Το αρχιτεκτονικό γραφείο Gkotsis Serafimidou architects σχεδίασε τη συγκεκριμένη κατοικία στο Μαρμάρι της Εύβοιας, ανακατασκευάζοντας το πέτρινο κτίριο, που προϋπήρχε στο κτήμα, με σεβασμό στην αρχική του δομή, προσθέτοντας, ταυτόχρονα, μια προέκταση του χώρου κατοίκησης που οργανώνεται ως ένα λευκό κουτί το οποίο «προσγειώνεται» στο περιβάλλον βραχώδες τοπίο σαν ένα ξένο αντικείμενο που ισορροπεί πάνω από τη θάλασσα, στο πιο απότομο σημείο του οικοπέδου, δημιουργώντας μία χαρακτηριστική αιώρηση του όγκου του. 

Η ιστορία του κτιρίου εκτυλίσσεται σε ένα βραχώδες και έντονα επικλινές οικόπεδο, με θέα στο Νότιο Ευβοϊκό. Το πέτρινο κτίριο που προϋπάρχει στο κτήμα και οι τοίχοι που το περιβάλλουν, στέκουν σχεδόν σαν απολιθώματα, που συνυπάρχουν με το φυσικό τοπίο. 

Tο πέτρινο υφιστάμενο κτίσμα ανακατασκευάζεται με σεβασμό στην αρχική του δομή, διατηρώντας τις ξύλινες οροφές και την αρμολόγηση των τοίχων, δίνοντας έμφαση στο ανάγλυφο ενώ τροποποιούνται τα υφιστάμενα ανοίγματα, με σκοπό να υποδεχτούν τις νέες λειτουργίες των
χώρων.

Η εσωτερικότητα του κτίσματος και τα μικρά ανοίγματα αυτό-προσδιορίζουν το υφιστάμενο κτίσμα ως τον ιδιωτικό χώρο και, σε συνέχεια αυτού, χώροι υπνοδωματίων και ιδιωτικών λουτρών εντάσσονται σε αυτό. O διάκοσμός του χαρακτηρίζεται από μια μίνιμαλ αισθητική που συνδυάζεται με τον περιβάλλοντα χώρο και φροντίζει να ικανοποιεί τις επιθυμίες των ιδιοκτητών του. Το λευκό χρώμα και η γήινη μοναδικότητα του ξύλου κυριαρχεί επίσης στο εσωτερικό.

Παράλληλα, σχεδιάστηκε εκ νέου ένα λευκό κουτί, που σχεδόν σαν ξένο αντικείμενο προστίθεται στο τοπίο και ισορροπεί στη μία άκρη, στο πιο απότομο σημείο του οικοπέδου, δημιουργώντας μία χαρακτηριστική αιώρηση.

Μέσα του φιλοξενεί όλες τις καθημερινές λειτουργίες διημέρευσης, το καθιστικό, την τραπεζαρία και την κουζίνα σε ένα ενιαίο χώρο, ο οποίος ορίζεται εσωτερικά μέσω των τριών μεγάλων ανοιγμάτων.

Τα τρία ανοίγματα, αυστηρά τοποθετημένα, καδράρουν τη θάλασσα και το βουνό, με μεγαλύτερη έμφαση στον οικισμό, που καταλήγει στο πιο δραστήριο σκηνικό του τόπου, το λιμάνι. Η πρόσβαση, αλλά και η σύνδεση μεταξύ παλαιού και νέου κτίσματος ορίζεται από ένα συνδετήριο γυάλινο και μεταλλικό λαιμό, ο οποίος παίζει τον ρόλο μιας ουδέτερης ζώνης, που σκοπός της είναι η σύνδεση υφιστάμενου-νέου να παραμένει σχεδόν αόρατη. 

Το τοπίο έμεινε σχεδόν ανέγγιχτο, με μοναδικές επεμβάσεις τους πέτρινους χαμηλούς τοίχους που δημιουργούν εσωτερικά μονοπάτια και λειτουργούν κυρίως ως σύστημα κίνησης στο κτήμα, με ευρύτερο σκοπό να διατηρηθεί η υφιστάμενη τοπογραφία.

Ανακαλύψτε περισσότερες φωτογραφίες στη gallery!

Φωτογραφία: Γιώργος Μεσσαριτάκης