Η Ευτυχία Στεφανίδη στο Λονδίνο υπήρξε μέλος της πρωτοποριακής immersive art ομάδας του Secret Cinema στο Λονδίνο, εμπειρία που διαμόρφωσε την αφηγηματική της προσέγγιση του χώρου. Αργότερα, ως συνδημιουργός των boutique hotels Shila και Mona, εστίασε στη δημιουργία concepts που συνδέουν τη φιλοξενία με την Τέχνη. Με σπουδές στο θέατρο και τον κινηματογράφο και μια συνεχή αναζήτηση μέσα από τα ταξίδια της, έχει ζήσει σε πόλεις όπως το Λονδίνο, η Νέα Υόρκη, η Πράγα και το Κέιπ Τάουν, προτού επιλέξει την Αθήνα ως σημείο επιστροφής.
Τι είναι για εσάς η Αθήνα; Μια πόλη, μια αίσθηση, μια καθημερινότητα;
Η Αθήνα είναι κομμάτι της ταυτότητάς μου. Είναι ταυτόχρονα πόλη, συναίσθημα και ρυθμός ζωής. Με γοητεύει ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της, αυτή η μίξη του άναρχου και του απρόβλεπτου, της απλότητας ανάμεσα στο χάος. Είναι μια αίσθηση ελευθερίας που δεν υπακούει σε κανόνες, σαν τα όρια να χαλαρώνουν και η πραγματικότητα να επιτρέπει υπερβάσεις.
Πώς σας εμπνέει φωτογραφικά; Υπάρχουν στιγμές ή γωνιές που αναζητάτε ξανά και ξανά;
Η φωτογραφική έμπνευση στην Αθήνα έρχεται από τις αντιφάσεις και το φως. Με ελκύουν τα αρχιτεκτονικά κατάλοιπα διαφορετικών εποχών, η φύση που επιμένει να ξεπροβάλλει μέσα από το τσιμέντο, τα καφενεία που μοιάζουν αναλλοίωτα μέσα στον χρόνο, οι πολυκατοικίες με τα μπαλκόνια, σαν μικρές σκηνές από τις ζωές των άλλων. Η εξωστρέφεια των ανθρώπων στον δημόσιο χώρο, οι φωνές, οι χειρονομίες.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που παρατηρείτε όταν περπατάτε στους δρόμους της;
Το φως και τις σκιές. Και την αρχιτεκτονική – τις αντιθέσεις, τις ασυνέχειες. Είναι σαν η πόλη να συνομιλεί μέσα από τα μέτωπα των κτιρίων και τον τρόπο που διαβρώνονται ή ανανεώνονται.
«Δεν νομίζω ότι μια μόνο γειτονιά μπορεί να εκπροσωπήσει την Αθήνα· είναι όλες μαζί που της δίνουν χαρακτήρα και μυστήριο».
Πώς συνδυάζονται στην εικόνα σας η αστική ενέργεια και η προσωπική
σας ματιά;
Η αστική ενέργεια για εμένα έχει κάτι το κινηματογραφικό. Σκηνές δρόμου, τα φώτα μιας νυχτερινής λεωφόρου, μια θέα από κάπου ψηλά, γίνονται αφήγηση. Εκεί
κάπου παρεμβαίνει η προσωπική ματιά, που έρχεται με μια αίσθηση νοσταλγίας, ρομαντισμού και μεταβλητότητας. Υπάρχει πάντα μια ιστορία που δεν έχει ειπωθεί, η προσωρινότητα της οποίας με συναρπάζει.
Έχετε κάποια αγαπημένη σας γειτονιά που νιώθετε ότι συνοψίζει την Αθήνα;
Δεν νομίζω ότι μια μόνο γειτονιά μπορεί να εκπροσωπήσει την Αθήνα· είναι όλες μαζί που της δίνουν χαρακτήρα και μυστήριο. Μου αρέσει το κέντρο, το νιώθω ζωντανό κομμάτι της πόλης. Από τα ήσυχα, χαμηλά σπίτια στα Πετράλωνα, μέχρι τις πολυπολιτισμικές πλατείες της Κυψέλης και τη λιμενίστικη ενέργεια του Πειραιά. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω μία, θα διάλεγα τη δική μου: του Φιλοπάππου. Εκεί νομίζω πως έχει απομείνει κάτι από την παλιά Αθήνα.
Πώς αποτυπώνετε την αντίθεση ανάμεσα στο παλιό και το νέο που συνυπάρχει παντού στην πόλη;
Οι αντιθέσεις της Αθήνας είναι αδιάκοπες - όχι μόνον αισθητικά, αλλά και ως εμπειρία να κινείσαι στην πόλη. Κάποιες φορές μπορεί να κουράζουν ή να προκαλούν, φωτογραφικά όμως προσφέρουν ένταση και μια ευκαιρία για παρατήρηση και κοινωνικό σχόλιο.
Αν η Αθήνα ήταν συναίσθημα, ποιο θα ήταν για εσάς;
Η χαρμολύπη. Αυτή η ταυτόχρονη αίσθηση γλυκύτητας και μελαγχολίας. Μια πόλη που μπορεί ταυτόχρονα να σε συγκινήσει και να σε ζορίσει. Κι όμως, έχει κάτι...
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:
Αριστερά: Ευτυχία Στεφανίδη
Δεξιά: Ακαδημία των Αθηνών
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΥΤΥΧΙΑ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΡΤΡΕΤΟΥ YIORGOS MAVROPOULOS
ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2025
