Oι συνεντεύξεις µαζί του ξέρεις πάντα πώς θα ξεκινήσουν, αλλά ποτέ πώς θα καταλήξουν. Και είναι, επίσης, γεγονός ότι η εικόνα που τα media δηµιούργησαν τις προηγούµενες δεκαετίες για τον Γκλέτσο δεν ανταποκρίνεται στην εικόνα που έχει σήµερα. Ή µπορεί και ο ίδιος να ωρίµασε και να το φιλοσόφησε µε το πέρασµα του χρόνου. Ή µπορεί και τίποτε απ’ όλα αυτά που περιγράφω να είναι αλήθεια. Το µόνο σίγουρο πάντως είναι ότι στα 51 του χρόνια δεν πάσχει από το σύνδροµο του Dorian Gray κι, αν µη τι άλλο, έχει τα guts να αυτοσαρκάζεται.
Για την ιστορία, την ώρα της κουβέντας µας, εκείνος µιλούσε στο κινητό του την ώρα που έκανε διάδροµο, καθώς η ζωή του πια ακολουθεί ένα τρελό πρόγραµµα που µοιράζεται µεταξύ Αθήνας, Στυλίδας και γυρισµάτων για το «Τατουάζ» του Alpha. Το 2018 θέλει να µην του στερήσει όσα του έφερε η χρονιά που έφυγε. Οι προτεραιότητές του πλέον είναι πολύ συγκεκριµένες. Καµιά σχέση µε τους macho πρωταγωνιστές που υποδυόταν στις σειρές του Μανούσου Μανουσάκη.
Το «Τατουάζ» είναι σίγουρα από τις πιο πολυσυζητηµένες τηλεοπτικές δουλειές της νέας σοδειάς. Νιώθετε τυχερός που είστε στο cast; Έβαλε η Παναγιά το χέρι της.
Νιώθετε και δικαιωµένος; Όχι για προσωπική µου επιτυχία, είναι οµαδική κατάσταση, εγώ είµαι τίποτα, είµαι το ελάχιστο στην όλη οµάδα. Απλά χαίροµαι γιατί συµµετέχω κάπου που οι άνθρωποι πέτυχαν. Με τη βοήθεια πάντα του Θεού. Γιατί την επιτυχία ποτέ δεν την ξέρεις, είναι λίγο σαν πρώτη ξαδέρφη της αθανασίας, δεν ξέρεις πού να τη βρεις και από πού να την πιάσεις.
Τι πιστεύετε πως έχει αλλάξει στην τηλεόραση του ‘90 και στην τηλεόραση του 2018; Οι ταχύτητες, γιατί τώρα βγάζουµε δουλειά γρήγορη, ξεκούραστη. Τότε δεν το είχαµε αυτό το πλεονέκτηµα. Τώρα βοηθάει η τεχνολογία. Και µπορούµε να λέµε ότι στη µονάδα του τηλεοπτικού χρόνου, βγάζουµε την τετραπλάσια δουλειά ξεκούραστα. Κι αυτό είναι καλό για το τελικό αποτέλεσµα που βλέπει ο τηλεθεατής.
Την εποχή που ο Γκλέτσος ήταν ο ζεν πρεµιέ των εξωφύλλων και πρωταγωνιστής σε σειρές που χτυπούσαν τηλεθέαση 70% καβαλήσατε το καλάµι; Ε, αλίµονο, τι είµαι εγώ, δηλαδή; Ποιος είµαι εγώ που δε θα καβαλήσω το καλάµι; Βεβαίως το καβάλησα.
Είστε από τους λίγους ανθρώπους του χώρου που το παραδέχονται ωστόσο… Το καβαλάς. Το θέµα είναι να καταλάβεις να το ξεκαβαλήσεις λίγο πριν σου µπει εκεί που δεν πρέπει. Εκεί παίζονται όλα, όλοι το καβαλάµε. Αλλά αν καταφέρεις και είσαι τυχερός κι έχεις την οικογένεια ή την παρέα, µε άλλα λόγια, κάποιον να σε βοηθήσει να το ξεκαβαλήσεις λίγο πριν σου συµβεί το ατύχηµα, τότε όλα καλά. Νοµίζω ότι το απέφυγα το ατύχηµα.
