Tο Unplanned Domestic Prototype διερευνά τις δυνατότητες μετασχηματισμού ενός διαμερίσματος 60 m² σε ένα κτίριο που κατασκευάστηκε το 1966, ως μέρος του μεταπολεμικού σχεδίου σταθεροποίησης της Ισπανίας το 1959. Αυτό το σχέδιο έδινε προτεραιότητα σε ελάχιστες κατοικίες για τη βελτιστοποίηση της «αποτελεσματικότητας», τηρώντας τις ανάγκες μιας οικογένειας. Αυτά τα διαμερίσματα, που χαρακτηρίζονται από άκαμπτους, σταθερούς χώρους, αντανακλούσαν τα ιδανικά της εποχής, αλλά ο σχεδιασμός είναι πλέον περιοριστικός στο πλαίσιο των σύγχρονων οικιακών απαιτήσεις.
Σε απάντηση, το Unplanned Domestic Prototype αμφισβητεί αυτές τις τυποποιημένες αρχές κι επαναπροσδιορίζει πώς μπορούν να εξελιχθούν οι χώροι διαβίωσης στον 21ο αιώνα. Το έργο μετατρέπει το διαμέρισμα σε ένα ευέλικτο, πολυλειτουργικό περιβάλλον, προσαρμόσιμο στις μεταβαλλόμενες ανάγκες της σύγχρονης ζωής. Αντί να αποτελεί συνέχεια της φύσης και του τοπίου γύρω του αλλά και τον αρχικό σκελετό του, ενσωματώνει αρχιτεκτονικές δυνατότητες που αναδεικνύουν τις ποικίλες κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, τις τοπικές παραδόσεις και τη ρευστότητα της σύγχρονης οικιακής φύσης. Αυτή η προσέγγιση υποστηρίζει περιβάλλοντα που μπορούν να εξελιχθούν με την πάροδο του χρόνου, ενισχύοντας την πλουραλιστική συνύπαρξη.
Βασική παρέμβαση στο έργο είναι ένας κεραμικός τοίχος, σχεδιασμένος σε μια καμπύλη 175 μοιρών. Αυτός ο τοίχος διαταράσσει την αρχική άκαμπτη διάταξη και λειτουργεί τόσο ως χωροταξικό μέσο όσο και ως μια υλική δήλωση που έχει βαθιά απήχηση στις τοπικές παραδόσεις. Επαναπροσδιορίζει τις συμβάσεις οικιακής αποθήκευσης, ενσωματώνοντας ντουλάπια, ράφια και είδη μπάνιου, μεγιστοποιώντας τη χρήση του διαθέσιμου χώρου. Οι επιφάνειες από καθρέφτη ενισχύουν περαιτέρω την αίσθηση ενός open-air χώρου και τη ρευστότητα του διαμερίσματος.
Ένα ιδιόμορφο πλακάκι από το San Sebastián είναι ένα άλλο καθοριστικό χαρακτηριστικό του έργου. Αυτό το υλικό, βαθιά συνδεδεμένο με το τοπικό γεωλογικό και πολιτιστικό πλαίσιο, παρέχει μια απτική και οπτική σύνδεση με το γύρω τοπίο. Αντί να χρησιμοποιεί εισαγόμενα υλικά όπως το μάρμαρο, το έργο αναδεικνύει αυτήν την τοπική πέτρα, που διαμορφώνεται με τοπικές μεθόδους εξόρυξης, σε κεντρικό στοιχείο σχεδιασμού. Η ακατέργαστη υφή του δημιουργεί έξτρα ενδιαφέρον, ενώ τα ορατά στρώματα της πέτρας χρησιμεύουν επίσης ως φυσική υπενθύμιση της τοπικής γης και της γεωλογικής της ιστορίας.
Το έργο αγκαλιάζει περαιτέρω το περιβάλλον ενσωματώνοντας τοπικά, ευέλικτα σχεδιαστικά στοιχεία. Ένα kitchen island ρυθμιζόμενου ύψους κατασκευασμένο από επαναχρησιμοποιημένο εθνικό γρανίτη και υλικά από τοπικά εργαστήρια ξυλουργικής ενισχύει την προσαρμοστικότητα εντός του χώρου. Αυτά τα στοιχεία μπορούν να μετακινηθούν για να φιλοξενήσουν διάφορες κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, ενισχύοντας τη συνεργασία. Πρόσθετα υλικά, όπως επαναχρησιμοποιημένες ρίζες δέντρων για σκαμπό, ανακυκλωμένοι σωλήνες αλουμινίου από τοπικό εστιατόριο για καρέκλες και χαλύβδινα ξυλουργεία από κοντινές μεταλλουργικές βιομηχανίες, τονίζουν περαιτέρω τη δέσμευση του έργου για βιωσιμότητα.
Τελικά, το έργο ανταποκρίνεται στις σύγχρονες προκλήσεις στέγασης, προσφέροντας ένα εντυπωσιακό όραμα για μια ευέλικτη κατοικία. Μέσω της εστίασής του στα τοπικά υλικά και τις ιστορικές τους αφηγήσεις, το αρχιτεκτονικό έργο καλεί σε προβληματισμό σχετικά με τις πολιτικές, οικονομικές και περιβαλλοντικές δυνάμεις που διαμορφώνουν το δομημένο περιβάλλον μας.
