Στο Παρίσι δεν περνάει απαρατήρητη. Είναι η δεύτερη πιο εντυπωσιακή εκκλησία μετά τον καθεδρικό ναό της Notre Dame. Όσοι γνωρίζουν το υπέροχο Saint-Sulpice, ένα παρεκκλήσι ζωγραφισμένο από τον Delacroix, ξέρουν ότι στεγάζει ένα αρχαίο ηλιακό ρολόι ορείχαλκου, μέρος ενός επιστημονικού οργάνου του 18ου αιώνα που έγινε με τη συνεργασία των πρώτων αστρονόμων των Παρισίων, οι οποίοι το χρησιμοποίησαν για να υπολογίσουν την τροχιά της Γης. Στο γνωστό μυθιστόρημα, ο κώδικας Da Vinci του Dan Brown, αυτό το παρεκκλήσι βαφτίστηκε ως «Linea della Rosa» και η ιστορία θα μπορούσε να συνεχιστεί μέχρι να φτάσει στα δωμάτια ενός διαμερίσματος που βρίσκεται ακριβώς δίπλα.

Το στούντιο Marcante-Testa στο Τορίνο ιδρύθηκε το 2014 από τους Andrea Marcante και Adelaide Testa. Για το T-The New York Times Style Magazine είναι «ένα από τα πιο πρωτοποριακά στούντιο στο ιταλικό πανόραμα». Το σπίτι φυσικά κοιτάζει την εκκλησία Saint-Sulpice χρησιμοποιώντας ένα παιχνίδι αφηρημένων αναφορών. «Όταν ο διευθυντής έργου Ashley Maddox μας έφερε σε επαφή με τον ιδιοκτήτη αυτού του διαμερίσματος ξεκινήσαμε να σκεφτόμαστε ποιες ήταν οι πιθανές συνδέσεις με το περιβάλλον. Κάνουμε αυτή την έρευνα για όλα τα έργα γιατί μας επιτρέπει να βρούμε πνευματικούς δεσμούς και να δουλέψουμε σε ένα πλαίσιο», επιβεβαιώνει ο Andrea Marcante.

Τα χρόνια αυτά η παρισινή αρχιτεκτονική σκηνή ήταν ένα αυθεντικό «εργοτάξιο» ανοιχτό στα πιο τολμηρά πειράματα. Αυτό αποδεικνύεται από το Tour Montparnasse και το Center Georges Pompidou. «Όταν αποφασίσαμε να καλύψουμε τους τοίχους με πηλό σκεφτήκαμε γι 'αυτόν. Το διαμέρισμα δηλαδή ανήκει στον Pascal Revert, επικεφαλής της γκαλερί του Λονδίνου 50 Golborne, που είναι αφιερωμένη στη σύγχρονη αφρικανική τέχνη και το design. Ως μια πραγματική παριζιάνικη βάση για πειραματισμό κι έκθεση των αναδυόμενων καλλιτεχνών, το διαμέρισμα δεν πρέπει να φοβάται την πρώτη αλλαγή...

Στην ομιλία του στο Saint-Sulpice, ο Revert έντυσε τους τοίχους ολόκληρου του σπιτιού με έργα της Αφρικής και της Καραϊβικής: «Το σπίτι αυτό γεννήθηκε ήδη στο χαρτί με διπλό σκοπό», συνεχίζει ο Andrea Marcante, λέγοντας ότι ήταν επίσης χώρος για την παρουσίαση των έργων της γκαλερί στους παρισινούς συλλέκτες». Μόλις απελευθερωθούν οι τοίχοι, τα δωμάτια μιλούν για το πάθος του στούντιο με έδρα το Τορίνο για το interior design.

«Θελήσαμε να μεγιστοποιήσουμε τον χώρο. Από την άλλη πλευρά, τα έπιπλα είναι εκεί για να παραμείνουν, -τουλάχιστον αυτά που κατασκευάστηκαν στην Ιταλία-, ώστε να δομηθούν οι χώροι και να χωριστεί, για παράδειγμα, η γωνιά των γραφείων από τη γωνιά του υπνοδωματίου στο μεγάλο υπνοδωμάτιο. Όπως εξηγεί η Adelaide Testa: «Αισθανόμαστε περισσότερο σαν εσωτερικοί σχεδιαστές παρά διακοσμητές, επειδή η λεπτομέρεια δεν είναι ποτέ εκεί τυχαία ή για έναν αποκλειστικά επίσημο σκοπό. Εάν η διακοσμητική πτυχή παραμένει σημαντική, είναι ιδιαίτερα απαραίτητο να λέει ή να φέρει κάτι».

Η παραπάνω οπτική εξακολουθεί να ισχύει για αυτή την κεντρική δομή που έχει σχεδιαστεί σαν μια μικρο-αρχιτεκτονική που μπορεί να κάνει τον καθένα να ξεχάσει τον φέροντα τοίχο και να αναπτύξει ταυτόχρονα μια είσοδο, μια τραπεζαρία κι ένα σαλόνι σε έναν μεγάλο όγκο. Για τον λόγο αυτό, θα ήταν απαραίτητο να «καταστρέψουμε» τον λαβύρινθο των μικρών τμημάτων που τοποθετήσαμε πριν και να ξανακάνουμε τα πάντα, με τη βοήθεια της διευθύντριας χώρου Renata Raimondi και με βάση μια πολύ σαφή προδιαγραφή: να μεγιστοποιήσουμε τον χώρο, να σχεδιάσουμε και να δημιουργήσουμε ένταση ικανή να μεταβάλει τις αντιλήψεις και να κατευθύνει το βλέμμα προς τα έξω. Προς την εκκλησία φυσικά.

Δείτε περισσότερες φωτογραφίες του διαμερίσματος στη gallery!