Η Έλενα Λασκάρογλου είναι από τους ανθρώπους που έχουν καταφέρει να κάνουν επάγγελμα τη μεγαλύτερα αγάπη τους. Στην προκειμένη περίπτωση, η Τέχνη ήταν από πάντα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της, μέχρι που το όνειρο της πραγματοποιήθηκε, δημιουργώντας την Prolab και αργότερα την Perspective, για τα οποία μιλάει παρακάτω.

Ας τη γνωρίσουμε καλύτερα...

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Εύοσμο, στα δυτικά της πόλης. Το πατρικό μου βρίσκεται σε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους της περιοχής και δίπλα από το θρυλικό rock bar Πειρατές. Οι εικόνες και οι αναμνήσεις μου, λοιπόν, έχουν να κάνουν με δερμάτινα γιλέκα, rocabilly στη διαπασών και μεταμεσονύχτιες φασαρίες. Άρχισα να το βρίσκω πολύ διασκεδαστικό όλο αυτό, έμαθα να κοιμάμαι, να ξυπνάω, να δίνω πανελλήνιες με μουσική, φασαρία και είναι κάτι που το επιζητώ μέχρι και σήμερα, αγριεύομαι με την υπερβολική ησυχία. Αγαπημένη Κυριακάτικη ιεροτελεστία: πρακτορείο τύπου από νωρίς με την αδερφή μου, για Αφισόραμα και περιοδικό «Σινεμά» και μπουγάτσα από τη Λαμπαδή. Τα καλοκαίρια, τα περνούσαμε στην πιλοτή της πολυκατοικίας της θείας μου. Κουραζόμασταν-βαριόμασταν με τα κλασικά παιχνίδια, οπότε μαζί με τις ξαδέρφες μου διοργανώναμε θεατρικές παραστάσεις για τα παιδιά της γειτονιάς. Πρόβες, σκηνικά, κοστούμια, καρέκλες από το σπίτι και την αδερφή μου να σκηνοθετεί Hans Christian Andersen.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι η γειτονιά που μένω και δραστηριοποιούμαι τα τελευταία χρόνια. Εκεί στη Ρωμαϊκή Αγορά, μεταξύ των οδών Φιλίππου και Ολύμπου, μέχρι και την Αχειροποίητο. Σε μια βόλτα που θα κάνεις θα συναντήσεις από παλαιοπωλεία και καφενεδάκια, μέχρι γκαλερί, εργαστήρια κεραμικής και specialty coffee shops. Η ανερχόμενη «εναλλακτική» γειτονιά της πόλης, όπου κάθε ανήσυχο καλλιτεχνικό
πνεύμα θα βρει τη «στέγη» του.

Όταν ήμουν παιδί δεν ήθελα να γίνω κάτι συγκεκριμένο. Υπήρχε μια συνεχόμενη εσωτερική σύγχυση, ανάλογα με το τι με επηρέαζε και με ενθουσίαζε την εκάστοτε περίοδο.  Τελείωσα το τμήμα Εφαρμοσμένης Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, αλλά από πολύ μικρή μπήκα στον χώρο των φωτογραφικών εκτυπώσεων, λόγω μιας οικογενειακής επένδυσης που είχε γίνει εκείνη την περίοδο, και ήθελα να τη στηρίξω. Με κέρδισε κατευθείαν ο χώρος αυτός - μηχανήματα, χαρτιά, σκοτεινοί θάλαμοι, ήταν και η εποχή όπου η ψηφιακή φωτογραφία άρχισε να μπαίνει στη ζωή μας, οπότε ήταν ένα extra κίνητρο για μένα να ασχοληθώ και με το κομμάτι του editing. Αυτό που με γοητεύει περισσότερο, όμως, ακόμη και σήμερα, είναι η ποικιλομορφία των πελατών που μπορείς να συναντήσεις, από την κυρία της γειτονιάς, που θα τυπώσει τις φωτογραφίες των καλοκαιρινών της διακοπών, μέχρι και τον πιο απαιτητικό καλλιτέχνη που ετοιμάζει την προσωπική του έκθεση στο Μουσείο Φωτογραφίας. Την ίδια χαρά θα διακρίνεις, όμως, στα πρόσωπα και των δύο όταν έρθουν να παραλάβουν, γιατί οι εικόνες είναι συναίσθημα και όταν οι εικόνες παίρνουν μορφή, το συναίσθημα γίνεται πιο έντονο. Έτσι συνειδητοποίησα και την αξία της εκτύπωσης.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι μακροχρόνια κι ερωτική. Από τη μια μπορεί να νιώθεις ασφάλεια, άνεση, οικειότητα, σιγουριά και από την άλλη εγκλωβισμένος, παγιδευμένος, αδρανής, «βολεμένος». Κατά καιρούς σε κερνάει σφηνάκια αισιοδοξίας, αλλά στο τέλος καταλήγεις να πληρώνεις και των διπλανών.

