνικό μεταδίδει απωανατολίτικα vibes και σκηνοθετεί «κάτι» από άγρια φύση. Σε πρώτο πλάνο, το μάτι σας θα πέσει ψηλά στην επιβλητική οροφή με τα ασύμμετρα φωτιζόμενα bamboo και τις κατασκευές που μιμούνται τη μορφολογία «κορμών» δέντρου και παρεμβάλλονται παιχνιδιάρικα ανάμεσα στους καναπέδες. Οι εικόνες μπορεί να σας είναι οικείες, γιατί εδώ και καιρό σαρώνουν στα social media. Η εμπειρία όμως του να επισκεφτείς ο ίδιος τον χώρο δε συγκρίνεται με καμία φωτογραφία ή περιγραφή.Στην κουζίνα, την οποία εκτελεί άψογα ο Σεφ Σταμάτης Σκριάπας (Inbi, Kiku), την τιμητική τους έχουν οι παραδοσιακές, αυθεντικές ασιατικές τεχνικές και τα πιάτα με ξεκάθαρο πρόσημο, όπως τα bao buns με καραµελωµένη χοιρινή πανσέτα, τα χειροποίητα ντάµπλινγκ, τα παϊδάκια αρνιού σε Korean-style σως, το Black angus rib-eye µε πόνζου σως, αλλά και τα νουντλς µε µοσχάρι, σως στρειδιού και πιπέρι σετσουάν. Δυνατός παίκτης στις γεύσεις είναι τα μπαχάρια, τα βότανα και τα φρέσκα υλικά. Κάποια εισάγονται από την Ασία για ευνόητους λόγους, ενώ στο podium ανεβαίνουν οι γαστρονομικές παραδόσεις της Κίνας, της Ιαπωνίας, της Κορέας και της Ταϊλάνδης, στη new age εκδοχή τους. Ως προς την κουλτούρα του, το Woo Woo ποντάρει στο σερβίρισμα με επίκεντρο τη family style νοοτροπία, ενώ στη μπάρα του, ο Σπύρος Κερκύρας έχει υπογράψει ένα σερί από signature cocktails.