Στο δίληµµα, τηλεόραση ή θέατρο, τι επιλέγετε; Πού νιώθετε πιο καλά και πιο άνετα; Τώρα πια στην τηλεόραση, δεν έχω καµιά σχέση µε το θέατρο, δεν µπορώ να παίξω θέατρο πια.
Έχετε κάνει, όµως, και µεγάλες παραστάσεις. Έχω κάνει ναι, τώρα πια δεν µπορώ. Τώρα ανήκω στην τοπική αυτοδιοίκηση, δε γίνεται να παίξω θέατρο. Και νοµίζω ότι το έχω ξεχάσει κιόλας, δεν µπορώ να το κάνω. Έχει άλλους κώδικες το θέατρο, που δε νοµίζω ότι τους έχω πια, δεν τους κατέχω πια. Θέλει τουλάχιστον 1-2 χρόνια να πάω να µαθητεύσω.
Σήµερα που µιλάµε, τι βαθµό θα βάζατε στον εαυτό σας για τις υποκριτικές σας ικανότητες; Είχα να αντικρίσω κάµερα καµιά 8ετία και µάλιστα σε καθηµερινή βάση. Εγώ µπήκα στο «Τατουάζ» αφορµάριστος εντελώς, δηλαδή, ήµουν µε όλα αυτά τα µειονεκτήµατα. Ένα 7ράκι το παίρνω.
Ε,...6. Τηρουµένων των αναλογιών έτσι; Αν το κρίνω αυστηρά, παίρνω 5, αλλά µε τα µειονεκτήµατα αυτά, 6,5.
Στο κοµµάτι πολιτική, ο µεγαλύτερός σας στόχος; Η περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας, το επόµενο βήµα µου. Να ξεβρωµίσει ο τόπος από κουλτούρες πολιτικές, που µας πήγαν πολλά χρόνια πίσω.
Βέβαια, νοµίζω ότι στην πλειονότητά τους οι πολιτικοί είναι πια καλύτεροι ηθοποιοί από τους επαγγελµατίες ηθοποιούς. Κάνω λάθος; Όχι, δεν είναι καλοί ηθοποιοί οι πολιτικοί, δυστυχώς.
Αν απόψε το βράδυ, καθόσασταν στο ίδιο τραπέζι µε τον Αλέξη Τσίπρα, τι θα του λέγατε; Ε θα κλαίγαµε και οι δυο λίγο…
Από συγκίνηση ή από κάτι άλλο; Από συγκίνηση, γιατί θα καταλαβαίναµε ότι αλλιώς τα διδαχθήκαµε τα πράγµατα κι αλλιώς η ζώσα πραγµατικότητα µας αναγκάζει να τα δούµε. Θα είχαµε µια συγκίνηση λίγο, θα τον πίκραινα λίγο και θα µε πίκραινε κι αυτός ενδεχοµένως. Θα µου έλεγε «Γιατί και εσύ το ίδιο δεν έκανες εκεί»; Είναι λίγο παράξενα τα πράγµατα, ξέρεις, όταν φεύγεις από τη θεωρία και περνάς στη πράξη, γιατί κι εγώ στον ∆ήµο, αλλιώς ήρθα αλλιώς φεύγω. ∆εν εννοώ ότι αναγκάστηκα να κάνω πράγµατα, να κλέψω, αλλά αναγκάστηκα να συνεργαστώ µε κλέφτες για το καλό του. Γιατί αλλιώς θα τα τίναζα στον «αέρα» όλα και δε θα υπήρχε ∆ήµος. Θα έπρεπε τώρα ο ∆ήµος να είναι υπό την εποπτεία της Ευρώπης, γιατί οι κλέφτες είχαν κάνει τέτοιες απίστευτες πράξεις, που ο ∆ήµος Στυλίδας δεν υπήρχε. Αναγκάστηκα, όµως, να συνεργαστώ µε τέτοιους ανθρώπους.
Φωτογραφία: Γιώργος Καλπανίδης
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ GLOW 134 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2018