Το εναρκτήριο λάκτισμα για την ενασχόλησή μου με τον χώρο του design ξεκίνησε κυρίως μέσω της Prolab, η ανάγκη για δημιουργία νέων προϊόντων, η ανάγκη αποτύπωσης όλης αυτής της πληροφορίας, που είναι κάπως στενάχωρο να εγκλωβίζεται σε μία οθόνη, με ώθησε να ψαχτώ, να σχεδιάσω και να δημιουργήσω από το μηδέν κάτι που θα έχει μορφή, θα είναι χειροπιαστό. Από τον σχεδιασμό εξωφύλλου ενός ψηφιακού άλμπουμ, μέχρι και εφαρμογές επικόλλησης και ανάρτησης ενός έργου που θα κοσμεί τον χώρο σου.

Η Τέχνη για μένα είναι πολυδιάστατη, ο καθένας την αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο και αυτό είναι το πιο γοητευτικό. Τη συναντάς παντού, καθημερινά, άλλες φορές σε γεμίζει, άλλες σε κουράζει, άλλες θες να την ερμηνεύσεις και άλλες όχι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε επηρεάζει, σε κινητοποιεί και σε ενεργοποιεί συνειδητά ή υποσυνείδητα.

Μέσω της Prolab κατάφερα να γνωρίσω κόσμο από τον χώρο της Τέχνης, αλλά κυρίως ανθρώπους που συμβάλουν καθημερινά στη διατήρησή της, με βάση την έννοια της μορφής-υπόστασης που ανέφερα παραπάνω. Ανθρώπους από εταιρίες κολοσσούς στο κομμάτι της οπτικής, της απεικόνισης, ανθρώπους που παράγουν τον καμβά για να ζωγραφίσει πάνω ο καλλιτέχνης, αλλά και ανθρώπους που σκέφτηκαν, σχεδίασαν και δημιούργησαν ένα μηχάνημα που θα μπαίνει μέσα το κάθε πρωτότυπο έργο του καλλιτέχνη και θα αναπαράγει πιστά αντίγραφα. Όλο αυτό είναι μαγικό!

Φάκελος Perspective. Όλα ξεκίνησαν την περίοδο της καραντίνας. Επηρεασμένη από τις υπαίθριες αγορές του εξωτερικού, όπου έβλεπα κόσμο να «αγοράζει» Τέχνη με μερικά ευρώ, σκέφτηκα πως είναι κάτι το οποίο θα μπορούσα να κάνω κι εγώ. Έχοντας και την πηγή (Prolab), πληθώρα χαρτιών/υλικών, μηχανήματα που μπορούν να αξιοποιηθούν για μαζική παραγωγή, θεώρησα πως είναι ένα ενδιαφέρον Project που θα μπορούσε να αποκτήσει μορφή και θα με ενεργοποιούσε ταυτόχρονα, μιας και βρισκόμουν σε περίοδο εσωτερικής αναζήτησης. Την περίοδο της καραντίνας, λοιπόν, η ανάγκη να διακοσμήσω τους άδειους τοίχους του σπιτιού μου, σε συνδυασμό με την πολυτέλεια χρόνου με έκανε να το ψάξω πιο εντατικά και να αρχίσω να το οργανώνω.

Σχεδιάζω επιλεγμένα έργα Τέχνης δημόσιων δικαιωμάτων, διάσημων καλλιτεχνών, τα οποία προσεγγίζονται με ένα γραφιστικό τρόπο και εκτυπώνονται ως exhibition posters, με αιχμή την ποιότητα της εκτύπωσης, που μπορεί να γίνει σε συνθετικό ματ χαρτί, σε καμβά ή σε fine art χαρτί. Παράλληλα, σχεδιάζω τα δικά μου ψηφιακά κολάζ, αλλά και notebooks με αφηρημένα σχέδια και διάφορα patterns της δικής μου αισθητικής.

Ένα από τα πιο αγαπημένα μου αντικείμενα που μπορεί κανείς να βρει στο online shop μου είναι τα σουβέρ από χρωματιστό ακρυλικό, σχέδια και στοιχεία από γνωστούς πίνακες διάσημων καλλιτεχνών, όπως η κολοκύθα της Yayoi Kusama, τα αφηρημένα πλέγματα από αυστηρά τετράγωνα του Μοndrian κ.ά.

Τα χρώματα για μένα συμβολίζουν την ενέργεια, την ψυχολογία, την συναισθηματική κατάσταση και διάθεση στην οποία βρίσκεται ο καθένας μας. Ο συνδυασμός χρωμάτων που είναι και το πιο βασικό, θεωρώ πως αποτελεί ένα blend όλων των παραπάνω.

Αντλώ έμπνευση καθημερινά από παντού - από μία σύντομη βόλτα στη γειτονιά, ένα live, μια έκθεση ή μια παράσταση που θα παρακολουθήσω και θα συζητήσω-αναλύσω μετά με τους φίλους μου, μέχρι τη γυναικεία παρουσία στο ελληνικό επιχειρείν.

