Πριν από οκτώ χρόνια ο David Maupin και ο Stefano Tonchi ξεκίνησαν να αναζητούν ένα μεγαλύτερο διαμέρισμα. Οι φίλοι και οι συνάδελφοί τους εκτιμούσαν ότι θα έπρεπε να «προσγειωθούν» σε ένα από τα πιο λαμπερά κτίρια του Μανχάταν που είναι διάσημα για το σχεδιασμό τους, δεδομένης και της θέσης του ζευγαριού στους κόσμους της τέχνης και της μόδας: o Maupin ως συνιδρυτής της γκαλερί Lehmann Maupin και ο Tonchi ως συντάκτης του περιοδικού W. Πράγματι, μετακόμισαν στο U.N. Plaza στη Νέα Υόρκη, έναν φάρο του μοντερνισμού στο East River.
Τελικά, όμως, επέλεξαν το σπίτι που βλέπετε, αφού αποτέλεσε το τέλειο σημείο, για να εναποθέσουν τις φρέσκες ιδέες τους πάνω στη διακόσμηση. Φυσικά όχι μόνοι τους. Κάλεσαν την αρχιτέκτονα Annella Selldorf για να συνεργαστεί μαζί τους (και η Selldorf έφερε με τη σειρά της τον αρχιτέκτονα Matthew Schnepf, πρώην συνεργάτη της επιχείρησής της). Η αυστηρότητα και η κομψότητα που χαρακτηρίζουν το έργο της Selldorf απέχουν πολύ από την πρώτη εντύπωση που παίρνει κανείς στο λόμπι του διαμερίσματος, που είναι πιο παιχνιδιάρικο και πολύχρωμο.
Από το 1885, όταν και χτίστηκε, το διαμέρισμα του Maupin και του Tonchi είχε αλλάξει χέρια μόνο τρεις φορές και πολλά από τα αρχικά χαρακτηριστικά ήταν ακόμα άθικτα. Με τη Selldorf, λοιπόν, συμφώνησαν να αφήσουν τα art & crafts στοιχεία: παράθυρα από μολυβδόφυλλο, γεωμετρικά τετράγωνα πάνω από τις πόρτες, σκαλισμένα καλούπια, κεραμικά πλακάκια γύρω από το τζάκι. Αποκατέστησαν το παρκέ και διατήρησαν την ψηλή οροφή στο σαλόνι. Για τον αρχιτέκτονα, το διαμέρισμα τους υποχρέωσε να ισορροπήσουν όσα ήθελαν να δημιουργήσουν με την αξία των όσων ήδη υπήρχαν εκεί από τους προηγούμενους ενοίκους.
Ενώ άλλοι κάτοικοι είχαν αντλήσει τα διακοσμητικά τους στοιχεία από τις αναφορές της εποχής που χτίστηκε το κτίριο, εξοπλίζοντας τα διαμερίσματά τους με ταπετσαρίες τύπου William Morris και λαμπτήρες γυαλιού, οι τρεις φίλοι, το ζευγάρι και η αρχιτέκτονας επέλεξαν μια διαφορετική διαδρομή. «Ο χώρος είναι παραδοσιακός», λέει ο Tonchi, «αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι και συντηρητικός».
Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι λευκοί και βρίσκονταν σε σιωπηλή «συζήτηση» με τα έπιπλα και τα φωτιστικά. Τα περισσότερα έργα προέρχονται από καλλιτέχνες της γκαλερί του Maupin. Στο σαλόνι δεσπόζει ένας πίνακας ζωγραφικής του David Salle, χρησιμοποιώντας ένα θεατρικό σκηνικό από μια όπερα του 18ου αιώνα, με τις σκιές και τα περιγράμματα να φέρουν ζωντανές αποχρώσεις. Στην τραπεζαρία υπάρχουν δύο μεγάλα τετράγωνα τραπέζια Selldorf που καλύπτονται με mirrored glass, για να δημιουργήσουν την απαραίτητη φωτεινότητα και να αντικατοπτρίζουν το ειδικό installation της Teresita Fernández.
Τα έπιπλα είναι ως επί το πλείστον μοντέρνα στις γραμμές τους, αλλά, όπως σημειώνει η Tonchi, «τα χρώματα είναι λίγο μακριά από το ύφος του σπιτιού» - πράσινο, πορτοκαλί και τουρκουάζ που αντλούνται από το κεραμίδι που υπάρχει γύρω από τα τζάκια. Μερικά κομμάτια είναι custom-made, ενώ άλλα προέρχονται από τη Vica, την εταιρία που η Selldorf ξεκίνησε το 2004, προκειμένου να πουλήσει τα έπιπλα που δημιουργούσε.
Ως πελάτες, όπως αναφέρει η Selldorf, «οι Tonchi και Maupin είναι σαν οικογένειά μου. Δεν υπήρχαν διαφορές απόψεων. Είχαμε αυτή τη σπάνια σχέση, ξεκινώντας από τις ιδέες του άλλου». Δεν μοιράζονταν δηλαδή μόνο ένα πλαίσιο αναφοράς που καλύπτει τη σύγχρονη τέχνη και τον μεσαιωνικό ιταλικό σχεδιασμό, αλλά και ορισμένες εμμονές δικές τους που ήθελαν να εντάξουν στη διακόσμηση -όπως το έργο του Gio Ponti, το βενετσιάνικο γυαλί του Seguso, του Venini και του Carlo Moretti.
Στον επάνω όροφο βρίσκονται και οι πιο ιδιωτικές αίθουσες: ένα κλασικό μαύρο δωμάτιο «ντυμένο» με αρκετά ντουλάπια, για να μπορεί να φιλοξενήσει τη μεγάλη ντουλάπα ενός βετεράνου της μόδας, η εντυπωσιακή κρεβατοκάμαρα με τον δερμάτινο τοίχο και το κάλυμμα κρεβατιού, που ανακάλυψε ο Tonchi, όταν ο Giambattista Valli το χρησιμοποίησε στο couture show του για ένα εντυπωσιακό φόρεμα. Είναι όλα εκπληκτικά και κάθε γωνιά του σπιτιού αριστοτεχνικά διακοσμημένη.
Πηγή: Architectural Digest
