O οίκος Chanel  ήταν ο χορηγός του γκαλά που διοργανώθηκε για την έναρξη της χορευτικής περιόδου της Όπερας του Παρισιού. Η μαγευτική βραδιά ξεκίνησε με την παρουσίαση του Ballet corps, μια σημαντική παράδοση στην Opéra de Paris, που καθιέρωσε ο Serge Lifar, φίλος της Gabrielle Chanel. Από το φουαγιέ χορού που βρίσκεται πίσω από τη σκηνή και υπό τους ήχους του La marche des Troyens, του Hector Berlioz, παρέλασαν οι πρώτες χορεύτριες, οι πρώτοι χορευτές, το Ballet corps και οι μαθητές της σχολής χορού της Όπερας. Στη συνέχεια, ακούστηκε το  Decadence, του Ohad Naharin: ένα εορταστικό και πολύχρωμο κομμάτι, που αιχμαλωτίζει την πεμπτουσία του ισραηλινού χορογράφου και διευθυντή της Batsheva Dance Company, με αποσπάσματα εμβληματικών δημιουργιών του. Η Aurélie Dupont, σκηνοθέτης της Opéra National de Paris και υποστηρικτής του χορογράφου, και η Diana Vishneva, πρώτη μπαλαρίνα του Μπαλέτου Mariisnky, ερμήνευσαν μαζί μια εκπληκτική παράσταση του κομματιού Bοlero, σε κοστούμια του Karl Lagerfeld του οίκου Chanel.

Στο τέλος της παράστασης, παρατέθηκε δείπνο για τους  800 περίπου προσκεκλημένους, στο φουαγιέ του Palais Garnier και ακολούθησε πάρτι στο θρυλικό Rotonde des Abonnés, που μετατράπηκε σε χορευτική πίστα, ειδικά για την περίσταση. Ανάμεσα στους καλεσμένους ήταν οι Chanel Ambassadors Keira Knightley, Anna Mouglalis, Caroline de Maigret, Alma Jodorowsky και Ellie Bamber, οι ηθοποιοί Marion Cotillard, Nathalie Baye και Stacy Martin, η διευθύντρια χορού της Opéra national de Paris, Aurélie Dupont, καθώς και οι πρώτες χορεύτριες Marie-Agnès Gillot, Diana Vishneva, Dorothée Gilbert και Alice Renavand. Η ιστορία του οίκου και η σύνδεσή του με τον χορό ξεκίνησε από τα λίγα μαθήματα που έκανε η Gabrielle Chanel με την Isadora Duncan και με την Caryathis, που αποκάλυψαν τη φυσική της κλίση προς την ακρίβεια και την κίνηση. Το 1913, με τον Boy Capel, την αγάπη της ζωής της, η σχεδιάστρια παρακολούθησε συμπτωματικά την παράσταση του Στραβίνσκι «The Rite of Spring», χορογραφημένη από τον Nijinsky τον κύριο χορευτή των Ballets Russes του Sergei Diaghilev. Η πρωτοποριακή αυτή avant-garde παράσταση έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη ζωή της. 

Το 1924, η σχεδιάστρια, η οποία πάντα είχε στο επίκεντρο των δημιουργιών της την άνεση και την ελευθερία κινήσεων, έβαλε την τόλμη και το όραμά της στο σχεδιασμό των κοστουμιών για την παράσταση «Le Train bleu» των Ballets Russes. Το λιμπρέτο επιμελήθηκε ο Jean Cocteau, τη μουσική ο Darius Milhaud, το σκηνικό και το πρόγραμμα ο Pablo Picasso. Η παράσταση πήρε το όνομά της από το πολυτελές τρένο που συνέδεε την Αγγλία και το Παρίσι με την Côte d’Azur, το οποίο λίγα χρόνια αργότερα η Chanel θα χρησιμοποιούσε συχνά για να επισκεφθεί  τη La Pausa, τη βίλα της στο Roquebrune-Cap Martin. Ήταν ένα μπαλέτο για τους νωθρούς πλούσιους που διασκεδάζουν στην παραλία και κολυμπούν στη θάλασσα: μια μεταφορά για την κοινωνία του 1920 για την οποία η Gabrielle Chanel δημιούργησε τα πιο σύγχρονα κοστούμια που θα μπορούσαν να φορεθούν στην πραγματική ζωή. 

