Για τον Χρήστο Λούλη δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Περπατημένος ηθοποιός, που πάντα ως ασπίδα του έχει την αυθεντικότητα, ενώ διαθέτει μια μοναδική ικανότητα να μεταμορφώνεται σε ό,τι του χαρίσει το σενάριο, αφήνοντας μίλια πίσω την πραγματική του ταυτότητα. Όπως θα μας πει και λίγο παρακάτω, αυτό είναι και ένα από τα στοιχεία που θεωρεί πως κάνουν έναν ηθοποιό να ξεχωρίζει, χωρίς ωστόσο να περιαυτολογεί. Αυτό που τον τράβηξε στην υποκριτική ήταν μια διάθεση να μην παίρνει και τόσο στα σοβαρά τον εαυτό του, να τον μεταμορφώνει, για ν’ ασχοληθεί μετά με κάτι άλλο: ένα κείμενο, ένα νόημα, μια ιδέα. Τώρα, ως πρωταγωνιστής στη νέα σειρά του Alpha, «Ψέματα», η οποία ξεκίνησε την προώθησή της δυναμικά, με ένα τρέιλερ αθόρυβο, βρίσκεται αντιμέτωπος υποκριτικά με την πλάνη που «σκεπάζει» την εποχή μας. Όμως, ο ίδιος εκτιμά την ταπεινότητα και την πνευματικότητα στους ανθρώπους, γι’ αυτό και επιλέγει να μας ξετυλίξει τον δεκάλογο με τις δικές του αλήθειες. «Να ζεις σαν να ξέρεις ότι θα πεθάνεις αύριο και να μαθαίνεις σαν να ξέρεις ότι θα ζήσεις για πάντα», μοιράζεται το μότο της ζωής του. Σε εμπνέουν οι συζητήσεις μαζί του, κι όχι άδικα!
Αλήθεια Νο 1, Είναι καλύτερο όταν ο θεατής δε γνωρίζει την πλοκή
Για τα «Ψέματα», η φιλοδοξία είναι να δούμε μία από αυτές τις πολύ καλής αισθητικής δουλειές που ξεκίνησαν τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για ένα σίριαλ 12 επεισοδίων που εστιάζει στη σύγχρονη πραγματικότητα, όχι μόνο την ελληνική αλλά και την παγκόσμια. Οι ήρωές του είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας και η πλοκή σχετίζεται με θέματα που έχουν απασχολήσει πολύ την κοινή γνώμη, όπως η σχέση των δύο φύλων, το τι είναι ψέμα και τι αλήθεια, ή πώς ένα γεγονός μπορείς να το εξηγήσεις από διαφορετική οπτική. Προσπαθώ να μη δώσω παραπάνω στοιχεία, γιατί είναι μια σειρά που είναι ωραίο να την παρακολουθήσεις, έχει «λεπτά» πράγματα που μπορείς να δεις. Αν αποκαλύψω μέσες άκρες την υπόθεση, νομίζω ότι κάτι θα «χαλάσει».
Αλήθεια Νο 2, Οι εποχές της πνευματικότητας λείπουν, γι’ αυτό και βλέπουμε φαινόμενα τύπου Anna Delvey
Παλιά, όταν η κοινωνία δεν ήταν και τόσο ανοιγμένη προς τα έξω, αρκούσε η μαρτυρία κάποιου γνωστού, κάποιου που εκτιμούσες, για να καταλάβεις και να ξέρεις ότι ο τάδε ή ο δείνα είναι άξιος λόγου ή φερέγγυος. Τώρα πια, επειδή -ευτυχώς- τα στεγανά έχουν πέσει και όλοι μπορούν να γίνουν κάτι, δεν υπάρχουν κάστες. Πρόκειται, όμως, και για μια κοινωνία, η οποία βασίζεται πάρα πολύ στην εικόνα, στο social, στην πρώτη εντύπωση. Υπάρχει μια υστερία της επιτυχίας και της διαφήμισης, σαν να μην είναι αρκετή η ήσυχη, η τίμια ζωή. Δυστυχώς, δεν έχει επικρατήσει στις μέρες μας η πνευματικότητα που υπήρχε σε άλλες εποχές.
