Από τη Θεσσαλονίκη μέχρι το εξωτερικό και πάλι πίσω, η Κατερίνα Αντωνιάδου χαράζει μια διαδρομή που ξεπερνά τα όρια της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ο χορός για εκείνη αποτελεί κομμάτι της ζωής της, μια εσωτερική αναζήτηση που από πάντα την ακολουθεί. Με αφετηρία την ομάδα Κιναίσθηση, που εδώ και δύο δεκαετίες δίνει βήμα σε νέους δημιουργούς της Βόρειας Ελλάδας, και με τη δημιουργία του The Social Body Dance Lab, η Κατερίνα έχει καταφέρει να χτίσει έναν χώρο συνύπαρξης κι ελευθερίας για όσους μοιράζονται την ίδια αγάπη με εκείνη για τον χορό. Φέτος μάλιστα, ενόψει της επετείου των δέκα χρόνων του Social Body, αναβιώνει το πρώτο έργο της ομάδας, το "CARAVANI", ανεβάζοντας μια νέα εξελιγμένη εκδοχή του.
Πώς προέκυψε η αγάπη σου για τον χορό, τι ακριβώς σημαίνει για σένα και ποια ήταν τα βιώματά σου ως παιδί;
Αισθάνομαι ευγνώμων που μεγάλωσα τη δεκαετία του '80 στη Ροτόντα, ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον από τότε, όπου άνθρωποι όλων των ηλικιών συνυπήρχαν αρμονικά. Μέσα από τη γειτονιά καλλιεργήθηκε η αλληλεγγύη, ο σεβασμός, η ψυχική δύναμη, η ευελιξία και η προσαρμοστικότητα. Συνειδητοποιώ καθημερινά πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξαν αυτά τα εργαλεία στη σχέση και τη συναναστροφή μου με ανθρώπους που συνάντησα αργότερα, καλλιτέχνες και μαθητές διαφόρων ηλικιών. Η επαφή με τον χορό ήρθε μετά από δική μου παρότρυνση, επηρεασμένη από την εμπειρία κάποιας συμμαθήτριας. Τότε δεν έκαναν όλα τα μικρά κορίτσια μπαλέτο, οι εξωσχολικές δραστηριότητες ξεκινούσαν αργότερα, υπήρχαν ακόμη γειτονιές στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και τα παιδιά έπαιζαν σε ανοιχτούς χώρους.
Ας μιλήσουμε για τα πρώτα σου βήματα σε αυτόν τον χώρο… Πώς ξεκίνησαν όλα και πόσο γρήγορα εξελίχθηκαν;
Ξεκίνησα την εκπαίδευσή μου με μαθήματα κλασικού μπαλέτου και στα 15 προσχώρησα στο Χοροθέατρο «ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ» της κας Βυτινάρου, η οποία με μύησε στον μοντέρνο χορό. Ήταν μια πολύ δημιουργική περίοδος με ποικίλες παραστάσεις σε θέατρα, εκδηλώσεις και φεστιβάλ. Μια πρόταση για σπουδές στις Η.Π.Α. άλλαξε τα σχέδιά μου για φοίτηση στη Γαλλική Φιλολογία και μια υποτροφία με βρίσκει στα 17 στο Luther College, IA. Θυμάμαι τον ενθουσιασμό μου για το νέο περιβάλλον και την όρεξη για μάθηση όχι μόνο πάνω στον χορό, αλλά και στη Γαλλική Λογοτεχνία, τις Καλές Τέχνες, την Ανθρωπολογία. Μετά το πρώτο πτυχίο ακολούθησε η μετεκπαίδευση στη Νέα Υόρκη, με ακροάσεις και σεμινάρια. Ένιωθα πραγματικά ελεύθερη και δυνατή, αυτή η πόλη σε θέλει σε εγρήγορση, αλλιώς δεν μπορείς να την απολαύσεις. Λόγω της ανάγκης μου για περαιτέρω έρευνα στη χορογραφική σύνθεση ξεκινάω μεταπτυχιακές σπουδές στο University of North Carolina, Greensboro. Νέος κύκλος γνωριμιών και η δημιουργία στενής φιλίας με συμφοιτητές και καθηγητές. Πραγματικά έγιναν όλα πολύ γρήγορα και αναπάντεχα όπως τα περισσότερα σημαντικά γεγονότα στη ζωή μου, η απόφαση να σπουδάσω στο εξωτερικό, η γνωριμία μου με το σύζυγό μου, η επιστροφή κι εγκατάστασή μας στη Θεσσαλονίκη. Νομίζω το μόνο πράγμα που σχεδίασα ήταν η γέννηση των παιδιών μου. Ακόμη και η δημιουργία των ομάδων Κιναίσθηση και Social Body ήρθαν μέσα από τη ροή των γεγονότων που στη δική μου ζωή είναι συνήθως ταχύτατη.