Η Chanel παρατήρησε κατά τις τελευταίες πρόβες, ότι ενώ τα κοστούμια ήταν από μαλακό ύφασμα και άνετα, περιόριζαν την κίνηση. Η σχεδιάστρια επεξεργάστηκε τα σχέδια της απευθείας με τους χορευτές. Όπως έλεγε η ίδια, «πάντα να αφαιρείτε, ποτέ μην προσθέτετε κάτι ... Τίποτα δεν είναι πιο όμορφο από την ελευθερία του σώματος ...», Τα κοστούμια του μπαλέτου«Le Train bleu», με τον απίστευτο νεωτερισμό τους, ενέπνευσαν τον Karl Lagerfeld για τα μαγιό στη συλλογή Άνοιξη-Καλοκαίρι 1998 Ready-to-Wear. Η Gabrielle Chanel εργάστηκε και για μια άλλη παράσταση του Diaghilev τον Απρίλιο του 1929: την «Apollon Musagète», με μουσική Stravinsky, και χορογραφία του Balanchine δημιουργώντας απίστευτα μοντέρνες χλαμύδες με πτυχώσεις που τις συγκρατούσαν ζώνες από μετάξι. 

Το 1939 ο Salvador Dalí και η Chanel ένωσαν τα ταλέντα τους για τη δημιουργία των κοστουμιών του μπαλέτου "Bacchanale", των Ballet Russes de Monte Carlo, στη Νέα Υόρκη. Σχετικά με τις δημιουργίες της Gabrielle Chanel, ο Dali έγραψε: «Η Chanel θα σχεδιάσει τα πιο πλούσια και τα πιο υπέροχα κοστούμια με μια τρέλα και τεράστια δόση γουναρικών και κοσμημάτων». Δυστυχώς, ο πόλεμος δεν επέτρεψε τη μεταφορά των κοστουμιών στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και η παράσταση ανέβηκε στις 9 Νοεμβρίου 1939 με διαφορετικά κοστούμια.

Σήμερα, παθιασμένος με όλες τις τέχνες, ο Karl Lagerfeld είναι εξοικειωμένος με τον κόσμο του χορού έχοντας συνεργαστεί με πολλούς χορογράφους. Το 1986 και το 1987 σχεδίασε τα κοστούμια για δύο μπαλέτα του Γερμανού χορογράφου, Uwe Scholz. Το 2009, για τον οίκο Chanel, δημιούργησε το κοστούμι της Elena Glurdjidze για το «The Dying Swan». Χρειάστηκαν πάνω από 100 ώρες εργασίας στο ατελιέ του Lemarié για τη δημιουργία του tutu με περισσότερα από 2500 φτερά. Το 2016, κατόπιν αιτήματος του Benjamin Millepied, δημιούργησε τα σκηνικά και τα κοστούμια για το Brahms-Schönberg, σε χορογραφία του George Balanchine. «Το κλασικό μπαλέτο δέχεται μόνο την τελειότητα», εξηγεί ο Karl Lagerfeld, «έκανα κοστούμια μπαλέτου για την Όπερα του Μόντε Κάρλο, για την La Scala του Μιλάνου, για την Opéra de Paris και άλλες ... Η καλύτερη μου ανάμνηση από τον κλασσικό χορό είναι η Plisetskaya, η μεγάλη ρωσίδα χορεύτρια μπαλέτου της δεκαετίας του 1960, ήταν απίστευτη. Πρόκειται για μια τέχνη που δεν ανέχεται τη μετριότητα!"