Αλήθεια Νο 3, Χρειάζεται περισσότερη δουλειά στο σενάριο
Σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια έχουν γίνει έργα πολύ σύγχρονα, όπως ο «Σιωπηλός δρόμος», το «Έτερος εγώ», οι «42οC». Πιστεύω πως έχουμε πολύ αξιόλογο υλικό, αλλά και καλλιτεχνικό και τεχνικό προσωπικό. Σε αυτό που υστερούμε είναι τα χρήματα. Όμως, κάθε παραγωγή επιβεβαιώνει τον κανόνα που θέλει εμάς τους Έλληνες να κάνουμε ό,τι μπορούμε όσο καλύτερα μπορούμε. Από την άλλη, υπάρχει το θέμα του σεναρίου, όπου θα έλεγα ότι δεν είμαι και πολύ ενθουσιασμένος, διότι, για να έχεις σεναριογράφους, χρειάζεται ως χώρα να έχεις παράδοση σε κάτι και να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους σου, όχι να παίρνεις συνέχεια υλικό απέξω. Πρέπει να δημιουργηθούν σχολές κι επαγγέλματα. Στο εξωτερικό, το παίρνουν πολύ σοβαρά, εδώ είμαστε λιγάκι πίσω.
Αλήθεια Νο 4, Έχει σπάσει τελείως το «ταμπού» που ήθελε τους ηθοποιούς του θεάτρου να επιθυμούν την παρουσία τους μόνο στο σανίδι
Γιατί, πρώτα απ’ όλα, η τηλεόραση μας έχει δείξει παγκοσμίως τα τελευταία χρόνια ότι μπορεί να φτιάξει αριστουργήματα και ότι δεν είναι καθόλου αμελητέο αυτό το επίτευγμα. Είναι μια μορφή τέχνης και αυτή, που είναι ίσως και πιο τίμια, διότι, εάν κάτι δεν αρέσει, δε θα προχωρήσει κιόλας, ενώ στο θέατρο είχαμε μάθει να λέμε ότι κάνουμε τέχνη για τους λίγους εκλεκτούς, κι έτσι μια παράσταση κρατούσε χρόνια. Δεν πάει να πει ότι είναι εύκολη, επειδή είναι τηλεόραση. Αυτό το ταμπού υπήρχε σε άλλες εποχές, όταν τα σίριαλ στην ελληνική τηλεόραση ήταν λίγο πιο πρόχειρα. Ελπίζω ότι περνάμε σε μια φάση λίγο πιο εξωστρεφή και όχι τόσο αυτοθαυμαστική.
Αλήθεια Νο 5, Υπάρχει «δύσκολος» και «εύκολος» ρόλος
Με την έννοια ότι υπάρχουν ρόλοι, οι οποίοι, κάτω από την επιφάνεια, σου υπόσχονται απύθμενα βάθη, ενώ άλλοι είναι γραμμένοι να μην έχουν βάση ψυχική ή νοηματική. Από την άλλη, είναι και αυτό που λέει ότι: «Δεν υπάρχουν μικροί ρόλοι, αλλά μικροί ηθοποιοί». Νομίζω ότι το πιο δύσκολο για έναν ηθοποιό -από άποψη αντιμετώπισης της δουλειάς- είναι να έχει το ένα πόδι του σε αυτήν την εποχή και το άλλο σε μια άλλη, είτε περασμένη είτε μελλοντική. Σκέφτομαι πως αυτό μπορεί να ήταν χρήσιμο και για όλους τους ανθρώπους, γιατί ίσως να μην τα παίρναμε και τόσο σοβαρά τα πράγματα και να μπορούσαμε να δεχτούμε οτιδήποτε μας συμβαίνει.
Αλήθεια Νο 6, Ο καλός ηθοποιός είναι αυτός που μεταμορφώνεται
Με το που βλέπω έναν άνθρωπο να ερμηνεύει έναν ρόλο, είναι μαγικό, όταν ζω τις λέξεις που βγάζει, όταν νιώθω ότι αυτός ο άνθρωπος έχει αφήσει πίσω του τον εαυτό του. Για μένα ο καλός ηθοποιός είναι αυτός που δε μου δείχνει τον εαυτό του την ώρα που παίζει, αλλά κάτι έξω από αυτόν.