Έχεις βρεθεί σε πανεπιστημιακά έδρανα της Βόρειας Καρολίνας και σε σπουδαία στούντιο της Νέας Υόρκης, μεταξύ άλλων. Ποια θεωρείς ως τα highlights της πορείας σου;
Η σπουδή και διδασκαλία στους ακαδημαϊκούς χώρους ήταν εξίσου συγκλονιστική με την εμπειρία της Νέας Υόρκης λόγω των καθηγητών που γνώρισα εκεί, τελικά πάντα οι άνθρωποι κάνουν ένα περιβάλλον ελκυστικό και προσοδοφόρο. Οι δύο πιο δυνατές εμπειρίες θα έλεγα πως ήταν τα Repertory Workshops στο Trisha Brown Studio και οι παραστάσεις που δώσαμε στο American Dance Festival gala concert σε χορογραφία της αγαπημένης φίλης και μέντοράς μου B.J. Sullivan. (Ιδρύτρια της Safety Release Technique-SRT-που μελέτησα και ερευνώ ακόμη). Στα highlights της ΝΥ θα έβαζα τις παραστάσεις musical-theater και το συγκλονιστικό Solo Concert του Mikhail Baryshnikov στο City Center το 1998, όπου καθήλωσε το κοινό για δύο ώρες ενώ πλησίαζαν τα 50κοστά του γενέθλια.
Μια συνεργασία που πάντα θα θυμάσαι;
Ξεχωριστές ήταν για μένα οι συνεργασίες με διεθνείς χορευτές και χορογράφους στα πλαίσια της δημιουργίας ρεπερτορίου. Θα ξεχωρίσω την Karla Wolfangle από την ομάδα του Paul Taylor για τη μοναδική χρήση της πλάτης και των άνω άκρων, και τη B.J. Sullivan που οι χορογραφίες της έχουν βαθιά ενστικτώδη αίσθηση και είναι προσωπικές αλλά παγκόσμιες ταυτόχρονα.
Και μια που ακόμα αποτελεί όνειρο ζωής για σένα;
Δεν έκανα ποτέ όνειρα συνεργασίας με συγκεκριμένους ανθρώπους παρά επιθυμούσα την παρουσία μου σε ομάδες και περιβάλλοντα στα οποία θεωρούσα πως θα ταίριαζα ή θα εξελισσόμουν. Εξαίρεση ίσως αποτελεί η Trisha Brown που έχει φύγει από κοντά μας και υπήρξε μεγάλη έμπνευση για εμένα. Νιώθω ευτυχής που τη γνώρισα.
Πέρα από τη δουλειά σου, τι είναι αυτό που σε χαλαρώνει;
Η συνήθεια που με χαλαρώνει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι η ζωγραφική με πινέλα σε διάφορες επιφάνειες. Φέτος αναλάβαμε με την αγαπημένη χορεύτρια και σκηνογράφο Ελευθερία Σκουλάκη-Λαζού να ζωγραφίσουμε πάνω στα κοστούμια της παράστασης «Ον» του εργαστηρίου. Είχα να ζωγραφίσω αρκετά χρόνια και συνειδητοποίησα πως η διαδικασία με χαλαρώνει αφάνταστα. Τελευταία πειραματίζομαι με τη δημιουργία custome-made ενδυμάτων με moto "Make your Own Style" (@kap.thess).
Πού σε βρίσκει το φετινό καλοκαίρι;
Όλα τα καλοκαίρια μου ως παιδί τα περνούσα στη Χαλκιδική και ήμουν λάτρης της Σιθωνίας. Από τη στιγμή που επισκεφθήκαμε το Πήλιο καλοκαίρι, αποφασίσαμε ως οικογένεια πλέον να ταξιδεύουμε σε διαφορετικά μέρη και να εξερευνούμε σπηλιές και κρυφές παραλίες. Με γοητεύει, εξίσου, και η ομορφιά του Ιονίου.
Ποια είναι η αγαπημένη σου γειτονιά στη Θεσσαλονίκη;
Θα μιλήσω πάλι για τη Ροτόντα, που τόσο αγαπώ. Μεγάλωσα σε μια μονοκατοικία στην Κωνσταντίνου Μελενίκου. Όταν επέστρεψα από την Αμερική ήταν σαν να ανακαλύπτω την πόλη μου από την αρχή, μου άρεσε πολύ να περπατάω στη Σβώλου στην Αγίας Σοφίας,
στο Καπάνι. Ήμουν τυχερή καθώς για μια δεκαετία εργάστηκα στην ανώτερη δραματική σχολή του Γ. Ροντίδη που βρισκόταν στην Αριστοτέλους και είχε την πιο όμορφη θέα, τα σπίτια της Άνω Πόλης την ώρα του ηλιοβασιλέματος.