Ένας καλλιτέχνης τη δουλειά του οποίου θαυμάζω είναι ο Σωτήρης Φωκέας (Soteur), Έλληνας street artist. Τo έργο του περιστρέφεται γύρω από την τέχνη του δρόμου, κάτι που θεωρώ πολύ δύσκολο, χρησιμοποιεί έντονα χρώματα (ταιριάζει απόλυτα και με τη δική μου αισθητική) και κοσμεί δημόσιους χώρους. Τι πιο δημιουργικό να ομορφαίνεις εγκαταλελειμμένα κτίρια που μπορούν να τα «χαίρονται» καθημερινά όλοι, εξάλλου η τέχνη είναι δωρεάν και είναι για όλους.

Τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο αφιερώνουμε αρκετό χρόνο, μαζί με τη Χριστίνα (που είμαστε μαζί το Perspective) στην οργάνωση του eshop, στις φωτογραφίσεις που απαιτούνται για τη σωστή και όμορφη παρουσίαση των προϊόντων μας, αλλά και τρόπους προβολής διαφήμισης και ενίσχυσης του brand.

Στο μέλλον θα ήθελα να δω το Perspective να παίρνει φυσική μορφή, μέσα από έναν χώρο, printing studio, όπου θα μπορεί να επισκέπτεται ο κόσμος, δίνοντας του την δυνατότητα να ψάξει-ξεφυλλίσει-αγγίξει τα διάφορα σχέδια, να επιλέξει την ποιότητα χαρτιού εκτύπωσης που του αρέσει, τον τρόπο που θέλει να αναρτήσει το art print του, μέχρι και ιδέες για custom gallery wall που μπορούμε να του προτείνουμε.

Το motto μου στη ζωή είναι: It's all about perspective.

Μου αρέσει να ξεκλέβω χρόνο για τον εαυτό μου, να κάνω τη γυμναστική μου, τις βόλτες μου και πολύ συχνά την ταβανοθεραπεία μου.

Το μαγαζί - «στέκι» στη Θεσσαλονίκη που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι το Αναψυκτήριο, στη Ρωμαϊκή. Λατρεύω τις λιαστερές Κυριακές που ξεκινάς με το χαλαρό πρωινό καφέ και καταλήγεις με cocktails μετά.

Ένας χώρος Τέχνης που αγαπώ στη Θεσσαλονίκη είναι τo Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ΜΟMus, που δίνει χώρο και σε νέους καλλιτέχνες να παρουσιάσουν το έργο τους.

All time classic αγαπημένα μου μέρη στη Θεσσαλονίκη είναι το Καπάνι, τα παλαιοπωλεία στην Τοσίτσα, η Άνω Πόλη. Μέρη που σε γυρνάνε κάτι
δεκαετίες πίσω, και μαζί με τις μυρωδιές των παλιών αντικειμένων και τα μικρά γραφικά μονοόροφα και διώροφα καστρόπληκτα σπιτάκια, αισθάνεσαι κάπως το χρόνο να σταματάει.

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι τα βραχάκια στη Ρωμαϊκή Αγορά.

Νομίζω ότι τα πράγματα που μου αρέσουν στην πόλη είναι ταυτόχρονα και αυτά που θα ήθελα να αλλάξουν. Μου αρέσει, για παράδειγμα, που είναι μικρή και μέσα σε 15 λεπτά μπορείς να βρεθείς από τη μία άκρη της στην άλλη, αλλά ταυτόχρονα η αδιανόητη κίνηση που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια σε συνδυασμό με τα ανύπαρκτα μέσα μεταφοράς, δε σου επιτρέπουν να το κάνεις αυτό. Μου αρέσει ότι ακόμα και το κέντρο της, αν το βιώνεις καθημερινά μπορεί να γίνει η γειτονιά σου (με την κλασική έννοια της γειτονιάς), αλλά ταυτόχρονα σε δεσμεύει, σε κουράζει, σε πνίγει, όλοι είναι γνωστοί. 

Η Θεσσαλονίκη ξεχωρίζει για τα "trends" της, πολύ εύκολα και γρήγορα μπορεί κάτι να γίνει αναγνωρίσιμο - από μαγαζιά, προϊόντα, υπηρεσίες, επιχειρηματικές ιδέες γενικότερα, αλλά το ίδιο εύκολα μπορεί και να «καεί».

Με ενοχλούν τα σκουπίδια στους δρόμους, η έλλειψη παιδείας και σεβασμού, που παρατηρείται καθημερινά, από τον τρόπο που επιλέγουμε να παρκάρουμε μέχρι τον τρόπο που επιλέγουμε να διασκεδάσουμε. Τέλος, με στεναχωρεί και με προβληματίζει η έντονη αποχή του κόσμου σε οποιαδήποτε πολιτιστική προσπάθεια γίνεται και δεν περιλαμβάνει ποτό ή φαγητό.

Με 3 λέξεις θα τη χαρακτήριζα Θεσσαλονίκη, μεγάλη φτωχομάνα.

Πορτρέτα: Anestis Ropsis Photography