Αλήθεια Νο7, Όλα περνούν
Αν κάτι θα τολμούσα να ευχηθώ για μένα, είναι να θυμάμαι πως όλα περνούν. Προσπαθώ και στα παιδιά μου να εμπνεύσω αυτήν τη γνώση ότι: «Μην περηφανεύεσαι πολύ όταν πετυχαίνεις κάτι, γιατί περνάει». Ή «μη λυπάσαι πολύ όταν αποτυγχάνεις, γιατί έχει κι αυτό την αξία του, διότι πάντα κάτι μαθαίνεις». Υπάρχει κάτι στη ζωή πολύ αστείο: όταν είσαι πολύ στεναχωρημένος, θα δεις κάπου ένα φως, κάτι που θα σου δώσει μια ελπίδα. Το αντίθετο, όταν είσαι στα πολύ high σου, τότε κάποια σκιά θα σε επισκεφθεί και θα σε κάνει να τα γκρεμίσεις όλα. Όπως το παράδειγμα του Will Smith - ήταν υποψήφιος, πήρε και το Όσκαρ, σε μια τελετή που φέτος διατράνωνε τη δυναμικότητα των γυναικών, και εντέλει στην ελίτ της καλλιτεχνίας έκανε αυτήν την απαράδεχτη πράξη.
Αλήθεια Νο 8, Η πίστη δεν είναι αναγκαίο να είναι κατανοητή
Η δύναμη στο σύμπαν που τα διέπει όλα δεν είναι αναγκαστικό να συμφωνεί με τη δική μας ανθρώπινη λογική. Συμβαίνουν λυπητερά γεγονότα, αλλά είναι ο ανθρώπινος νους που τα σκέφτεται έτσι. Δεν μπορώ να μην αφήσω στην ψυχή μου και στο μυαλό μου ένα κομμάτι αδειανό για κάτι που δεν έχει να κάνει με τα ανθρώπινα, αλλά με το πώς λειτουργεί ο κόσμος, τι είναι αυτό που κρατάει τα αστέρια στη θέση τους, τι είναι αυτό που φτιάχνει τα χρώματα στο δάσος - κάτι που δεν απαντάται με ανθρώπινους όρους.
Αλήθεια Νο 9, Με την υποκριτική αγαπάς κάθε πτυχή του εαυτού σου
Κάνω μια δουλειά που με καλεί τα φωτεινά και σκοτεινά σημεία του εαυτού μου να τα «αγκαλιάσω» εξίσου όλα. Να μην αξιολογώ τα μεν πιο πάνω από τα δε. Ζούμε σε μια εποχή που -εννοείται και σωστά γίνεται- πρέπει να πριμοδοτεί τα θετικά στοιχεία, για να γινόμαστε όλοι καλύτεροι, όμως, για να υποδυθείς τον Διόνυσο ή τον Macbeth, θα πρέπει να μπορείς να διαχειριστείς και τα αρνητικά σημεία σου. Αυτό με έχει κάνει στη ζωή μου να με παρατηρώ, παρά να με κρίνω. Αφήνω τα πράγματα να μου συμβούν και εκφράζομαι ανάλογα. Αλίμονο αν αρχίσουμε να λογοκρίνουμε τις σκέψεις σας, θα χάσουμε την επαφή με τον πολιτισμό!
Αλήθεια Νο 10, Η περιέργεια είναι το σπουδαιότερο ατού
Το μόνο που επιχειρώ να εμπνεύσω στα παιδιά μου είναι η ανάγκη να έχουν περιέργεια για τα πάντα. Νομίζω πως για μένα αυτό είναι το μεγαλύτερο προσόν που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, γιατί εξ ορισμού σημαίνει ότι δε θα είναι ποτέ φανατισμένος ή δε θα είναι ποτέ σίγουρος. Και η σιγουριά είναι μεγάλο εμπόδιο και παγίδα!
Credits
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ ΚΡΑΣΑΓΑΚΗ
STYLING ΑΝΤΡΙΑΝΑ ΛΥΡΟΥ