Tι είναι αυτό που λίγοι γνωρίζουν για την πόλη;
Η Θεσσαλονίκη πάντα ξεγελάει ως πόλη χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς. Για εμάς που τη ζούμε στην καθημερινότητα είναι μια πόλη ανήσυχη, απρόβλεπτη, με γνήσιους ανθρώπους που κοπιάζουν και προσπαθούν καθημερινά να μείνουν πιστοί στα θέλω τους, να μπορούν να ονειρεύονται και να δημιουργούν.
Πού απολαμβάνεις να τρως;
Στα υπέροχα τα μικρά ταβερνάκια στα στενά της Άνω Πόλης με τα λιγοστά τραπέζια, πάντα με μεζέδες και καλή παρέα.
Κάτι που καμιά άλλη πόλη δεν έχει;
Έχω επισκεφτεί αρκετές πόλεις, καθεμιά έχει την ιδιαιτερότητά της. Αυτό που κάνει τη Θεσσαλονίκη ελκυστική σε μένα είναι η δυνατότητα να συνδυάζω τη γειτονιά, την εργασία και τη διασκέδαση πραγματοποιώντας μικρές σχετικά διαδρομές και να μπορώ σε δέκα λεπτά να βρίσκομαι κοντά στη θάλασσα όπου χαλαρώνω και εμπνέομαι.
Ένας δρόμος/μια γειτονιά όπου ο χρόνος μοιάζει σαν να σταματά;
Τα Κάστρα μού δίνουν αυτήν την αίσθηση, ιδίως κατά τη δύση του ηλίου.
Πού έχεις ζήσει τα καλύτερα parties;
Στα φοιτητικά μου χρόνια τα καλύτερα parties τα έζησα στην παραλιακή, στην Κούσκουρα και στη Μητροπόλεως. Τώρα, στις σπάνιες εξόδους μου, θα προτιμήσω κάποιο μικρό μαγαζί στη Βαλαωρίτου.
Είναι μεσάνυχτα σε μια πόλη άδεια. Πού σου αρέσει να περπατάς;
Στα Λαδάδικα και τα γύρω σοκάκια. Μου αρέσει ιδιαίτερα τον χειμώνα ή ακόμα και με λίγη βροχή.
Ένας χώρος Τέχνης που ξεχωρίζεις εδώ;
Θα επιλέξω την Εταιρία Μακεδονικών Σπουδών (ΕΜΣ), καθώς ήταν το πρώτο θέατρο όπου χόρεψα παιδί και στο οποίο έχω ανεβάσει τις μεγαλύτερες παραστάσεις της ομάδας στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Δάσους.
Πού θα ξεναγούσες έναν γνωστό σου από άλλη πόλη;
Νέα Παραλία, Λευκός Πύργος, Αρχαιολογικό και Βυζαντινό Μουσείο. Αν είχαμε δεύτερη μέρα, στα Κάστρα και στα Λαδάδικα.
Δεν πρέπει να φύγει κανείς από τη Θεσσαλονίκη, αν δε δοκιμάσει...
Ένα γεύμα με παρέα σε κάποιο όμορφο ταβερνάκι στα Λαδάδικα ή στο Μπιτ Παζάρ.
Αν αυτή η πόλη ήταν τραγούδι, θα είχε τίτλο…
«Όμορφη Θεσσαλονίκη» του Βασίλη Τσιτσάνη.
Το αγαπημένο σου κτίριο στη Θεσσαλονίκη;
Τα περισσότερα νεοκλασικά, art nouveau κτίρια στην Βασ. Όλγας και ιδιαίτερα η Casa Bianca που έχει ιδιαίτερη ιστορία, κι έναν υπέροχο κήπο για βραδινό κρασάκι.
Ένας άνθρωπος της πόλης που με τον τρόπο του έχει αλλάξει τα δεδομένα;
Πιστεύω πως τη διαφορά την κάνουν όλοι εκείνοι οι κάτοικοι της πόλης που προσπαθούν με την εργατικότητα, την αλληλεγγύη και την καλή τους διάθεση να γίνεται κάθε μέρα λίγο καλύτερη.
Το καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη με λίγες λέξεις...
Βόλτες το σούρουπο στην Παραλία, θερινό σινεμά κι εξορμήσεις για βουτιά στη Χαλκιδική.
